ମେରୁଶୂଳ ବଧ ଅନ୍ତରେଣ କଥା

ଆରଣ୍ୟକ ପର୍ବ ସଦା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବାରତା ।୧।

ୟେଥୁ ଅନ୍ତରେ ବିରାଟ ପର୍ବ କଥା

କହସି ମହରଷି ତୁମ୍ଭେ ପଣ୍ତିତ ଭିଗ୍ୟଂବନ୍ତା ।୨।

ମେରୁଶୂଳ ବଧ କରି ପାଣ୍ଡବ ପଞ୍ଚୁବୀରେ

ବ୍ୟାସ ମାରକଣ୍ଡ ବାଲମୀକ ମୁନିବରେ ।୩।

ବହୁତ କଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛା କଲେ ଅର୍ଜୁନକୁ

ତୁହି ସେ ତପୀବଳ ନିଶ୍ଚଳ କଲୁ ଯେ ଆମ୍ଭଂକୁ ।୪।

ଅନେକ ଦାନବେ ଯେ ଥିଲେ ୟେହୁ ବନେ

ସମସ୍ତେ ନାଶ ଗଲେ ୟେକା ତୋହାର ପ୍ରସନ୍ନେ ।୫।

କିମ୍ଭୀରୀ କିନ୍ନରୀ ଆଦି ବକ ହିଡ଼ିମ୍ବେକ

ପାଣ୍ଡବାସୁର ରେବାସୁର ଆଉ ହିରଣେକ ।୬।

ମୋଢାସୁର କଳ୍ପାସୁର ଜପାସୁର ନର୍ବାତ କପଚ

କୁମ୍ଭ ନିକୁମ୍ଭ ଆବର ଗୋସିଂହ କାଳିଞ୍ଚ ।୭।

ଜଟାସୁର ତ୍ରିଜଟା ତ୍ରିବୀଣାନ୍ତ ଦହନ କଲା

ମେରୁଶୂଳ ମୂଳେ ଅନେକ ଦଇତ୍ୟ ମଲା ।୮।

ୟେତେକ ଦୁରାନ୍ତେକ ଥିଲେ ୟେହୁ ବନେ

ଲୁଚିଣ ସେ ତପଧର୍ମ କରନ୍ତି ମୁନିମାନେ ।୯।

ୟେହେନ୍ନେକ ଦେବତାଂକର ଅଟଇ ସଞ୍ଚିତ

ତୁମ୍ଭେ ବନବାସ ନଇଲେ କେମନ୍ତେ ମରନ୍ତେ ଦଇତ ।୧୦।

ଆମ୍ଭେ ଯାଉଅଛୁଂ ଯେ ଯାହାର ତପସ୍ଥାନେ

ଅଗ୍ୟାଂତବାସେ ତୁମ୍ଭେ ରହିବ ଷଡ଼ଜଣେ।୧୧।

ସମସ୍ତ ରଷିମାନେ ଗଲେ ତୀର୍ଥଧର୍ମେ

ଯଦୁବଳ ଘେନିଣ ବିଜେକଲେ ଦେବ ବଳରାମେ ।୧୨।

ପଦ୍ମନ ତ୍ରିଭୁବନ ମୋହିନୀ ସୁନ୍ଦରୀ

କରାବନ୍ତି ବିଭା ଯେ ସେ ଶୁଭଲଗ୍ନ ବିଚାରି ।୧୩।

ବଜ୍ରଗିରି ଦେଶରେ ଯେ ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ଘେନି

ରହିଲେ ନିଚିନ୍ତେ ତହିଂ ବଞ୍ଚିଲେ ମାସ ତିନି ।୧୪।

ବ୍ୟାସେ ବାସୁଦେବ ଯେ ଅଛନ୍ତି ତାଂକ ତୁଲେ

ବନବାସ ସରିଲା ବଢ଼ା ଦିବସ ଗଣିଲେ ।୧୫।

ମହୀଗୋଲକ ନାମେ ସେ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗେ

ତହିଂକି ଆଠଲକ୍ଷ ତେର ସହସ୍ର ବରଷ ଭୋଗେ ।୧୬।

ପ୍ରାଗମନୁର ମଧ୍ୟେ ଧ୍ରୁବ ନାମେ ସମ୍ବତ୍ସର

ତୁଳମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ତ୍ରୟୋଦଶୀ ତିଥିର ।୧୭।

ଶଶାଂକ ବାରରେ ହସ୍ତାନକ୍ଷତ୍ର ଯୁଗତ

ବାଣିଜ୍ୟ ନାମେ କରଣ ଭୋଗ ଯେ ନିୟତ ।୧୮।

ବିଷ୍କୁମ୍ଭ ନାମରେ ଯୋଗ ଦତ୍ୟ ଉପଦପ

ୟେହି ସମୟେ ରାଜତ୍ୱ କଲେ ଶ୍ୱେତ ନୃପ ।୧୯।

ବ୍ୟାସ ବାସୁଦେବ ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବେ ଦ୍ରୋପତୀ

ବିଷ୍ଣୁବାତ ବନେ ବିଷ୍ଣୁ ପର୍ବତେ ବସିଛନ୍ତି ।୨୦।

ବିଷ୍ଣୁଭଦ୍ରା ନାମେଣ ବହଇ ନଦୀଗୋଟି

ତହିଂରେ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ।୨୧।

ବେଳ ହୋଇଛି ପ୍ରତକ୍ଷେ ଷଡଘଡି

ବୃହସ୍ପତି ବେଳେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ କଥା ପାଡି ।୨୨।

ତୁମ୍ଭର ବ୍ୟତ୍ରକେ ମୋର ଆନ ନାହିଂ ତାତ

କେବଣ ବନେ ମୁହିଂ ବଞ୍ଚିବି ଅଗ୍ୟାଂତ ।୨୩।

ବ୍ୟାସେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି କହିଲେ ୟେକାନ୍ତେ

ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ତୁମ୍ଭର କୀଚକ ବଧ ନିମନ୍ତେ ।୨୪।

ଧର୍ମ ଆଗ୍ୟାଂ ତୋତେ ଅଛଇ ଆକାଶେ

ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେ ଦିନ ବଞ୍ଚିବ ଯେ ଅଗ୍ୟାଂତବାସେ ।୨୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ ବୋଇଲେ ହୋଅ କି ୟେମନ୍ତ

କୁଳହୀନ ବିରାଟ ବ୍ରତଇ ନିୟତ ।୨୬।

ଶଳାର ବାହୁବଳେ ତାହାର ରାଜ୍ୟ ବ୍ରତହେତୁ

ରାଜୁସି ଯାଗକୁ ପଶି ନ ଦିଲୁ ତହିଂର ନିମନ୍ତୁ ।୨୭।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ମୁହିଂ ସେ କପଟ କଲି

ତୋତେ ଚିହ୍ନଇ ବୋଲି ସଭାକୁ ପଶିତ ନ ଦିଲି ।୨୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ସେ ମୋହୋର ଭୃତ୍ୟର ଭୃତ୍ୟ

ସେବକର ଭୂମିରେ ଥିବାର ତ ନୋହୁଇ ଉଚିତ ।୨୯।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ହୋ କିଛିହିଂ ନ ଜାଣ

ପୂର୍ବଜନ୍ମେ ବିରାଟ ଅଟଇ ଅଟଇ ବଡଜଣ ।୩୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ଗ୍ୟାଂତା

ମୋତେ କହିବା ବିରାଟର ପୂର୍ବଜନ୍ମର ବାରତା ।୩୧।

ଶୁଣ ଧର୍ମରାୟେ ବଦୟନ୍ତି ପାରେଶ୍ୱରୀ

ହଇହୟ ବଂଶରେ ରାଜା ବିନୟ କେଶରୀ ।୩୨।

ତାହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ନାମ ସଦାଶିବ

ସଦାଶିବର ନନ୍ଦନ ମଦନଧର ଦେବ ।୩୩।

ମଦନଧର ନନ୍ଦନ ନରେନ୍ଦ୍ର କାଶୀପତି

ସୂର୍ଯ୍ୟସେନ ବୋଲି କୁମାରେ ତା ତହୁଂ ଉତପତ୍ତି ।୩୪।

ସୂର୍ଯ୍ୟସେନର ନନ୍ଦନ ନାମ ଶକ୍ରଧ୍ୱଜ

ଅଂଶୁମାଳୀ ବୋଲିଣ ତାହାର ତନୁଜ ।୩୫।

ତାହାର ନନ୍ଦନ ସୁଜାଣେଶ୍ଵର ଯତି

ତାହାର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲା ସରଯାତି ।୩୬।

ସରଯାତିର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲା ଭାନୁମତ

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା କ ଶ୍ୱେତ ।୩୭।

ଦିଗବିଜେ କରିଣ ସେ ପାଳଇ ଜନପ୍ରଜା

ବାଟିକେ ଘେନଇ ସେ ଚିନାୟେକ ସଞ୍ଜା ।୩୮।

ଜୀବଘାତ ନ କରଇ ରାଜା ତୋଳି ଫଳ ନ ଭୁଞ୍ଜଇ

ପାଚିଣ ଭୂମିରେ ପଡିଲେ ତାହା ଆହାର କରଇ ।୩୯।

ଧର୍ମହୁ ଅନୀତି ସେ ନ କରଇ ରାୟେ

ଶିରେ ଜଟାଭାର ଭସ୍ମ ଲେପନ କାୟେ ।୪୦।

ବ୍ୟାଘ୍ରଚର୍ମ କଟିମେଖଳି କୃଷ୍ଣାଜୀନ ଛଉଂରୀ

ଜଗୁଜୀବ ଶିବ ବୋଲି ରାଜା ଗଜ ଅଶ୍ୱନ୍ତନ ଚଢି ।୪୧।

ମହାଯୋଗେଶ୍ୱର ସେହୁ ନୀରଞ୍ଜନ ଦୀକ୍ଷା

ଆଧାରକୁ ଇଚ୍ଛାହେଲେ ରାଜା ମାଗଇ କଣଭିକ୍ଷା ।୪୨।

ୟେକା ଭାରିଜା ତାର ୟେକା ପୁତ୍ର ଗୋଟିୟେ

ଧନୁ ଗୋଟିୟେ ସର୍ବେ ନାରାଜ ଗୋଟିୟେ ।୪୩।

ୟେକା ନାରାଜର ନାମ ଅଟଇ ମନଭେଦୀ

ନବଦ୍ୱୀପ ସପତ ସାଗର କରଇ ରାୟେ ସାଧି ।୪୪।

ଦଇତ ଦାନବଂକର ନାହିଂ ଉପଦ୍ରବ

ବ୍ରତନ୍ତି ଅଇଶୁର୍ଯ୍ୟେ ଯେ ଯାହାର ଅନୁରୂପ ।୪୫।

ଅସୁର ଜନ୍ମଠାରୁ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ପରଯନ୍ତେ

ଜଣେକହିଂ ବିଘାତ ନାହିଂ ତାହାର ହେତୁବ୍ରତେ ।୪୬।

ଶୁଣ ହୋ ମହାରୟେ ବଦୟନ୍ତି ବେଦବ୍ୟାସେ

ଅନେକ ସାଧୁ ଧୁନି ଉପୁଜିଲା ଆକାଶେ ।୪୭।

ସତ୍ୟଯୁଗ ତିନିଲକ୍ଷ ରାଜା ଭୋଗକଲା

ଯାଗ କରିବାକୁ ସେ ମନେ କଳପିଲା ।୪୮।

ବ୍ରହ୍ମା ଛାମୁରେ ବିଜୟେ ରାୟ ଶ୍ୱେତ

ଅସ୍ତାନର ତଳେ ରାଜା ଯାଇ କଲା ଶତସହସ୍ର ପ୍ରଣିପତ୍ୟ ।୪୯।

ଜଗତ କରତା ନାଥ ସ୍ୱାମୀ ଦଣ୍ଡେ ଅବଧାରୀ ହୋଇବା

ମୁହିଂ ଯାଗ କରିବି ମୋତେ ଯାଗନିକ ଜଣେ ଦେବା ।୫୦।

ଶ୍ୱେତ ମହାରାଜଂକର ବଚନେ ଗରିଷ୍ଠ

ଦେଖିଲେ ଛାମୁରେ ଉଭା ହୋଇଅଛନ୍ତି ବଶିଷ୍ଠ ।୫୧।

ତୁ ହୋ ବଶିଷ୍ଠ ଯାଅ ଶ୍ୱେତ ମହାରଜ ଯଗ୍ୟେଂ

ଯେମନ୍ତେ ଶ୍ୱେତରାଜା ବସଇ ଅମର ସ୍ୱର୍ଗେ ।୫୨।

ଶ୍ୱେତକଇଂ ଘେନିଣ ଅଇଲେ ବଶିଷ୍ଠ

ତୁ ହୋ ଯାଗନିକ ମୋତେ କଲୁ କାହିଂ ତୋର ଘୃତ ।୫୩।

ପଞ୍ଚବିଂଶ ଅଗ୍ନି ଯେ ମୋହୋର ଦୋହରା

ଚାରିମେଘ ପ୍ରୋକ୍ଷଣୀ ଅଟଇ ମୋର ସୁରା ।୫୪।

ତୁ ଯେବେ ରାଜା ପାରିବୁ ଘୃତ ଅଣ୍ଟାଇ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ବର ସ୍ୱର୍ଗେ ବସ ମୁକତ ହୋଇଯାଇ ।୫୫।

ବଶିଷ୍ଠଂକ ବଚନରେ ଶ୍ୱେତରାଜା ତୋଷ

ବଶିଷ୍ଠଂକୁ ବରି ରାଜା ହୋଇଲା ହର, ।୫୬।

ରତ୍ନଝରୀ ଧରି ରାଜା ବଶିଷ୍ଠଂକ ଚରଣ ପଖାଳି

ଆସନ ସମାର୍ଜନ ପାଦାର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ତୋଳି ।୫୭।

ପୁଷ୍ପ ଗନ୍ଧ ଚନ୍ଦନ ଧୂପ ଦୀପ ନଇବେଦ୍ୟ

ଅନେକ ବିନୋନ୍ତି ରାଜା ରତ୍ନମାଳି ଦିଲା ହୃଦ ।୫୮।

ନବତନ ବସ୍ର ନଟିକାଳ ଫଳ

ପୂଜାବିଧି କରି ରାଜା ଦିଲା ପୁଷ୍ୟମାଳ ।୫୯।

ବିଶିଷ୍ଠ ବୋଇଲେ ରାଜା ଯଗ୍ୟଂ ଶାଳ ଆଞ୍ଚ

ଯେତେମାନ ପାର ରାଜା ଘୃତଆଣି ସଞ୍ଚ ।୬୦।

ଅଗ୍ନିମନ୍ଦ ଭୋଜନରେ ଧର୍ମ ହୋନ୍ତେ ହାନି

କାରୁଣ ନ ଉପୁଜଇ ବୋଇଲେ ମହାମୁନି ।୬୧।

ବଶିଷ୍ଠଂକ ବଚନେ ଚଳିଲା ମହୀପତ୍ୟେ

ଘୃତ ସମୁଦ୍ରକୁ ଖଟିଲା ପଞ୍ଚଦଶ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ।୬୨।

ପ୍ରସନ୍ନେ ବୋଇଲେ ବର ମାଗ ମହାରାଜ

ଯେହ୍ନେ ବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧି ହୋଇବ ତୋର କାର୍ଯ୍ୟ ।୬୩।

ଲୋ ଘୃତ ସମୁଦ୍ର ମୋତେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବା

ମୁହିଂ ଯାଗ କରିବି ଘୃତ ମୋତେ ଦେବା ।୬୪।

ପିତାର ବଚନେ ମୁଂ ବରିଲି ବଶିଷ୍ଠଇଂ

ବଶିଷ୍ଠେ ବୋଇଲେ ମୋତେ ଘୃତସମୁଦ୍ର ଅଣ୍ଟଇ ।୬୫।

ଘୃତ ସମୁଦ୍ର ବୋଇଲା ବଶିଷ୍ଠର ମେଘ ସ୍ରୋହାକାଠି

ବରଷିବି ଯାଗ ସରିବାଯାୟେ ଯେତେକ ତାକୁ ଅଣ୍ଟି ।୬୬।

ଶୁଣ ବାବୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି ବଦୟନ୍ତି ବେଦବ୍ୟାସ

ବଶିଷ୍ଠଂକୁ ଶ୍ୱେତରାଜା କହିଲା ହରଷେ ।୬୭।

ଯାଗ ଆରୋପଣ କଲା ହିମଗିରି ତଟେ

ସୁରଭଦ୍ରା ନଦୀ ବାଞ୍ଛାବଟର ନିକଟେ ।୬୮।

ଅସମ୍ଭବ ସଂକଳ୍ପ କଲାକ ନୃପତି

ଯାଗ ଆରୋପଣ କଲା ଚଉବିଂଶ ବରଷ ପ୍ରତି ।୬୯।

ବଶିଷ୍ଠ ଯାଗନିକ ହେଲେ ସେ ହୋମକୁଣ୍ଡର

ଶଗଡ଼ ତୁମ୍ବ ପ୍ରମାଣେ ମେଘ ବରଷନ୍ତି ଘୃତଧାର      ।୭୦।

ସାଧୁ ମହାତମା ସେ ବଶିଷ୍ଠ ମହାମୁନି

ଅଗ୍ନିର ଶିଖା ହାଦେ ଉଠିଲା ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଘେନି ।୭୧।

ଲୋଭେଣ ଘୃତ ତହିଂ ଯେ ଖାଇଲେ ବଶ୍ୟାନର

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ହୋଇଲା ମନ୍ଦାଅଗ୍ନି ଶରୀର ।୭୨।

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧି ହେଲା ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଦ୍ଵାପର ପରିଯନ୍ତେ

ପିଲୋହା ବ୍ୟାଧି ହୋଇଲା ଅଗ୍ନି ଦଇବତେ ।୭୩।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ସବୁରିହିଂ ବ୍ୟାଧି

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଖଣ୍ଡିତ ନୁଆରିଲେ ସାଧି ।୭୪।

ଯେ ଯିସ ଭକ୍ଷଇ କାହାକୁହିଂ ନାହିଂ ପାର

ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧିରେ ବସିଲେ ସଚରାଚର ।୭୫।

ଶ୍ୱେତ ମହାରାଜାର ଅନେକ ଯେ ପୁଣ୍ୟେ

ବ୍ରହ୍ଣାଣ୍ଡ ପୁରେ ବସାଇଲେ ଦେବତାମାନେ ।୭୬।

ପିତାମହ ବୋଇଲେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପୁରେ ବସିଲୁ ହୋ ଶ୍ୱେତ

ପୁଣ୍ୟଧର୍ମ ସର୍ବ ତୋତେ ହୋଇଲା ପରାପତ ।୭୭।

ଆମ୍ଭର ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ଜନମ ହୋଅ ମଞ୍ଚେ

ବିରାଟ ନାମ ବହିବୁ ରହିବୁ ସୁସଞ୍ଚେ ।୭୮।

ମଘଦେଶେ ମତ୍ସଦେଶେ ତୁ ହୋଅ ଅଧିକାରୀ

ଅନେକ ଗୋଧନ ଘେନି ହୋଅସି କ୍ଷୀର ଆଧାରି ।୭୯।

ମଧ୍ୟଭୁବନେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ହୋଇବ ରାଜା

ଦୁତୀ ନିରଞ୍ଜନ ସେ ମାନବେଣ ପୂଜା ।୮୦।

ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ଯେ ବରଷେ ତେରଦିନ ପରିଯନ୍ତେ

ସେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ସେବାନ୍ତେ ମୁକତ ହୋଇ ତୋତେ ।୮୧।

ବାବୁ ଶ୍ୱେତରାଜା ପୁଣି ବସିଲା ମଞ୍ଚ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ

ତୋହୋର ନିମନ୍ତେ ଜାତ ସେ ହୋଇଲା ମଧ୍ୟଖଣ୍ଡେ ।୮୨।

ୟେସନେକ ମତେ ସେ ନୃପତି ମଚ୍ଛଇନ୍ଦ୍ର

ବଡ଼ାଇ ଧାର୍ମିକ ସେ ଶ୍ୱେତ ତାହାକୁ ନ ନିନ୍ଦ ।୮୩।

ବ୍ୟାସଂକର ବଚନେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ପରମ ଶାନ୍ତି

ଯିବଇଂ ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେ ଫିଟିଲା ମନଭ୍ରାନ୍ତି ।୮୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ସେ ଯେବେ ୟେତେ ଗ୍ୟାଂନବନ୍ତ ରାଜା

ମୁହିଂ ତାହାଂକ ଚରଣେ କରିବିଟି କି ପୂଜା ।୮୫।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ତୁ ନିରଞ୍ଜନ ସାରିକ୍ଷେ ଦେବା

ବିରାଟ ନୃପତି ତୋତେ କରୁଥିବ ସେବା ।୮୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ୟେ ପାଞ୍ଚାଳୀ ଜିଘ୍ନସେନୀ

ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନକୁ ୟେହାଂକୁ ଜଗନ୍ନାଥେ ଯାନ୍ତୁ ଘେନି ।୮୭।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ତୁ କିମ୍ପେ କହୁ ୟେମନ୍ତ

ଦ୍ରୋପତୀ ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗରେ ଥିବାର ଯୁଗତ ।୮୮।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ବ୍ୟାସେ ନ ଯାନ୍ତୁ ଦ୍ରୋପତୀ

ବ୍ୟାସେ ତଥ୍ୟବାର୍ତ୍ତା ୟେକାନ୍ତେ ଜଗନ୍ନାଥଂକୁ କହନ୍ତି ।୮୯।

ତୁ ଦେବ ସକଳ ଭୂତ ଜଗତ ଅଧିକାରୀ

କୀଟୁ ବ୍ରହ୍ମ ପରିଯନ୍ତେ ହୃଦଗତେ ତୋହୋରି ।୯୦।

କେବଣ ତୋତେ ଅଗୋଚର ତୁ କାହା ନ ଜାଣ

କୁତୂହୋଳୀ ପୁରୁଷ ତୁ ପରତହୁଂ ଶୁଣୁ ।୯୧।

ସଂକୋଚନ ନନ୍ଦନ ଯେ କୀଞ୍ଚେକ ମହାବୀରା

ବଡାଇ ଦୃଭାର ସେ ପୃଥୀକି ହେଲା ମହାଭାରା ।୯୨।

ତାହାକଇଂ ନାଶ କରିବାର ନିମନ୍ତେ

କୀଞ୍ଚେକ ନାଶଯିବ ଦ୍ରୋପତୀଂକି ଦେଖନ୍ତେ ।୯୩।

ବ୍ୟାସଂକର ବଚନେ ନାରାୟଣ ତୂନୀ

ବିରାଟ ଭବନକୁ ଯାଆନ୍ତୁ ଜିଘ୍ନସେନୀ ।୯୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଯେବେ ଯିବେ ଦ୍ରୋପତୀ

ୟେ କେମନ୍ତେ ଦିନ ବଞ୍ଚିବେ ଥିବେ କାହାର ଯେ କତି ।୯୫।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ସେ ବିରାଟର ପାଟରାଣୀ

ସୁଦେଷ୍ଣା ବୋଲିଣ ସେ ସଂକୋଚନର ଦୁଲଣୀ ।୯୬।

ବାବୁ ସୁଜାଣ ବୋଲି ନଗ୍ର ଉଜାଣକାନ୍ତି

ତହିଂର ରାଜା ସେ ବୀରସେନ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ ।୯୭।

କଳପାଧି ବଂଶେ କଳ୍ମଷପାଦ ମହାରାଜା

ବିଶ୍ୱାମିତ୍ରଂକ ଶାପ୍ୟେ ରାକ୍ଷସ ହୋଇ ବଶିଷ୍ଠଂକ

ଶତେ ପୁତ୍ର କଲା ସେ ଭକ୍ଷଭୋଜା ।୯୮।

ବଡ଼ାଇ ପ୍ରତାପୀ ସେ ଅଟଇ ସୁନ୍ଦର ରାକ୍ଷସ

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ଦୁର୍ଣ୍ଣକେଶ ।୯୯।

ଦୁର୍ଣ୍ଣକେଶର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲା ଜଡ଼ଭ୍ରଥ

ଅରୁଣସେନ ବୋଲି କରି ୟେହାର ପୁତ୍ର ଜାତ ।୧୦୦ ।

ଅରୁଣସେନ ନନ୍ଦନ ଯେ କର୍ଣ୍ଣାଟ କେଶରୀ

ବଇରାଷ୍ଟ ବୋଲିକରି ଯେ କ ତନୟ ୟେହାରି ।୧୦୧।

ବଇରାଷ୍ଟର ନନ୍ଦନ ଯେ ନୃପତି ସୁରାକ୍ଷ

ସୁରାକ୍ଷର ନନ୍ଦନ ଯେ ବରୁଣା ଶ୍ରୀବତ୍ସ ।୧୦୨।

ଶ୍ରୀବତ୍ସର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅଭୟେ ଜାତିମାଳି

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲା ଯେ ଦୁରାନ୍ତେକ ବଳୀ ।୧୦୩।

ବଳୀର ନନ୍ଦନ ଯେ ଶରଦ କଞ୍ଚଣ

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ସଂକୋଚନ ।୧୦୪।

ସଂକୋଚନର ଭାରିଯା ଅଟଇ ତୁଳୁସା

ୟେହାର ଉଦରୁ ଜାତ ଦୋହିତା ସୁଦେଷ୍ଣା ।୧୦୫।

ମତ୍ସଦେଶର ରାଜା ଯେ ଅଟଇ ବଇରାଷ୍ଟ

ବଡ଼ ବିବାଦୀ ରାଜା ଅନୁବରତେ ସାଜଇ ପରଥାଠ ।୧୦୬।

କଳପି ଦେଶର ରାଜା କାଳ ଯେ ନଉମି

ବଇରାଷ୍ଟ ପୟାଣ କଲା ତାହାର ଥାଠ ଘେନି ।୧୦୭।

କଳପି ଦେଶେ ଯାଇଂ ବେଢ଼ିଲା ବଇରାଷ୍ଟ

କାଳନଉମି ରାଜା ସାଜିଲା ବେଗେ ଥାଠ ।୧୦୮।

ବହୁତ ସମର କଲା ବଇରାଷ୍ଟର ତୁଲେ

ମତ୍ସଦେଶର ସଇନି ଭାଜି ପଳାଇଲେ ।୧୦୯।

ବଇରାଷ୍ଟ ନୃପତି ଯେ ଭାଜିଲା ରଣ ତେଜି

କାଳନଉମି ସଇନି ଉଠିଲେ ଗଳଗାଜି ।୧୧୦।

ୟେକସରେ ବଇରାଷ୍ଟ ଅନେକ ସମର କଲା

କଳପି ରାଜାର ସଇନି ତାହାକଇଂ ଯାବତେ ବେଢ଼ିଲା ।୧୧୧।

ପଦ୍ମେକ ଯୋଦ୍ଧା ଘେନିଣ କାଳ ଯେ ନଉମି

ବଇରାଷ୍ଟ ରାଜାଂକୁ ବେଢ଼ିଲା କୋନ୍ତ ଖଡଗ ଘେନି ।୧୧୨।

ଘାୟେଣ ବିରଥୀ ୟେ ହୋଇଲା ମତ୍ସେଶ୍ୱର

ୟେକା ଘାନ୍ତିକେ ପ୍ରହାର କଲା ଅଶିଲକ୍ଷ କୋନ୍ତକାର ।୧୧୩।

ସମରେ ପଡ଼ିଲା ଯହୁଂ ବଇରାଷ୍ଟ ନୃପତି

ଅନେକ ସଇନି ତୁଲେ ପଡ଼ିଲେ ବହୁତ ସେନପତି ।୧୧୪।

ବାରତା ପାଇଣ ଯେ ପଳାଇଲା ମହାଦେଈ

ଉଜାଣିକାନ୍ତି ଦେଶେ ପଳାଇ ପଶିଲାକ ଯାଇଂ ।୧୧୫।

ଆସ୍ତାନେ ବିଜୟେ ଯେ ସଂକୋଚନ ନୃପମଣି

ଶରଣ ପଶିଲା ୟାଇଂ ବଇରାଷ୍ଟ ପାଟରାଣୀ ।୧୧୬।

ଅନାସ୍ତୁଣୀ ଦେଖି ସଂକୋଚନ ଦୟାକଲା

ଆପଣାର ମହାଦେଈ ପୁରେଣ ସମ୍ଭାଇଲା ।୧୧୭।

ପଞ୍ଚାମାସ ଗର୍ଭବାସ ବଇରାଷ୍ଟର ରାଣୀ

ଯତନେ ସମ୍ଭାଳିଲା ସଂକୋଚନ ନୃପମଣି ।୧୧୮।

ବୃଷ ଶୁକ୍ଳପଷ ଅର୍କବାର ଚଉଠୀ

ହସ୍ତା ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ରାତ୍ର ପାଞ୍ଚଦଣ୍ଡ ଘଟି ।୧୧୯।

ବାଳବ ନାମେ କରଣ ବରୀୟାନ ନାମେ ଯୋଗ

ଚତୁର୍ଥ ଘରେଣ ବୃହସ୍ପତିଂକର ଭୋଗ ।୧୨୦।

ଅମୃତ ଲଗନ ଯେ ତହିଂ ମାହୀନ୍ଦ୍ର ନାମେ ବେଳା

ରାତ୍ର ପାଞ୍ଚଘଡ଼ିଠାରେ ପୁତ୍ର ଜନମ ହୋଇଲା ।୧୨୧।

ବାରତା ପାଇଣ ଯେ ଉଜାଣେଶ୍ୱର ଦେବ

ବନ୍ଦୀ ମୁକତ କରାଇଣ ରାଜ୍ୟେ କରାଇଲା ଉତ୍ସବ ।୧୨୨।

ହସ୍ତା କନ୍ୟାରାଶି ଯେ କୁମାର ଦେବଜାତି

ପଣ୍ଡିତ କ୍ଷେତ୍ରେ କେନ୍ଦ୍ର ପାଦେ ଦେଖିଲେ ବୃହସ୍ପତି ।୧୨୩।

ବେନି କରସ୍ଥଳେ ଶୋହେ ଶଙ୍ଖନିଧି ପଦ୍ମନିଧି ଚିହ୍ନ

ଦେଖିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ନୃପତି ସଂକୋଚନ ।୧୨୪।

ପିତାର ନାମ ତାର ଅଟଇ ବଇରାଷ୍ଟ

ତେଣୁ ସେ ପୁତ୍ରର ନାମ ଦିଲେକ ବିରାଟ ।୧୨୫।

ମହତ ଧାର୍ମିକ ଯେ ରାଜା ଅଟଇ ସଂକୋଚନ

ସେ ବାଳକ ଗୋଟିକ ପାଳିଲା କରି ଅତି ଯତନ ।୧୨୬।

କଞ୍ଚନ ନାମେଣ ହାଦେ ୟେକଇ ମହଋଷି

ନିରାମୟ ବ୍ରହ୍ମ-ବେତ୍ତା ଅଗସ୍ତିଂକ ଶିଷି ।।୧୨୭।

ତାହାଂକୁ ଭଗତି କଲା ଯେ ସଂକୋଚନ ରାଣୀ

ଅରୁଣ ମଞ୍ଜି ଶତଗୋଟି ଦିଲେ ତାହାଂକୁ ଆଣି ।୧୨୮।

ୟେହାକଇଂ ଗ୍ରାସ ତୁହି କରସି ଗୋ ମାୟେ

ପ୍ରାପତ ହୋଇବ ତୋତେ ଶତଗୋଟି ତନୟେ ।୧୨୯।

ଶଉଚବନ୍ତ ହୋଇଣ ବିଦ୍ୟାବନ୍ତର କୁମାରୀ

ଋଷିଂକର ଛାମୁରେ ପ୍ରାଶନ ତାହା କରି ।୧୩୦।

ଦେଖ ହୋ ମହାତମାର ମହାମନ୍ତ୍ରର ଉପାୟେ

ସଂକୋଚନ ମହାରାଜାର ହୋଇଲା

ଶତଗୋଟି ତନୟେ ।୧୩୧।

ସଂକୋଚନ ରାଜାର ଭାରିଜା ତୁଳସା ଅପର୍ଣ୍ଣା

ଆଗହୁଂ ଦୋହିତା ଜାତ ହୋଇଛି ସୁଦେଷ୍ଣା ।୧୩୨।

ପୁତ୍ରର ଜନମ ଶୁଣି ସେ କଞ୍ଚନ ମହଋଷି

ଉଜାଣିକାନ୍ତି ନଗ୍ରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ ଆସି ।୧୩୩।

ଦେଖିଣ ସଂକୋଚନ ରାଜା ଅନେକ ଭଗତ

ତୋହୋର ପରସାଦେ ମୁନି ମୋର ଶତେ ପୁତ୍ର ଜାତ ।୧୩୪।

ପାରିକଲୁ ମହାତମା ମୋତେ ଅପୁତ୍ରିକ ଲକ୍ଷଣୁ

ଋଷିଂକର ଛାମୁରେ ଆଣି ଶୁଆଇଲେ ସର୍ବତନୁ ।୧୩୫।

ଦେଖିଣ ମହାତମା ଯେ ପରମ ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲେ

ପ୍ରଥମ ପୁତ୍ରକଇଂ କୀଞ୍ଚକ ନାମ ଦିଲେ ।୧୩୬।

ସ୍ନେହେଣ ମହାମୁନି ତାକୁ ଧଇଲେକ କୋଳ

ତକ୍ଷଣେ ବୋଇଲେ ତୋହାର ହେଉ

ଶତେସିଂଘର କଳ ।୧୩୭।

ବରଦେଇ ମହାତମା କୋଳେଛନ୍ତି ଧରି

କାନ୍ଦିଣ କୁମର ଯେ ଚରଣ ହଲାଇକରି ।୧୩୮।

ଋଷିଂକର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ବାଜିଲା ଚରଣଗୋଟି

ମୃକ୍ଷାଗତେ ମୁନି ଯେ ପଡ଼ିଲେ ମହୀଲୋଟି ।୧୩୯।

ଘନ ଘନ ରୁଧିର କହିଲା ନାସିକାର ବାଟେ

ବେନିଘଡ଼ି ପରିଯନ୍ତେ ନିଚେଷ୍ଟେ ପଡ଼ିଲେ ତପୋନିଷ୍ଠେ ।୧୪୦।

ଚେତନା ପାଇଣ ସେ ବୋଇଲେ ମନୁନିବର

ପ୍ରଥମେ ଘାତକଲୁ ତୁ ମୋହୋର ହୃଦର ।୧୪୧।

ୟେହକ୍ଷଣି ଶତେସିଂଘର ତୋତେ ଦେଲଇଂ ପରାକ୍ରମ

ୟେକ ସିଂଘର ପ୍ରାକର୍ମେ ତୋତେ ପ୍ରାଭବ କରୁ ଭୀମ ।୧୪୨।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ହୋ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ୟେହେନ୍ନେକ ଶାପ ଦିଲେ କଞ୍ଚନ ତପନିଷ୍ଠି ।୧୪୩।

ତୁ ଯେ ପଚାରିଲୁ ସୁଦେଷ୍ଣା ଚରିତ

ବଶିଷ୍ଠଂକ ବିବାଦେ ତପକଲେ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ।୧୪୪।

ବାସବ ଦେବତାଂକୁ ଲାଗିଲା ବଡ଼ ଶଂକା

ମଳୟ ବସନ୍ତ ତୁଲେ ସେ ପେଷିଲେ ମେନକା ।୧୪୫।

ସେ ମେନକା ଅପକ୍ଷରୀ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ରେ ଭେଟି

ଦେଖିଣ ମୋହିତ ହୋଇଲେ ସେ

ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ତପନିଷ୍ଠି ।୧୪୬।

ଭଗ୍ନତପ ହୋଇଣ ଋଷି ଧଇଲେ ତାକୁ କୋଳେ

ମନୋହର ବନେ ମେନକାକୁ ଶୃଙ୍ଗାର କଲେ ବଳେ ।୧୪୭।

ସେ ଅମୋହ ରେତୁଂ କନ୍ୟାୟେ ହୋଇଲାକ ଜାତ

ଶକୁନ୍ତଳା ନାମ ତାର ହୋଇଲା ବିଦିତ ।୧୪୮।

ଶକୁନ୍ତକାକଇଂ ଘେନି ମେନକା ସ୍ୱର୍ଗପୁର ଗଲା

ବାସବ ଦେବତା ତାକୁ ଦେଖି ମହାଭୟ କଲା ।୧୪୯।

ବାସବ ଦେବତା ବୋଇଲେ ତୁଲୋ ଯାଅ ମଞ୍ଚପୁର

ସଂକୋଚନ ରାଜା ଘରେ ଯାଇଂ ତୁ

ହୁଅସି ଅବତାର ।୧୫୦।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣା ନାମ ତୋର ହୋଇବ ଯୁଗତେ

ବଇରାଷ୍ଟ କୁମାର ଯେ ପ୍ରଦାନ ହେଉ ତୋତେ ।୧୫୧।

ମଘଦେଶେ ମତ୍ସଦେଶେ ହୋଇବୁ ଠାକୁରାଣି

ସମୟକେ ଭେଟିବୁ ତୁ ଦ୍ରୁପଦ ଦୁଲଣୀ ।୧୫୨।

ସେ ଜିଘ୍ନସେନୀର ଅଗ୍ୟାଂତ ବନବାସେ

ପ୍ରିୟଭାବେ ଖଟିଥିବୁ ଦ୍ରୋପତୀର ପାଶେ ।୧୫୩।

ଜାତସ୍ମର ହୋଇଣ ତୁ ଜାତ ହୋଇଥିବୁ

ପାଣ୍ଡବଂକ ଗୋପ୍ୟାନ କଥା ସମସ୍ତ ଜାଣିବୁଂ ।୧୫୪।

ଜାଣିଣ ଗୋପ୍ୟାନ ତୁ ଯେ କରିବୁ ସର୍ବକଥା

ଫୁଟି କହିଲେ ତୋତେ ପ୍ରାପତ ମୃତୁଗତା ।୧୫୫।

ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଯେ କହିଲେ ମଘବାନ

ଶକୁନ୍ତଳା ଉତପତ୍ତି ହୋଇଲା ସଂକୋଚନର ଭୁବନ ।୧୫୬।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ତୁ ୟେଥକୁ ଆନ

ବିଚାର ନକର ମନେ

ଶକୁନ୍ତଳା ମୋକ୍ଷ ହୋଇବ ଦ୍ରୋପତୀ ଦରଶନେ ।୧୫୭।

ବ୍ୟାସେ ବୋଲନ୍ତେ ଫିଟିଲା ମନର ସନ୍ଦେଶ

ପ୍ରଳମ୍ବିତ ହୋଇ ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୁଣ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି

ବ୍ୟାସଂକର ପାଶ       ।୧୫୮।

ବିରାଟ ଯେ ଉପୁଜିଲା ସଂକୋଚନ ଘରେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣାକଇଂ ପ୍ରଦାନ ହୋଇଲା କେବଣ ପ୍ରକାରେ ।୧୫୯।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଧର୍ମ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର ସେ ବଇରାଷ୍ଟ ପୁତ୍ରଗୋଟି ।୧୬୦।

ପୁତ୍ରନ୍ତ ବସାଇ ରାଜା ଭାଳଇ ସଂକୋଚନ

ବିରାଟକଇଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣା କରିବା କି ପ୍ରଦାନ ।୧୬୧।

ବାବୁ ବିରାଟର ପିତାକୁ ଯେ କାଳନଉମି ବଧକଲା

ଗର୍ଭବାସ ହୋଇ ତାର ଘରଣୀ ପଳାଇ ଅଇଲା ।୧୬୨।

ମୁହିଂ ତାଂକୁ ସମ୍ଭାଳିଲି ଅତି ଯତ୍ନ କରି

ଧର୍ମବଳେ କୁମାର ଯେ ହୋଇଲା ତାହାରି ।୧୬୩।

ବାବୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଲକ୍ଷଣବନ୍ତ କୁମାର ବିରାଟଇ

ମତ୍ସଦେଶେ ମଘଦେଶେ ସେ ଠାକୁର ଅଟଇ ।୧୬୪।

ଭସ୍ମ ଆଂକୁରାଇ ଉଦିତ କରିବା ଧର୍ମ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣାକୁ ବିରାଟକଇଂ କରିବା ପ୍ରଦାନ ।୧୬୫।

ବାବୁ ମଘଦେଶେ ମତ୍ସଦେଶେ ଯେବେ କରାଇ ପାରିବୁ ରାଜା

ଲକ୍ଷେରାଜା ମୁଖେ ବାବୁ ପାଇବୁଟି ବହୁତ ପୂଜା ।୧୬୬।

ଶୁଣିଣ କୀଚକ ଯେ କଲାକ ସନମତ

ବଡ଼ାଇ ସମ୍ଭରେ ରାଜା ତାକୁ ଦିଲାକ ଦୁହିତ ।୧୬୭।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣା ଦୁହିତା ବିରାଟକୁ ପ୍ରଦାନ କରାଇ

ଲକ୍ଷେକ ରଥ ଯୋଦ୍ଧା ଯଉତୁକମାନନ୍ତ ଦେଇ ।୧୬୮।

ପାଞ୍ଚଲକ୍ଷ ହାଥୀ ଦଶଲକ୍ଷ ହୟେ

ବିରାଟଇ ଯଉତୁକ ଦିଲା ସଂକୋଚନ ରାୟେ ।୧୬୯।

ଦୁଇସାଗର ପାଦାନ୍ତି ଯେ ବତିଶ ଗୋଷ୍ଠ ଗାଈ

ବେନି ଭଣ୍ଡାର ରାଜା ତାକୁ ଯଉତୁକ ଦେଇ ।୧୭୦।

ଚାରି ଚାରି ପାରିଦଣ୍ଡ ଛାଡିଲାକ ରାଜଭୂଇଂ

ବିରାଟକୁ ଯଉତୁକ ଦିଲା ସଂକୋଚନ ନୃପସାଇଂ ।୧୭୧।

ବଇବସୁତ ମନୁ ପଚାରନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ତପୋବନ୍ତ

ଗୋଷ୍ଠକ କେତେ ଗାଈ କହିବା ମୁନି ତଥ୍ୟ ।୧୭୨।

ୟେକଶତ ପଲ ହେଲେ ୟେକଗୋଷ୍ଠ ଜାଣ

ୟେହିପରି ବତିଶ ଗୋଷ୍ଠ ଦିଲାକ ରାଜନ ।୧୭୩।

ୟେତେକ ସଂକୋଚନ ଯଉତୁକ ଦିଲା

କିଛି ଦିଲି ନାହିଂ ବୋଲି ରାଜା ଯେ କହିଲା ।୧୭୪।

ଅନେକ ସମ୍ଭରେ ବିଭା ସେ କରାନ୍ତି

ଅନେକ ଯୁବତୀ ବନ୍ଦାପନା କରନ୍ତି ।୧୭୫।

କୀଚେକ ଶସ୍ରଧାରୀ ହୋଇଲା ଯେତେବେଳେ

ଅନେକ ରାଜ୍ୟ ମଣ୍ଡଳ ସେ ସାଧିଲା ଭୁଜବଳେ ।୧୭୬।

ସଂକୋଚନ ବୋଇଲା ଯେ କୀଚକକୁ ରାଇ

ବାବୁ ବିରାଟକୁ ବସା ଯା ତାହାର ରାଜ୍ୟେ ନେଇ ।୧୭୭।

ସେ ମୋହୋର ତହିଂ ଯେ ପଶିଲା ଶରଣ

ତୁ ତାହାକୁ ବାବୁରେ କରା ଯା କାରଣ ।୧୭୮।

ବିରାଟକୁ ନବବିଂଶ ବରଷ କୀଞ୍ଚକକୁ ପଞ୍ଚବିଂଶ

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି କୀଂଚକ ବାହିଲା ମଘ ମତ୍ସଦେଶ ।୧୭୯।

ବଇରାଷ୍ଟକୁ ଜିଣିଣ ସେ କାଳନଉମି ରାୟେ

ମତ୍ସଦେଶେ ବସାଇଛି ପାରିଦଣ୍ଡ ଗୋଟାୟେ ।୧୮୦।

ମର୍ଭୁତେକ ରଥ ବେନି ମର୍ଭୁତେକ ହାଥୀ

ପାଞ୍ଚ ପରାୟୁଧ ତୁରଙ୍ଗମ ନବସାଗର ପାଦାନ୍ତି ।୧୮୧।

ଶରଣସେନ ବୋଲି ସେ ୟେକକଳ୍ପି ପାରିଦଣ୍ଡ

ମାଡ଼ି ବସିଅଛି ସେ ମତ୍ସଦେଶ ରାଜ୍ୟଖଣ୍ତ ।୧୮୨।

କୀଚକ ଦଣ୍ଡଘେନି ବାହିଲା ଯେତେବେଳେ

ଶରଣସେନ ଓଗାଳିଲା ଶରଣଭଦ୍ରା ନଦୀକୂଳେ ।୧୮୩।

ଅନେକ ସମର ଯେ ହୋଇଲା ମହାଗୋଳ

ସମରେ ନ ଘୁଞ୍ଚିଲେ ଉଭୟେ ସନ୍ୟବଳ ।୧୮୪।

କୀଞ୍ଚକ ବୋଲିଣ ସେ ଅଭୟେ ବଳବନ୍ତା

ଶତେସିଂଘ ପରାକ୍ରମ ସେ ସମରେ ଶକତା ।୧୮୫।

କୁଞ୍ଜମାଳ ବୋଲିଣ ଯେ ୟେକଇ ପରବତେ

ରତ୍ସର୍ଗସ୍ଥଳୀ ଯେ ନବକୋଶ ପରିଯନ୍ତେ ।୧୮୬।

ସେ ପର୍ବତ ଉପାଡ଼ି ସେ ଧଇଲା ନିଜକରେ

ଯେସନେକେ ତ୍ରିୟେ ଧରି ବୁଲାବନ୍ତି ଗଦାବରେ ।୧୮୭।

ଗିରିବର ବୁଲାଇଣ ଆକ୍ରେଷିଣ ପିଟି

ଶତେ ଶହସ୍ର ସେନା ଯେ ପଡିଲେ ମହୀଲେଟି ।୧୮୮।

ସାତଦିନ ସାଂଗ୍ରାମ ହୋଇଲା ଅବିଶ୍ରାମ

ଶରଣସେନ ସନ୍ୟ ସର୍ବେ ପଡିଲେ ସାଂଗ୍ରାମ ।୧୮୯।

ଅନିର୍ଯାପ ଯୁଦ୍ଧେ ଯହୁଂ ନଶିଲେ ସଇନି

ପଳାୟେ ଶରଣସେନ ଭଗ୍ନବଳ ଘେନି ।୧୯୦।

ଉଜାଣେଶ୍ୱର ନୃପତି ଯେ ସମରେ ପ୍ରଚଣ୍ଡା

କଳପି ରାଜା ଥାଠଯାକ କଲା ମସୀଗୁଣ୍ଡା ।୧୯୧।

ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ପାୟେଡ଼ା ପଡିଲା

ଧାଇଂଣ କୀଚକ ଯେ ଶରଣସେନକୁ ଧଇଲା ।୧୯୨।

କେଶ ଧରିଣ କୀଞ୍ଚକ ଯେ ଚାପୋଡେ ପ୍ରହାରି

ଶରଣସେନ ପଡ଼ିଲା ରୁଧିର ଉଦୁଗାରି ।୧୯୩।

କୟେବାର କହିଲା ହୋ ସଂକୋଚନ ନୃପତି

କଳପିବଳ ନିଶୋଧନ କଲା କୀଞ୍ଚକ ସେନାପତି ।୧୯୪।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ତିନି ସାଗର ସଇନି

କୀଞ୍ଚକ ଧ୍ୱଂସିଲା ଯେ ଗିରିବରେ ଘେନି ।୧୯୫।

ପାଷାଣ ରୂପେ ବିଜୟେ ମତ୍ସ ଇନ୍ଦ୍ରନାଥେ

ବିରାଟକଇଂ ଘେନି କୀଞ୍ଚକ ହୋଇଲେ ପ୍ରଣିପତ୍ୟେ ।୧୯୬।

ଜୟ ତୁ ମତ୍ସଇନ୍ଦ୍ରନାଥ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ମୀନରୂପୀ

କିଞ୍ଚିତ ଅବଲୋକନେ ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବ୍ୟାପି ।୧୯୭।

ଅକାରଣକୁ କାରଣ ଶୂନ୍ୟ ପବନ ବେତ୍ତା

ସାଧକ ପୁରୁଷ ନାଥ ଜୟ ତୁ ଅବଧୂତା ।୧୯୮।

ଖେଳନ୍ତା ସିଂଘ ଜାଣି ନ ଜାଣୁ ରାତ୍ରଦିବା

ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ତୁହି ସେ ଆଦି ଦେବା ।୧୯୯।

ଶୂନ୍ୟ ଆସନେ ସ୍ୱାମୀ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଘୋଟି

ଶତ ତିରିଶି ମୁଦ୍ରାୟେ ଯେ ସମୟେକ ବ୍ୟାପି ।୨୦୦।

ଉଜାଣି ପବନ ଦେବ ବୁଡାଇଲୁ ପଞ୍ଚମୁଦ୍ରା

ପବନ ହେଠାଇଣ ଅବ୍ୟକତ କଲୁ ସିଦ୍ଧା ।୨୦୧।

ଅନନ୍ତ ସିଦ୍ଧ ଯେ ତୁହି ମତ୍ସଇନ୍ଦ୍ର ନାଥେ

ଯାହାର ଲୟେ କୋଟିୟେ କଳ୍ପ ପରିଯନ୍ତେ ।୨୦୨।

ଅନୁକାଳ ବଞ୍ଚାଇଲୁ ନାଥ ଲୋକେଶ୍ୱର ଜିତା

ନବଗୋଟି ଇନ୍ଦ୍ରି ବୁଡାଇଲୁ କାମ ଅସକ୍ତା । ୨୦୩।

ଭାବକ ଛଉଁରୀ ପାବକ କୁଣ୍ଡଳୀ

ଅଗମିତ ମେଦିନୀ କଣ୍ଠେ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ମାଳି ।୨୦୪।

ନିରନ୍ତରେ ସେବା ମୁଂ ଯେ ମାଗଇ ପରମଯୋଗୀ

ପବନ ଆପ୍ୟାନେ ଯାହାର ଅନେକ କାଳ ଭୋଗୀ ।୨୦୫।

ଅନନ୍ତ ସିଦ୍ଧା ଯେ ମତ୍ସଇନ୍ଦ୍ର ନାଥେ

ଯାହାର ଲୟେ ନବକୋଟି କଳ୍ପ ପରିଯନ୍ତେ ।୨୦୬।

ଆଦିନାଥ ପୁତ୍ରର ଚରଣ ନମାମି

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳ ଦାସ ଶତସହସ୍ର ଦଣ୍ଡ ପରିଣାମି ।୨୦୭।

••••                        

ସ୍ୱାମୀ ମତ୍ସ୍ୟଇନ୍ଦ୍ର ନାଥ ତୁ ଯେ ସଦୟେ ଯୋଗେଶ୍ୱର

କୀଚକ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ବିରାଟକୁ ଦୟାକର ।୧।

ଶୁଣିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ମତ୍ସ୍ୟଇନ୍ଦ୍ର ନାଥ ମହାଭୋଳା

ନାଥଂକର ତହୁଂ ଖସି ପଡିଲା ଅକ୍ଷୟ ଜୟମାଳା ।୨।

ବିରାଟର କଣ୍ଠେ କୀଚେକ ନେଇଣ ଲମ୍ବାଇ

ଆସ୍ତାନେ ବିରାଟକୁ ବସାଇଲା ନେଇ ।୩।

ଦୂତ ପେଶି ମୁନିଗଣମାନନ୍ତ ଅଣାଇ

ରାଜ ଅଭିଷେକ ବିଧି ସମସ୍ତ ଭିଆଇ ।୪।

ବାମଦେବ ପଣ୍ତିତ ବରୁଣ ସିଉକାରୀ

ମତ୍ସଦେଶେ ଅଭିଷେକ କଲା ବିରାଟ ଦଣ୍ଡଧାରୀ ।୫।

ସଂକୋଚନ ବୋଇଲେ ବାବୁ ବିରାଟକୁ ଘେନି

ମଚ୍ଛଦେଶେ ଥାଆ ତୁ ସମସ୍ତ ଘେନି ସଇନି ।୬।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୂର୍ବେ ୟେହେନ୍ନେକ ସଞ୍ଚା

ତୁହି ୟେବେ ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ତହିଂରେ ଥାଇ ବଞ୍ଚା ।୭।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ତପୋବନ୍ତ

ପୁଣ କଳ୍ପିଦେଶ ରାଜା କଲାକ କେମନ୍ତ ।୮।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ସେ କଳପି ଦେଶର ରାୟେ

ଦଣ୍ଡଭଗ୍ନ ଦେଖିଣ ସେ ଥାଠ ଘେନି ଆୟେ ।୯।

ଅଶି ଫରାର୍ଦ୍ଧସନ୍ୟ ଯେ ସବିହେଂ ମୁକୁଟ ବନ୍ଧା

ବିଶାଶତେ କୋଟି ସନ୍ୟ ସର୍ବେ ରଣସିଦ୍ଧା ।୧୦।

ୟେକ ଛତ୍ର ଗୋଟାୟେ ଧରଇ କାଳନଉମି

ମଘଦେଶେ ମାଡ଼ି ବସିଲା ମଚ୍ଛ ଦେଶର ସାରଭୂମି ।୧୧।

ବିରାଟ ନୃପତିକି ଆସି କହିଲେ ମୁନେହିଂ

କଳପି ଦେଶ ରାଜା ଦେବ ମଘଦେଶେ ଅଛି ରହି ।୧୨।

ବିରାଟକୁ ରାଜପଦେ ବସାଇ କୀଞ୍ଚେକ

କାଳନଉମି ତହିଂକି ବାହିଲା ଦଣ୍ଡେକ ।୧୩।

ବିଷ୍ଣୁଭଦ୍ରା ନଦୀତୀରେ ଅଛନ୍ତି ବେନିଥାଠ

ଉଭୟ ବଳ ସଇନ ହୋଇଲେ ଯାଇଂ ଭେଟ ।୧୪।

ଅସଂଖ୍ୟ ସମର ଯେ ହୋଇଲା ରଣରଙ୍ଗ

ନ ଘୁଞ୍ଚନ୍ତି ସଇନି ନୁହନ୍ତି କେହି ଭଙ୍ଗ ।୧୫।

ରାତ୍ର ଦିବାନ୍ତେଣ ଯେ ବିଶ୍ରାମ ନାହିଂ କିଛି

ଯେ ଯାହାର ସମର କରନ୍ତି ବଳ ଆଞ୍ଚି ।୧୬।

ମୀନମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଅଷ୍ଟମୀର ଦିନ

ଭୂମିବାର ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ନକ୍ଷତ୍ର ବିଦ୍ୟମାନ ।୧୭।

ସେଦିନ ସାଂଗ୍ରାମ ଯେ ହୋଇଲା ୟେକମୁଖେ

କୀଞ୍ଚେକ ଆପଣେ ବିଜେକଲାକ ପ୍ରତକ୍ଷେ ।୧୮।

ସହସ୍ରେ ସହସ୍ରେ ଭାର ଲୁହା ଗଦା ଘେନି

ରାହୁ ତେଜ ପ୍ରାୟେ ଦୁରାନ୍ତେକ ଜାଣି ।୧୯।

ଯେସନେକେ କୃତାନ୍ତକ ଘେନି କାଳଦଣ୍ଡ

ଗିରିବର ମାଡ଼ି ଯେହ୍ନେ ଧାମଇ ମତ୍ତଷଣ୍ଡ ।୨୦।

ତେସନେକ ସୋହୋଡ଼ ସୁନ୍ଦର ବଳବନ୍ତା

କୀଞ୍ଚେକର ବଳଦର୍ପେ ତାହାର ସଇନ ଭଗନସ୍ତା ।୨୧।

ୟେକା ପ୍ରହାରକେ ପଡନ୍ତି ଅମାପତ ବଳ

ୟେକାନ୍ତେ କୀଞ୍ଚେକ ଯେ ମନ୍ଥିଲା ମହାରୋଳ ।୨୨।

ଯେସନେକେ ମତ୍ତଗଜ ପଶଇ କଦଳୀ ବନେ

ସେହିମତି ହୋଇଣ ନଶିଲେ ସନ୍ୟମାନେ ।୨୩।

କାଳନଉମିର ସମଦଣ୍ଡ କଲାକ ଭଗନ

ମେଦାମେଦ ମାୟେଂସେ ହୋଇଲା କର୍ଦ୍ଦନ ।୨୪।

ଯେ ଅବା ଲେଉଟି ନାରାଜ ବିନ୍ଧଇ ତହିଂ ରହି

ତାହାଂକର ନାରାଜକୁ କୀଞ୍ଚେକର ଭୟ ନାହିଂ ।୨୫।

ନାରାଜ ଫୁଟଇ କି ପର୍ବତ ଉପରେ

ଟେଳା ପ୍ରହାରେ କି ଟଳଇ ଗିରିବରେ ।୨୬।

ୟେସନେକ ପ୍ରଚଣ୍ଡ ସେ ସଂକୋଚନର ବଳ

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସାମର୍ଥ ସେ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଅଚାର୍ଗଳ ।୨୭।

ମଧୁବନ ଯୁଦ୍ଧେ ଯେହ୍ନେ ଦିଶଇ ପାବେନି

ୟେକା କୀଞ୍ଚେକ ଧଂସିଲା କାଳନଉମି ସଇନି ।୨୮।

ଲୋହସାର ଗଦା ଧରି କାଳ ଯେ ନଉମି

କୀଞ୍ଚକ ଉପରେ ପିଟିଲା ବିକ୍ରମି ।୨୯।

ଦେଖିଣ କୀଞ୍ଚେକ ଯେ ପାତିଲା ବାମକର

ଲୋହସାର ଗଦା ପଡ଼ି ତାର ଅଙ୍ଗେ ହୋଇଲା

ଶତେଚୂର ।୩୦।

ଗଦା ଭଗ୍ନ ଦେଖିଣ ସେ ପାଇଲା ମହାଭୟେ

ପ୍ରାଣ ବିକଳେ ପଳାୟେ କାଳନଉମି ରାୟେ ।୩୧।

ଆରେ ଆରେ ବୋଲି ହାକଇ କୀଚକ ସେନାପତି

କାଳନଉମି ଉପରେ ଗଦାୟେ ପିଟିଲାକ ଧାତି ।୩୨।

ଉପରେ ପଡିଣ ଯେ କୀଞ୍ଚେକ ଗଦାବର

ଅଙ୍ଗଭଗ୍ନ ହୋଇ ରାୟେ ପଡ଼ିଲା ଭୂମିର ।୩୩।

ରାଜା ପଡ଼ନ୍ତେଣ ଥାଠ ଯେ ନିରୋଧି

କାଳନଉମି ସନ୍ୟଂକୁ ଗୋଡ଼ାଇ ଶରବିନ୍ଧି ।୩୪।

ସମସ୍ତ ସଇନିକି କୀଞ୍ଚକ ବଧିଲାକ ମହାରୋଳେ

ମଘଦେଶ ମଚ୍ଛଦେଶ ଘେନିଲାକ ବଳେ ।୩୫।

ଶତେସିଂଘ ପରାକ୍ରମ କୀଞ୍ଚେକ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ମଚ୍ଛଦେଶେ ମଘଦେଶେ ବିରାଟକୁ କଲା ଅଧିକାରୀ ।୩୬।

କାଳନଉମିର ନନ୍ଦନ ଯେ ପଳାଇଲା ତ୍ରିଗର୍ତ୍ତ

ଦ୍ରିଯୋଧନର ତହିଂ ଶରଣ ଯେ ପଶିଲା ତୁରିତ ।୩୭।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ୟେମନ୍ତ ମଚ୍ଛଦେଶ ପୁରୀ

ମଚ୍ଛଇନ୍ଦ୍ର ନାଥଂକର ସଞ୍ଚିଲା ସେ ନଗରୀ ।୩୮।

ବାବୁ ବଇରାଷ୍ଟ ଉପର ବଂଶେ ହରିକେଶର ନୃପତି

ମଚ୍ଛଇନ୍ଦ୍ରନାଥକୁ ସେ ବହୁତ ବିନୟ ଭଗତି ।୩୯।

ସଦୟେ ବର ତାକୁ ଯାଚିଲେ ପରମ ଯୋଗୀ

ଭଗତି ଉପୁଜାଇଣ ମଚ୍ଛଦେଶ ମାଗି ।୪୦।

ପଦ୍ମେକ ଗୋଧନ ମଚ୍ଛଇନ୍ଦ୍ର ନାଥଂକ ସଞ୍ଚିଲା

ହରିକେଶର ରାଜାକୁ ମହାତୋଷେଣ ମହାତ୍ମା ଦିଲା ।୪୧।

ପଦ୍ମେକ ଗୋଧନ ମଚ୍ଛଇନ୍ଦ୍ରଂକର ଦିଲେ ପୂର୍ବେ

ଦୁହାଂଳ ଦୁଇପଦ୍ମ ଗାଈ ହୋଇଲାନି ୟେବେ ।୪୨।

ବରଡ ବାରଲକ୍ଷ ଅଛି ୟେବେ ଗାଈ

ଖର୍ବେକ ଅଣ୍ଡିରା ବଚ୍ଛା ପାଞ୍ଚଲକ୍ଷ ଅଛି ମାଈ ।୪୩।

ପ୍ରଥମେ ଚିରେ ଚିରେ ଦୁହିଂ ଯେ ପକାନ୍ତି ଭୂମିକି

କଟକ ବେଢି କ୍ଷୀରନଦୀ ବହୁଥାଇ ସାତ ଘଡିକି ।୪୪।

ୟେସନକ ସମ୍ପଦ ବାବୁ ସେ ମତ୍ସରାଜ ପୁରୀ

ୟେ ମୃତୁମଣ୍ଡଳେହେଂ ସେ ରାଜ୍ୟକୁ କେହି ନାହିଂ ସମସରି ।୪୫।

ବାବୁ ୟେକଦିନେକ ଯେବେ ରହିବ ମଚ୍ଛପୁରୀ

ଶରୀରେ ପାପ ନ ଥିବ ତାର ଛଡମାସ ସରି ।୪୬।

ବ୍ୟାସଂକର ବଚନେ ସନମତ କଲେ ଧର୍ମରାୟେ

ରହିବି ବିରାଟ ପୁରେ କହିବା ଉପାୟେ ।୪୭।

ବ୍ୟାସ ବାସୁଦେବ ଆଉ ଧଉମ୍ୟ ପୁରୋହିତେ

ପାଣ୍ଡବ ପଞ୍ଚୁବୀରେ ଯେ ଦ୍ରୋପତୀ ସହିତେ ।୪୮।

ୟେତେକ ରହିଣ ସେ କରନ୍ତି ଭାଳେଣି

ଗହନ ଘୋର ଅଟବ୍ୟା ସେ କେହିତ ନ ଜାଣି ।୪୯।

ମଣିଭଦ୍ରା ବୋଲିଣ ଯେବଣ ନଦୀଗୋଟି

ବହଇ ଉତ୍ତରାୟଣୀ ଗଣ୍ଡୁକୀ ନଦୀ ଫୁଟି ।୫୦।

କରୁଣାକର ବୋଲି ଯେ ୟେକଇ ବଟତଳେ

ବସିଣ ଭାଳନ୍ତି ଯେ ମଣିଭଦ୍ରା ନଦୀକୂଳେ ।୫୧।

ଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲେ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ପରିମାଣି

ବିରାଟର ଭୃତ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ନୋହିବଟି ଦେବସ୍ୱାମୀ ।୫୨।

ବିରାଟ ସମାନେ ତୁମ୍ଭେ ବସିବ ସଭାର

ତେବେ ସେ ଭ୍ରାଥେ ଦ୍ରଶନ କରିବେ ଆସ୍ତାନର ।୫୩।

ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭର ଯେ ବିରାଟ ନ ଜାଣଇ ପରକୃତି

ଭାଇଂକର କୋପେ କି ବ୍ରତଇ ମଚ୍ଛପତି ।୫୪।

ଆହେ ଭୀମ ଅରଜୁନ ନକୁଳ ସହଦେବ

ଆମ୍ଭର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ବାବୁ ଚାରି ଯେ ପାଣ୍ଡବ ।୫୫।

ସମସ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ଥିବ ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେ ଗୋପ୍ୟ ହୋଇ

ଅନୁବ୍ରତେ ଥିବଟି ଦ୍ରୋପତୀଂକି ଲୟେ ଦେଇ ।୫୬।

ଯେ ଅବା ମତ୍ସ୍ୟଦେଶେ ଦ୍ରୋପତୀଂକି ବୋଲିବ ଅନୀତି

ଅବଶ୍ୟ ନାଶିବ ତାହା କରିବ ବିନଶ୍ୟତି ।୫୭।

ଗୁପତେ ନାଶିବ ତାହା ଜାଣନ୍ତା ନୋହି କେହି

ଜାଣନ୍ତା ହେଉ ପଛେ ତହିଂକି ବିରୋଧ ନାହିଂ ।୫୮।

ଅଥବା ଜାଣନ୍ତା କେହି ହୋଇବାକ ଯଦି

ସେ କଥା ମୋତେ ଲାଗିଲା ମୁଂ ହୋଇବି ପ୍ରତିବାଦୀ ।୫୯।

ଅଥବା ୟେହାକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବ ଯେ ଯଦି

ଚକ୍ରମାରି ତାର ଶିର ପକାଇଇବି ଛେଦି ।୬୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ଭ୍ରଚ୍ଛନା ବୋଲିବ ଯେ ଅବା

ତାହା ନାଶ ତୁମ୍ଭେ କରିବଟି ବାବା ।୬୧।

ନାରାୟଣଂକ ବଚନ ଶୁଣିଣ ସର୍ବେ କର୍ଣ୍ଣେ

ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ଶୁଣି ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚଜଣେ ।୬୨।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ବିରାଟେ କୋପ ନ କରିବୁ ଭୀମ

ଗୋପ୍ୟାନ ହୋଇବୁ ସେ ନୋହିବୁ ଉତକର୍ମ ।୬୩।

ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ବରଷେ ତେରଦିନ ପରିଯନ୍ତେ

କ୍ଷିଦ୍ରେହେଂ ଜାଣନ୍ତା ନୋହିବ ଥିବଟି ଗୁପତେ ।୬୪।

ୟେତେକର ମଧ୍ୟେ ଯେବେ ହୋଇବଟି ଜାଣନ୍ତା

ବାହୁଡ଼ି ବନବାସ ବାର ବରଷ ଯୁଗତା ।୬୫।

ୟେ କଥା ଶୁଣି ମଉନ ହୋଇଲେ ଚାରିଜଣ

ୟେଥକୁ ହେ ଜଗନ୍ନାଥେ ଆମ୍ଭେ ତୋହୋର ଶରଣ ।୬୬।

ତୁ ଦେବ ଜଗତମୋହନ କରୁଣାମଚ୍ଛଳ

ତୁହି ଯେ ରକ୍ଷା ନାଥ କରିବୁ ସର୍ବକାଳ ।୬୭।

ଆମ୍ଭର ଭାରା ଦେବ ନ ସହଇ ମେଦିନୀ

କେମନ୍ତେ ବିରାଟ ସଂହରିବଟି ପ୍ରଭୁପଣ ଘେନି ।୬୮।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବାକ୍ୟ ଯେ ଦିଅନ୍ତି ଅଥବା

ମାଗୋ ପାଞ୍ଚାଳୀ ତୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣାକୁ କରିଥିବୁ ସେବା ।୬୯।

ମାଗୋ ମହତ ଜନକୁ ଯେ ପଡ଼ଇ ପ୍ରମାଦ

ସହି ପାରିଲେ ପରମ ପଣ୍ଡିତ ହୁଅଇ ଲଭଇ ପରମ ପଦ ।୭୦।

ଦ୍ରୋପତୀ ବୋଇଲେ ତୁହୋ ସୟଳ ଚିନ୍ତାମଣି

ତୁ ମାତ୍ର ଲୟେ ନ ଛାଡିବୁ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଚକ୍ରପାଣି ।୭୧।

କେତେକ ମାତ୍ର ସେ ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ବୋଲି

ତୋହୋର ପ୍ରସାଦେ ହରି ବଞ୍ଚିବୁ ଆମ୍ଭେ କାଲି ।୭୨।

ଜନଘୋଷ ବୋଲି ଯେ ୟେକବିଦ୍ୟା ଗୋଟିୟେ

ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନେ ଶିଖାଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଦେବରାୟେ ।୭୩।

ୟେମନ୍ତ ପ୍ରସନ୍ନେ ତୁମ୍ଭେ ଚିହ୍ନିବ ସବୁନ୍ତି

କେହି ଚିହ୍ନି ନୁଆରିବେ ତୁମ୍ଭ ଚିହ୍ନମୃତ୍ତି ।୭୪।

ମନ୍ତ୍ର ପରୀକ୍ଷ କରାଇଲେ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଧବଳ ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶିଲେ ପାଣ୍ଡୁର ବର୍ଣ୍ଣ ।୭୫।

ଭୀମସେନ ଶରୀର ଗଉର ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶି

କିଂଶୁକ ପୁଷ୍ୟ ପରାୟେ ତାର ଶରୀର ପ୍ରକାଶି ।୭୬।

ଅର୍ଜୁନ ଶ୍ୱରୀର ଯେ ନୀଳଉତ୍ପଳ ପ୍ରାୟେ

ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଠିକ ଜାଣି ଦିଶିଲା ଧନୁର୍ଜୟେ ।୭୭।

ନକୁଳ ଶ୍ୱରୀର ଯେ ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ବର୍ଣ୍ଣ

ଲୋହିତ ତମ୍ବା ଜାଣି ଦିଶିଲା ମାଦ୍ରୀର ନନ୍ଦନ ।୭୮।

ସହଦେବର ଶ୍ୱରୀର ସୁରଭି ପୁଷ୍ୟ ଓଳି

କୁଂକୁମ ବର୍ଣ୍ଣ ଜାଣି ଦିଶିଲା ତାର ଶରୀର ତ୍ରିବଳୀ ।୭୯।

ଢଳିତ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଜାଣି ଦ୍ରୋପତୀର କାୟେ

ଶ୍ୱରୀର ବିକାଶିଲା ଗଉର ବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟେ ।୮୦।

ଦେଖ ହୋ ମହାତ୍ମା ନାରାୟଣଂକ ମନ୍ତ୍ରଗୋଟି

ୟେକା ମନ୍ତ୍ରକେ ସବୁରି ବର୍ଣ୍ଣମାନ ଯେ ଲେଉଟି ।୮୧।

ଅଦୃଶ୍ୟ ଉଲୁକ ବିଦ୍ୟା ଗୋହନ ମନ୍ତ୍ର ବେନି

ପାଣ୍ଡବନ୍ତ କହିଲେ ଆବର ଜିଘ୍ନସେନୀ ।୮୨।

ୟେସନେକେ ଅନେକ ମତେ ସେ ପାଣ୍ଡବନ୍ତ ତିଆରି

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ଦୁର୍ଗତି ଫିଟିଲା ୟେହାଂକରି ।୮୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକୁ ଯେ ନାରାୟଣ ବଚନ ପରକାଶି

ଆମ୍ଭେ ବିଜେ କରୁଅଛୁ ଘେନି ବ୍ୟାସ ମହଋଷି ।୮୪।

ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ତୁମ୍ଭର ନ ଜାଣିମେଟି କେହି

ୟେତେ ବୋଲି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଗଲେ ଦେବ ଗରୁଡ଼ ଆରୋହି ।୮୫।

ବ୍ୟାସେ ବାସୁଦେବ ବିଜେ ବଇନେତ୍ର ପିଠି

ଶୂନ୍ୟେଣ ରହିଣ ସେ ବେନିୟେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ୟେକଦୃଷ୍ଟି ।୮୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭର ବୋଲ ଶୁଣ

କେବଣ ଠାବେ ଥୋଇବା ପାଞ୍ଚଧନୁ ଦଶତ୍ରୋଣ ।୮୭।

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଧନ ଅଛି ଲାଗି

କେଉଂଣ ଠାବରେ ୟେହା ଯିବା ପରିତ୍ୟାଗି ।୮୮।

ଭୂମିରେ ଥୋଇଲେ ତ ପୃଥୀ ନ ସହିବ

ପୋତିଣ ଥୋଇଲେ ତ ବାସୁକି ହରିନେବ ।୮୯।

ପର୍ବତେ ଥୋଇଲେ ତ ନେବେ ବନଚରେ

ଜଳେ ବୁଡାଇଲେ ତ ନେବେ ଜଳଚରେ ।୯୦।

ଗିରିଂକର ରାଜା ଯେ ଅଟଇ ଅଚଳାଚଳ ମେରୁ

ସେ ସହିବନା ୟେ ଶହସ୍ରଂକର ଗରୁ ।୯୧।

ମେରୁ ଅଚଳେ ଥୋଇଲେ ହରିବେ ଗନ୍ଧର୍ବେ

ୟେ ବଡାଇ ସଂକଟ ମୋତେ ପଡ଼ିଲା ବାସୁଦେବେ ।୯୨।

ବିଚାରନ୍ତି ଧର୍ମନନ୍ଦନ ଶହସ୍ରଂକ ତେଜ ଚାହିଂ

ୟେ ଶହସ୍ର ଥିଲେ ଆମ୍ଭେ ଗୋପ୍ୟ ହୋଇବାକ କାହିଂ ।୯୩।

ୟେ ମହା ଦୁରାପଦ କଥା ହୋ ପୁଚ୍ଛିବା କାହାକୁ

ଆଗହୁଂନ ପୁଚ୍ଛିଲାଇଂ ଆମ୍ଭେ ବ୍ୟାସ ବାସୁଦେବଂକୁ ।୯୪।

କରପତ୍ର ଯୋଡିଣ କହନ୍ତି ଧନୁର୍ଜୟେ

ଶହସ୍ର ଥୋଇବାକୁ ମୋହୋର ଅଛଇ ଉପାୟେ ।୯୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ହରଷ ହୋଇଲେ ତାହା ଶୁଣି

ଉପାୟେ ଥିଲେ ବାବୁ ଚିନ୍ତାକର ୟେହିକ୍ଷଣି ।୯୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନ ଶୁଣିଣ କିରୀଟୀ

ହାଥରେ ଅର୍ଜୁନ ଯେ ଘେନିଲେ ଖଡିଗୋଟି ।୯୭।

ହରି ହର ବେନିଗାର କାଟିଲେ ବିବତ୍ସ

ଅବଲୋକନେ ଚାହାନ୍ତେ ବାହାର ହୋଇଲା ବେନିବୃକ୍ଷ ।୯୮।

ପୂର୍ବ ପଚ୍ଛିମ ହୋଇଣ ଯେ ବେନିମୃତ୍ତି

ଧବଳ ନୀଳବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶଇ ବେନିଂକର କାନ୍ତି ।୯୯।

ଶମୀ ଶିଂଶୁପା ବୋଲିଣ ବେନିବୃକ୍ଷ ଗରିଷ୍ଠେ

ମଧ୍ୟରେ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ତାହାର ଅଛଇ ୟେକ କ୍ରୋଟେ ।୧୦୦।

ନବତାଳ ଗଭୀର ଯେ ବିସ୍ତାର ୟେକକାଠି

କୋଶେକ ବିସ୍ତାର ଡାଳ ଆକାଶେଣ ଘୋଟି ।୧୦୧।

ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ବ ପଚ୍ଛିମେ ଚଉଡାଳ

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସେ ଦିଶଇ ପରିମଳ ।୧୦୨।

ଉପରେ ଡାଳେକ ଯେ ପଞ୍ଚତାଳ ଉଚ୍ଛର୍ଗ

ଯୋଜନେକ ଆୟେତନ ବୃକ୍ଷର ପ୍ରତି ଦୀର୍ଘ ।୧୦୩।

ନବତାଳ ପରିଯନ୍ତେ ଡାଳ ନାହିଂ କିଛି

ୟେସନେକ କରି ସେ ବୃକ୍ଷ ସଞ୍ଚିଲା ସର୍ବସାଚୀ ।୧୦୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ ଆଶ୍ରିଯ୍ୟ ହୋଇଲେ ତାହା ଚାହିଂ

ବାବୁ ୟେହେନେକ ସଞ୍ଚିତ ରେ କରିଥିଲୁ କାହିଂ ।୧୦୫।

ବାବୁ ବଡ଼ାଇ ଆଶ୍ରିଯ୍ୟରେ ଅଟଇ ୟେ ବୃକ୍ଷ

ଶୁଣିତେ ଇଚ୍ଛା ମୋହୋର କହ ରେ ବିବତ୍ସ ।୧୦୬।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣିମା ଧନୁର୍ଜୟେ

ୟେ ବୃକ୍ଷର ଚରିତ୍ର ମୁଂ କହଇ ଉପାୟେ ।୧୦୭।

ତୁଳମାସେ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଅମାବଇ ତିଥି

ସ୍ୱାତୀ ନାମରେ ନକ୍ଷତ୍ର ବାର ବୃହସ୍ପତି ।୧୦୮।

ନାଗନାମେ କରଣ ଯେ ଆୟୁଷ୍ମାନ ଯୋଗ

ଈଶ୍ୱରେ ବିଜେକଲେ ହଠକେଶ୍ୱର ସ୍ୱର୍ଗ ।୧୦୯।

ସ୍ୱାମୀ ହିରଣାକ୍ଷ୍ୟ ବୋଲିକରି ୟେକଇ ଅସୁରୀ

ବଇଲୋଚନ ଭଗିନୀ ସେ ଅଟଇ ଦୋଚାରୀ ।୧୧୦।

ସୁବାହୁ ଦଇତର ସେ ଅଟଇ ଭାରିଜା

କେଶବ ରୂପେ ତାହା ବଧିଲେ ଦେବରାଜା ।୧୧୧।

ସୁବାହୁ ବଧ ହୁଅନ୍ତେ ଅସୁରୀ ହିରଣାକ୍ଷୀ

ପାତାଳପୁରକୁ ପଳାଇଲା ନିଜ ଭୁବନ ଉପେକ୍ଷି ।୧୧୨।

ସେ ହିରଣାକ୍ଷୀ ଗୋପ୍ୟଗଲା ପାତାଳ ସ୍ୱର୍ଗପୁରୀ

ସାଚିବଟ ତଳେ ସେ ମାନିନୀ ରୂପ ଧରି ।୧୧୩।

ବଇଲ ବାହାନେ ସେ ଚଳନ୍ତି ଦେବକାଶୀ

ସାଚିବଟ ତଳେ ଭେଟିଲେ ଦେବ ଆସି ।୧୧୪।

ପାର୍ବତୀ ସାରିକ୍ଷେ ଯେ ତାହାର ରୂପ ଗୋଟି

ଦେଖିଣ ମଦନେ ବଶ ହୋଇଲେ ଧୂର୍ଜଟୀ ।୧୧୫।

ବୃଷଭୁଂ ଉତୁରିଣ ଦେବ ବିଶ୍ୱବାସୀ

ସେ ହିରଣାକ୍ଷୀକି ଦେଖିଣ ବଚନ ପ୍ରକାଶି ।୧୧୬।

ସଦାନନ୍ଦକଇଂ ଦେଖି ଉଠିଲା ମାନିନୀ

ରୁଦ୍ର ଦେବତାର ପାଦେ ବିନୋୟୀ ଦୟିନୀ ।୧୧୭।

ଶୃଙ୍ଗାରେ ଭୋଳା ସେ ଅଟଇ ପରମ ଯୋଗୀ

କାମ୍ୟେକ ପୁରୁଷ ରତିରଙ୍ଗେ ବଡ଼ଭୋଗୀ ।୧୧୮।

ସନ୍ନିଧେ କେହି ନାହିଂ ଦେଖିଲେ ୟେକାନ୍ତେ

ଆକ୍ରେଷି ଧଇଲେ ତାକୁ ମଦନ ଆରତେ ।୧୧୯।

ରାକ୍ଷସୀର ତୁଲେ ରମଣ ବିଶ୍ୱବାସୀ

ପୁରୁଷ ବଶ ବିଦ୍ୟା ଜାଣଇ ସେ ରାକ୍ଷସୀ ।୧୨୦।

ଅନେକ ରଙ୍ଗ କଉତୁକ ଶୃଙ୍ଗାର ରସମେଳେ

କପିଳାସ ପୁରେ ବିଜେ ନ କଲେ ଦେବ ସୁଢଳେ ।୧୨୧।

ଅନେକ କାଳ ବାଟ ଚାହାନ୍ତି ଗିରିଜା

ଆରେ ନନ୍ଦିକେଶ୍ୱର ନଇଲେତ ଦେବରାଜା ।୧୨୨।

ବାବୁ ଗଙ୍ଗାର ମନ୍ଦିରେ ଅବା ଈଶ୍ୱର ଛନ୍ତି ରହି

ଅନେକ ବିମୁଖ ଦେବୀ ହୋଇଲେ ବାଟ ଚାହିଂ ।୧୨୩।

ମାୟା ମୋହିନୀ ସେ ଅଟଇ ବାରାଙ୍ଗନା

କୁଗ୍ୟାଂନ କୁମନ୍ତ୍ର ସେ ଜାଣଇ ସେ ଅସୁରୀ ଅପର୍ଣ୍ଣା ।୧୨୪।

ପାତାଳ ଭୁବନେ ସେ ରହିଲେ ବିଶ୍ୱବାସ

ପିଚାଶୁଣୀ ସଙ୍ଗତେ ରହିଲେ ୟେକାଦଶ ବରଷ ।୧୨୫।

ଅନେକ ଦୂତ ଯେ ପେଷିଲେ ଶାକାମ୍ଭେରୀ

ସ୍ୱର୍ଗ ମଞ୍ଚ ଭୁବନ ନ ପାଇଲେ ଲୋଡ଼ିକରି ।୧୨୬।

ସ୍ୱାମୀ କକଡ଼ା ମାସ ଶୁକଳ ପଞ୍ଚମୀ ଅଟଇ

ୟେ ଦିନ କଇଳାସେ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଥିଲି ଯାଇ ।୧୨୭।

ଗୋବିନ୍ଦ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଅମଙ୍ଗଳ ଭୁବନ ଦେଖି

ନାରାୟଣ ବଦନ ଚାହିଂ ବୋଇଲେ ଶଶୀମୁଖୀ ।୧୨୮।

ଈଶ୍ୱରେ କାହିଂ ଛନ୍ତି ଦେଖିଲ କି ଜଗନ୍ନାଥେ

କପିଳାସୁଂ ଗଲେନି ୟେକାଦଶ ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ।୧୨୯।

ଗୋବିନ୍ଦ ଚାହିଂଲେ ଯେ ମୋହୋର ବଦନ

ଈଶ୍ୱରଂକ ତଦନ୍ତ କି ଜାଣିଛୁ ଅରଜୁନ ।୧୩୦।

ନାରାୟଣଂକ ବଚନେ ଗାଣ୍ଡିମ ଧନୁ ଧରି

ନାରାଜ ପୂରୋଇଣ ଈଶ୍ଵରଂକୁ ଲୟେ କରି ।୧୩୧।

ମନଭେଦୀ ନାରାଜ ଧନୁରେ ପୂରୋଇଲେ

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦିଶଇ ଚାହିଂଲେ ।୧୩୨।

ନାରାଜ ପୂରୋଇଣ ଚାହିଂଲେ ସର୍ବସାଚୀ

ଦେଖିଲା ରୁଦ୍ରଦେବତାଂକୁ ଘୋଟିଛି ରାକ୍ଷସୀ ।୧୩୩।

ପାର୍ବତୀଂକ ଅଗ୍ରତେ ଯେ ଅର୍ଜୁନ କହିଲା

ମାଗୋ ହିରଣାକ୍ଷୀ ରାକ୍ଷସୀ ତୋ ଈଶ୍ୱରଂକୁ ମୋହିଲା ।।୧୩୪

ସ୍ଵାମୀ ହଠକେଶ୍ୱର ଭୁବନକୁ ଯିବାର ବାଟର

ଅନ୍ଧାର ଭୁବନେକ ଯେ ଅଛଇ ଅଭ୍ୟନ୍ତର ।୧୩୫।

ସେହି ବାଟରେ ଯେ ଯାଆନ୍ତେ ଦେବକାଶୀ

ପାର୍ବତୀ ରୂପ ଧରିଣ ଯେ ମୋହିଲା ରାକ୍ଷସୀ ।୧୩୬।

ଗଉରୀ ବୋଇଲେ ମୋତେ କର ପ୍ରତିକାର

ଯେସନେକେ ରାକ୍ଷସୀ ମୁଖୁଂ ପାରହୋନ୍ତୁ ଦେବହର ।୧୩୭।

ହୃଦଗତେ ଚିନ୍ତଇ ଅର୍ଜୁନ ଶରଭେଦୀ

ଲକ୍ଷେ ଯୋଜନକଇଂ ବୋଲି ଶର ଯେ ସମ୍ପାଦି ।୧୩୮।

ହିରଣାକ୍ଷୀ ବସିଅଛି ସଦାନନ୍ଦ କୋଳେ

ରଙ୍ଗରସ କୁତୂହୋଳ ପରିହାସ ବେଳେ ।୧୩୯।

ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ ମାୟେ ୟେସନେକ ଚରିତ

ଶୁଣିଣ ଉତ୍ତର ଯେ ଦିଅନ୍ତି ଜଗନ୍ମାତ ।୧୪୦।

ବାବୁ ତୁ କ୍ଷତ୍ରୀ ଅଟୁ ବୀର ଧନୁର୍ଜୟେ

ଇଶ୍ୱରଂକ ଆସିବାକୁ କର ତୁ ଉପାୟେ ।୧୪୧।

ଅର୍ଜୁନର ଶର ଭେଦିଲା ଯୋଜନ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ

ଶରପଡ଼େ ରାକ୍ଷସୀର ହୃଦପରେ ପ୍ରତକ୍ଷ ।୧୪୨।

ହୃଦଗତେ ପତି ନାରାଜ ପିଠି କତିକି ଗଲା କଣ୍ଟି

ଗର୍ଜିଣ ରାକ୍ଷାସୁଣୀ ଯେ ପଞ୍ଚୁତାଳ ଉଞ୍ଚେ ଉଠି ।୧୪୩।

ଈଶ୍ୱର ଦେଖନ୍ତେ ଯେ ଦହନ ତାର କାୟେ

ଅସ୍ଥି ଚର୍ମ ମାଂସ ନ ରହିଲା ନାରାଜର ଘାୟେ ।୧୪୪।

ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଯେ ହୋଇଥିଲା ଭୁବନ

କପିଳାସ ପୁରେ ଆସି ବିଜୟେ ତ୍ରିଲୋଚନ ।୧୪୫।

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ୍ୟ ଯେ ହୋଇଲେ ମହାମାୟେ

ବୋଇଲେ ଫାଲଗୁନି ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ତୋର କାୟେ ।୧୪୬।

ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା ମୋତେ କଲେ ମହାମାୟୀ

ଅତିହିଂ ଆନନ୍ଦ ହେଲେ ଈଶ୍ୱରଂକୁ ପାଶେ ଚାହିଂ ।୧୪୭।

ଈଶ୍ୱରଂକୁ ଦେଖି ଆମ୍ଭେ ପାଥ ଜଗନ୍ନାଥ

ପାର୍ବତୀଂକ ସହିତେ ଆମ୍ଭେ ଯେ ହୋଇଲୁ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ।୧୪୮।

ଈଶ୍ୱର କହିଲେ ନାରାୟଣଂକ ଅଗ୍ରତେ

ପାର୍ବତୀ ସାରିକ୍ଷେ ଅସୁରୀ ରୂପ ଦିଶିଲାକ ମୋତେ ।୧୪୯।

ସେ ଅନ୍ଧାର ଘୋର ଭୁବନ ଦିଶିଲା କପିଳାସ ସ୍ୱର୍ଗ ଜାଣି

ମୋହୋର ଗ୍ୟାଂନ ସେ ପୁରେ ଥିଲା ପିଚାଶୁଣୀ ।୧୫୦।

ଭଗତି ମହିଂମା ତାର କହିତେ କି ପାରି

ଶରୀର ବହିଣ କେ ଆସିବାକ ଉବୁରି ।୧୫୧।

କାମଦେବ ବୋଲିକରି ୟେତେକ ବଳବନ୍ତ

ୟେଡ଼େକ ଅସାଷ୍ଟମ ସେ କରଇ ଦଇବତ ।୧୫୨।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ ପାଣ୍ଡବ ଜୀବନ ତୋର ଧନି

ୟେଡ଼େବଡ଼ ଦୁର୍ଗତିରୁ ଅଇଲୁ ମୋତେ ଘେନି ।୧୫୩।

ନାରାଜର ମହିମା ଦେଖ ହୋ ବନମାଳୀ

ମୋହୋର କୋଳେ ଥାଇଂ ଅସୁରୀର ଗଲା ଜଳି ।୧୫୪।

ନାହିଂ ନାହିଂ କ୍ଷତ୍ରୀ ୟେ ତିନି ଭୁବନ ସ୍ୱର୍ଗ

ଗୁଣସାଗର ପାଥ ବୀର ଅଭୟେ ବର ମାଗ ।୧୫୫।

ୟେକ ସମସ୍ୟାୟେ ବୋଇଲେ ହରିହର ବେନି

ୟେ ଆମ୍ଭର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଦେବୁଂ ଫାଲଗୁନି ।୧୫୬।

ପାର୍ବତୀ ବୋଇଲେକ ବର ମାଗ କିନା ପାଥ

ଗୁଣବନ୍ତ ଲୋକଂକର ଭଗତ ବହୁତ ।୧୫୭।

ଶୁଣ ହୋ ମନୁରାୟେ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ମୁନିବର

ହରିହର ଗିରିଜା ୟେକାବେଳେ ଦିଲେ ବର ।୧୫୮।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ କିସ ବର ମାଗିବି

ପୁଣ ପୁଣ ଜନ୍ମିଣ ତ ନୋହିବି ତ୍ରିଜୀବି ।୧୫୯।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ୟେମନ୍ତ ବାଞ୍ଛା କରଇ

ହରିହର ଗିରିଜାୟେ ବେଳେକେ ବନ୍ଦଇ ।୧୬୦।

ସ୍ୱାମୀ ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ବୋଲି ଆମ୍ଭଂକୁ ଧର୍ମର କଷଣ

ଗୋପ୍ୟାନ ହୋଇବୁ ଯାଇଂ ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେଣ ।୧୬୧।

ହରିହର ପାର୍ବତୀ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇବ ବୃକ୍ଷଗୋଟି

ଆମ୍ଭର ଶସ୍ରମାନ ଥୋଇବୁ ବୃକ୍ଷକ୍ରୋଟି ।୧୬୨।

ଅର୍ଜୁନର ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

ଡାହାଣ ଭୁଜୁଂ କେଶବ ବାହାର କଲେ ଶ୍ରୋଣି ।୧୬୩।

ଈଶ୍ୱରଂକର ବିଭୂତି ପାର୍ବତୀଂକର ଜପାମାଳି

ବ୍ରହ୍ମାଂକର କପୋଳ ଭରି ମର୍ଦ୍ଦିଲେ ବନମାଳୀ ।୧୬୪।

ସବୁନ୍ତି ସମାଯୁକ୍ତ କରି ନାରାୟଣ ଚକଟି

ବେନିକରେ ବଳି ଦେବ ଭିଆଇଲେ ଖଡ଼ିଗୋଟି ।୧୬୫।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ ତୋର ଯେତେବେଳେ ପଡ଼ଇ କାର୍ଯ୍ୟ

ଭୂମିରେ ତିନିଗାର କାଟିଲେ ହୋଇବ ସରୋଜ ।୧୬୬।

ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠିକ ଆଗରେ

ଶମୀ ଶିଂଶୁପାୟେ ଯେ ପାର୍ବତୀ ହରିହର ।୧୬୭।

ସ୍ୱାମୀ ଶମୀବୃକ୍ଷ ଅର୍ଧଅଂଗ ଯେ ସଦାଶିବର କାୟେ

ଶିଂଶୁପା ଅର୍ଧଅଂଗଟି ବାସୁର ଅଂଶ ସ୍ୱୟେଂ ।୧୬୮।

ବିଭୂତି ମେଦିଲେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାର କପୋଳ

ଧାତାର ଚାରି ବଦନ ଯେ ବୃକ୍ଷର ଚାରିଡାଳ ।୧୬୯।

ସ୍ୱାମୀ ମଧ୍ୟେଣ କ୍ରୋଟେକ ଅଛି ପ୍ରତକ୍ଷେ ଗିରିଜା

ୟେହି ସେ ଶମୀବୃକ୍ଷଟି ଜାଣ ଧର୍ମରାଜା ।୧୭୦।

ଅର୍ଧଅଙ୍ଗ ଯେବେ ନୋହିବଟି ୟେହାଂକର

ଆନ କେ ସହି ପାରିବଟି ୟେ ଶସ୍ରଂକ ଭାର ।୧୭୧।

ଶୁଣିଣ ଅର୍ଜୁନକଇଂ ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠି

ୟେହେନେକ ସଞ୍ଚିତ କରିଅଛୁ ମୋହାର ଭାଇଗୋଟି ।୧୭୨।

ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ ମୁଂ ଡାଳେ ଯାଇଂ ଉଠଇ

ଭୀମସେନ ଠାକୁରେ ବଢାଇ ଦିଅନ୍ତୁ ଥୋଇବି କ୍ରୋଟେ ନେଇ ।୧୭୩।

ବୃକ୍ଷକୁ କୋଳକରି ବୁଜିଲା ନୟନ

ଡାଳେ ଯାଇଂ ବସିଲେ ମନଭେଦୀ ଅର୍ଜୁନ ।୧୭୪।

ନବତାଳ ନବଲକ୍ଷ ଉଚ୍ଛର୍ଗ ଭୀମସେନର କାୟେ

ଶହସ୍ର ବଢାଇ ଦିଅନ୍ତେ ଥୁଅଇ ଧନୁର୍ଜୟେ ।୧୭୫।

ପାଞ୍ଚଧନୁ ଦଶତ୍ରୋଣ ଥୋଇଲା କ୍ରୋଟର ଗର୍ଭଗତେ

ଭୀମସେନର ଗଦାବର ନକୁଳର କୋନ୍ତେ ।୧୭୬।

ଅର୍ଜୁନର ଗାଣ୍ଡିମ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକର ଶାୟକ

ସହଦେବଂକର ଖଡ଼ଗ ଫଳା ନେଇ ଥୋଇଲାକ ।୧୭୭।

ବୃକ୍ଷରୁ ଓହ୍ଲାଇ ସେ ପାଣ୍ଡବ ଫାଲଗୁନି

ଶମୀବୃକ୍ଷକୁ ସେ ବହୁତ ବିନୋୟୀ ଦୟିନୀ ।୧୭୮।

ଜୟତୁ ମହତ ବୃକ୍ଷ ଗଗନଭେଦୀ ସ୍ୱାମୀ

ପ୍ରଳୟ ଉତ୍ତାରଣ ତୁ କଳପି ମହାବ୍ରହ୍ମି ।୧୭୯।

ସଂକେତ ବାଞ୍ଛାବୃକ୍ଷ ମହତ ବୃକ୍ଷଗୋଟି

ଗଗନକୁ ଶିଖା ପାତାଳକୁ ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ କଣ୍ଟି ।୧୮୦।

ଅକାମ ପୁରୁଷ ତୁ ଅକାମ ଅର୍ଥଦାତା

ଯେମନ୍ତେ ବାଞ୍ଛା ତୁ ପ୍ରାପତ କରନ୍ତା ।୧୮୧।

ଶ୍ରୀ ବାଞ୍ଛାବଟ ତୁ ମହତ ବୃକ୍ଷ ଶମୀ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ଶତେ ସହସ୍ର ଦଣ୍ଡ ପରିଣାମି ।୧୮୨।

କ୍ରୋଟରେ ଶହସ୍ରମାନ ପଶିଲା ଯେତେବେଳେ

ଆଦିତ୍ୟ ଉଦୟେ ପ୍ରାୟେ ଦିଶଇ ରାତ୍ରକାଳେ ।୧୮୩।

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ଶମୀବୃକ୍ଷର ମହିଂମା

ସେ ବୃକ୍ଷରେ ବସି ନବସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇଲା ବେଦବ୍ରହ୍ମା ।୧୮୪।

ସାରଥିକଂକ ଖମ୍ବ (ପକ୍ଷୀ) ଦ୍ରୋଣ ଧର୍ମକ ଚାରିପଚ୍ଛୀ

ମହାଯୋଗ ଭେଦି ସେ ଭେଟିଲେ ତାରାକ୍ଷୀ ।୧୮୫।

ୟେ ଚାରିପକ୍ଷୀ ପୁଣ ବୃକ୍ଷର ଡାଳରେ ଥାଆନ୍ତି

ସର୍ବଦା ରାମନାମ ଯେ ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି ।୧୮୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ଫାଲଗୁନ୍ୟ

ୟେକା ଧନୁରେ ଲାଗଅଛି ବାବୁ ବାଆନ କୋଟି ଭଣ୍ଡାର ଧନ ।୧୮୭।

ଦଇତ ଦାନବ ଦକ୍ଷ କିନ୍ନର ଗନ୍ଧର୍ବେ

ନ ପୁଣ ହରଣ କରନ୍ତି ୟେ ରତ୍ନାକଇଂ ଲୋଭେ ।୧୮୮।

ଅଥବା ଦିପାଳମାନଂକର ତହିଂକି ଇଚ୍ଛା

ସୁବୁଦ୍ଧି ସୋଦରରେ କେମନ୍ତେ ହୋଇବ ୟେ ରକ୍ଷା ।୧୮୯।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ୟେଥକୁ ଦେବ ନ କର ଚିନ୍ତା

ବଡ଼ ବଳବନ୍ତ ପୁରୁଷେକ ସେ ଅଛଇ ରଖନ୍ତା ।୧୯୦।

ସେହି ଖଡ଼ି ଘେନି ଲେଖନ କଲାକ ପିତୁଳୀ

ସେହି ପିତୁଳୀ ବିଦାରି ବାହାର ହୋଇଲା ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବଳୀ ।୧୯୧।

କର ଚରଣ ନାହିଂ ଯେ ନାହିଂ ତାର ମୁଣ୍ଡ

ପେଟ ପିଠି ନାହିଂ ଅଂଗ ମେଦ ମୃତୁପିଣ୍ଡ ।୧୯୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ପ୍ରଣପତ୍ୟ କରି କହଇ ଧନୁର୍ଜୟେ

ୟେ ରକ୍ଷା କରିଥିବଟି ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ସରିବା ଯାୟେ ।୧୯୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ହସିଲେ ଭୀମସେନ ମୁଖ ଚାହିଂ

ବାବୁ ୟେହେନ୍ନେକ ପରପଞ୍ଚ ଦେଖିଲାତ ଆମ୍ଭର ନାହିଂ ।୧୯୪।

ଆରେ ମୁହିଂ ଅଟଇ ଧର୍ମପୁପୁଷ ଯଥାର୍ଥ ପ୍ରକୃତି

ହାଥ ସୁଖେ ପଶା ଖେଳି ହରାଇଲି ରାଜ୍ୟ ଯେ ବିଭୂତି ।୧୯୫।

ଆରେ ମୋତେ ଖତାଉଣୀ ନିମନ୍ତେ ତୋହୋର ୟେଡ଼େ ଛଟା

ଶହସ୍ରନ୍ତ ରଖିବ କେମନ୍ତେ ୟେ ମୃତୁପିଣ୍ଡ ଗୋଟା ।୧୯୬।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ଦେବ ଶୁଣିମା ଧର୍ମ ସୁତେ

ସମସ୍ତ ଗୋପ୍ୟାନ କଲା ୟେ ସଂସାର ଜନହିତେ ।୧୯୭।

ସ୍ୱାମୀ ଶିର କନ୍ଧ ନାସା ଶ୍ରବଣ ଚାରି ଚରଣ ହୋଇଲେ

ମେରୁ ଟଳିବନା ୟେହାର ହାକ ଦିଲେ ।୧୯୮।

ଅର୍ଜୁନ ତ ଲୟେ କରି ଚିନ୍ତିଲା ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ

ଧାତିକାରେ ମୃତୁପିଣ୍ଡ ଲାଗିଲାକ ଯାଇଂ ଡାଳେ ।୧୯୯।

ଅଦଉଡ଼ିୟେ ଅବନ୍ଧରେ ଲାଗିଲା ତାର କାୟେ

ବୃକ୍ଷର ଉପରେ ବୁଲିଲା ସେ ତମ୍ବାଚକ୍ର ପ୍ରାୟେ ।୨୦୦।

ବଦନ ବିହୁନେ ସେ ଛାଡ଼ିଲା ଘୋର ରଡ଼ି

ଭୂମିରୁ ପର୍ବତ କି ପଡିଲେ ଉପୁଡ଼ି ।୨୦୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଭୀମସେନ ନକୁଳ ସହଦେବ

ମୃକ୍ଷାଗତ ହୋଇ ପଡିଲେ ଚାରି ଯେ ପାଣ୍ଡବ ।୨୦୨।

ସନକ ବିଶ୍ୱଦେବ ବିଦ୍ୟାଧର ପୁରୁଷେ

ଶୂନ୍ୟେ ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷେ ରହି ନୁଆରିଲେ ଆକାଶେ ।୨୦୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି କୋଳକରି ଧଇଲେ ସର୍ବସାଚୀ

ସାଷ୍ଟାମ କରାଇଣ ମୁଖେ ଜଳ ସିଞ୍ଚି ।୨୦୪।

ଅର୍ଜୁନ ବଚନେ ମୃତୁପିଣ୍ଡ ହୋଇଲାକ ଶାନ୍ତି

ଆଉ ରତିୟେ ଦିଲେ ନିଶ୍ଚେ ଛାଡ଼ନ୍ତେ ଜୀବତି ।୨୦୫।

ମୁଖେଣ ଅମୃତ ଯହୁଂ ସିଞ୍ଚିଲେ ଅର୍ଜୁନ

ନକୁଳ ସହଦେବ ଯେ ସାଷ୍ଟାମ ଭୀମସେନ ।୨୦୬।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଯେତ ବଡ଼ାଇ ଦୁର୍ଲଭ

ୟେ ମୃତୁପିଣ୍ଡ ବାବୁ କେ ଅଟଇ ପୂର୍ବଗର୍ଭ ।୨୦୭।

କର ଚରଣ ନାସିକା ରୂପ ନାହିଂ କିଛି

ବଦନ ବିହୁନେ ୟେତ ଘୋରରଡ଼ି ପାଡୁଅଛି ।୨୦୮।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ମୁଂ ଯେବଣ ବେଳେ ଗଲି ସ୍ୱର୍ଗେ

ନିର୍ବାତକବଚକୁ ମାଇଲି ମୁହିଂ ବାସବର ରାଗେ ।୨୦୯।

ଦେବ ଗନ୍ଧର୍ବ ନାମେ ନୃପତି ବିଶ୍ୱାବସୁ

ୟେହାର ନନ୍ଦନ ନାମ ଅଟଇ କଣୟପ୍ରଶୁ ।୨୧୦।

କଣୟପ୍ରଶୁର ବିରଞ୍ଚି ଯେ ଧ୍ୱଜ

ବୃଦ୍ଧଶ୍ରବା ବୋଲିଣ ଯେ ୟେହାର ଆତ୍ମଜ ।୨୧୧।

ବୃଦ୍ଧଶ୍ରବାର ନନ୍ଦନ ନାମ ଯେ ପ୍ରଚଣ୍ଡବଳୀ

ୟେହାର ଭାରିଜା ନାମ ଅଟଇ ଗନ୍ଧକାଳୀ ।୨୧୨।

ଅମରାଧିନାଥଂକୁ ୟେ ନେଇ ଯୋଗାୟେ ଚାରୁଗନ୍ଧ

ସୁନ୍ଦର ପଣେ ୟେହାକୁ ବାସବର ବଡ଼ାଇ ସଧ ।୨୧୩।

ସ୍ୱାମୀ ନିର୍ବାତକବଚ ଧାଡ଼ିଦିଲା ଯେତେବେଳେ

ଅନେକବାର ବାସବ ହାରିଲେ ତାକୁ ରୋଳେ ।୨୧୪।

ଅମରଭୁବନ ଉପେକ୍ଷି ପଳାବନ୍ତି ବିଦ୍ୟାଧରୀ

ନିର୍ବାତକବଚ ବଳେ ଆଣିଲା ତାଂକୁ ହରି ।୨୧୫।

ସେ ଗନ୍ଧକାଳୀକି ହରି ନିର୍ବାତକବଚ ନେଲା

ଗନ୍ଧମାଦନ ପର୍ବତେ ନେଇ ଗୁପତେ ଥୋଇଲା ।୨୧୬।

ମୁହିଂ ଯେତେବଳେ ନିର୍ବାତକବଚ ବଧକଲି

ଯେ ଯାହାର ପଦାର୍ଥମାନ ଆଣି ବିଦ୍ୟାଧରନ୍ତ ଦିଲି ।୨୧୭।

ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରଚଣ୍ଡବଳୀ ଗନ୍ଧର୍ବ ମୋତେ କୋଳକରି ଧରି

ବୋଇଲା ବର ମାଗ ପାଥ ନାଶକଲୁ ମୋ ଦାରା ବଇରି ।୨୧୮।

ମୁହିଂ ବୋଇଲି ସ୍ୱାମୀ ଯେବେ ମୋତେ ଦେବୁ ବର

ଅଗ୍ୟାଂତ ବନବାସ ବରଷେ ତେରଦିନ ମୋର ଶସ୍ରନ୍ତ ରକ୍ଷାକର ।୨୧୯।

ସେ ପ୍ରଚଣ୍ଡବଳୀ ବୋଇଲା ବାବୁ ତୋହୋର କାର୍ଯ୍ୟକାଳେ

ମୃତୁପିଣ୍ଡ ହୋଇ ଲାଗିଥିବି ଶମୀବୃକ୍ଷ ଡାଳେ ।୨୨୦।

ତୋହୋର ଉପର ବଂଶେ ମୃଗସେନ ନୃପତି

ପ୍ରଚଣ୍ଡବଳୀ ବନ୍ଧର୍ବ ମୁଂ ହୋଇଅଛି ଉତପତ୍ତି ।୨୨୧।

ଯଦ୍ୟପି ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ୱର ସୁରପତି

ମୋହୋର ରଡ଼ିଘାତେ କେହି ନ ଆସିବେ କତି ।୨୨୨।

ବିଶ୍ୱାବସୁ ଗନ୍ଧର୍ବର ୟେ ଅଟଇ ପଣନାତି

ବଡ଼ାଇ ବନ୍ଧର୍ବ ୟେ ଅଟଇ ମହାଛତ୍ରୀ ।୨୨୩।

ଅର୍ଜୁନ ବଚନ ଯେ ଶୁଣିଣ ଧର୍ମସୁତେ

ବଡ଼ାଇ ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲେ ଦେବକୋନ୍ତେ ।୨୨୪।

ବାବୁ ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେଣ ତ ରହିବା ଗୁପତେ

ଦିନ ହରିବା ଆମ୍ଭେ କେବଣହିଂ ମତେ ।୨୨୫।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ଚିନ୍ତା ନ କର ଆମ୍ଭର କଥାକୁ

ଯେହେନ୍ନେକ ବାଗେ ଆମ୍ଭେ ଭଣ୍ଡିବୁ ବିରାଟକୁ ।୨୨୬।

ଯିସ ତିସ କହିଲେ ଆମ୍ଭଂକୁ ନାହିଂ ଦୋଷ

ମିଥ୍ୟାକଥା କହି ଦିନ ବଞ୍ଚିବୁ ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ।୨୨୭।

ସ୍ୱାମୀ ସତ୍ୟହୁଂ ମିଥ୍ୟା ଯେ ନୁଆସଇ ତୁମ୍ଭର ବାକ୍ୟେ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ନାମ କହିଲେ ଜାଣିମେ ସର୍ବଲୋକେ ।୨୨୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ତୁ ଆମ୍ଭଂତୁ ନ କର ଚିନ୍ତା

ବିରାଟକୁ ସତ୍ୟହୁଂ ଆମ୍ଭେ ନ କହିବୁଂ ମିଥ୍ୟା ।୨୨୯।

ଭୀମସେନ ହସିଲା ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ବଚନେ

ରାତ୍ରେକ ଦିବସେକ ୟେ ଅଟଇ ଲେଖନେ ।୨୩୦।

ତିରୀୟେକ ପୁରୁଷୟେକ ପାପେକ ପୁଣ୍ୟେକ

ହାରିବା ଜିଣିମା ହୋ ସତ୍ୟେକ ମିଛେକ ।୨୩୧।

ୟେଥିର ମଧ୍ୟରେ କିସ ଅଛଇଟି ଧର୍ମ

ପୂର୍ବର ଲେଖନ ମେଣ୍ଟଣ ନ ଯାଇଟି କର୍ମ ।୨୩୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ ବୋଇଲେ ଯାହା କହିଲୁରେ ଭାଇ

ଧର୍ମେଣ ଯେବଣ କଥା ଅଛି କହିବି ତୁକୁଇଂ ।୨୩୩।

ତୁ ଯେ ବୋଇଲୁ ଭୀମ ରାତ୍ରେକ ଦିବସେକ

ତହିଂର ମଧ୍ୟେ ଅଛଇ ସନ୍ଧ୍ୟା ଅବଶେଷକ ।୨୩୪।

ତୁ ଯେ ବୋଇଲୁ ଭୀମ ତିରୀୟେକ ପୁରୁଷୟେକ

ତାହାର ମଧ୍ୟେ ଅଛି ଜନ ନପୁଂସେକ ।୨୩୫।

ତୁ ଯେ ବୋଇଲୁ ଭାଇ ପାପେକ ପୁଣ୍ୟେକ

ତହିଂର ମଧ୍ୟରେ ଆବର ଅଛଇ ମଉନେକ ।୧୩୬।

ତୁ ଯେ ବୋଇଲୁ ଭୀମ ଚନ୍ଦ୍ରେକ ସୂର୍ଯ୍ୟେକ

ତହିଂର ମଧ୍ୟେ ଅଛି ତାରା ଯେ ଅସଂଖ୍ୟେକ ।୨୩୭।

ତୁ ଯେ ବୋଇଲୁ ଭୀମ ସତ୍ୟେକ ମିଛେକ

ତହିଂର ମଧ୍ୟରେ ଅଛଇଟି ସାକ୍ଷଲୋକ ।୨୩୮।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ୟେ ଦୁସହ ସଂକଟ

କେବଣ ଉପାୟେ ହୋଇବ ନାମ ଯେ ପାଲଟ ।୨୩୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ସଭାପଣ୍ଡା ହୋଇବୁ

ଧର୍ମ ବିଚାରି ଆମ୍ଭେ କୋନ୍ତଭଟ୍ଟ ନାମ ବହିବୁ ।୨୪୦।

କୋନ୍ତଭୋଜର ନନ୍ଦିନୀ କୋଇନ୍ତା ମାତା ଆମ୍ଭର ଯୁଗତେ

କୋନ୍ତଭଟ୍ଟ ନାମ ଆମ୍ଭେ ବଞ୍ଚିବୁ ସାକ୍ଷାତେ ।୨୪୧।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ କେବଣ ଗୁଣଗ୍ରାହୀ

ଅର୍ଥକୁ ଗଉରୋବ ଗୁଣକୁ ପୂଜା ପାଇ ।୨୪୨।

ସ୍ୱାମୀ ଅର୍ଥକୁହିଂ ହାରିଲୁ ଗୁଣକୁ ହେଳ ଅଟ

ସମାନ୍ୟେ ପୂଜା ତୁମ୍ଭଂକୁ କେମନ୍ତେ କରିବ ବିରାଟ ।୨୪୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ହୋ ଚାରିହେଂ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ

ସମାନେ ବସିବା ଆମ୍ଭର ଅଛଇ ୟେକଗୁଣ ।୨୪୪।

ପଶା ଖେଳିବୁ ଆମ୍ଭେ ବିରାଟର ତୁଲେ

ତେବେ ସେ ସମାନେ ବସିପାରୁଂ ଭଲେ ।୨୪୫।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ବାବୁ ଉଠ ହୋ ଅର୍ଜୁନ

ବାହୁଡ଼ି ପଶିବା ଚାଲ ଗହନ ଅରଣ୍ୟ ।୨୪୬।

ବେଳେ ବେଳେ ୟେହାଂକର ବସିଲା ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧି

ଧୃତରାଷ୍ଟ ପୁଅନ୍ତ ଦିଲେ ଅଚଳାଚଳ ସମ୍ପାଧି ।୨୪୭।

ୟେକାବେଳେକ ପଶାୟେ ହାରିଲେ ସମସ୍ତ

ଆତ୍ମା ବିକ୍ରେ ହୋଇଲୁଂ ଭାଇ ଭାରିଜା ସହିତ ।୨୪୮।

ସଭାର ତଳେ ନେଇ ବସାଇଲେ ସବୁନ୍ତି

କେଶଧରି ବିବସନ କରାଇଲା ଦ୍ରୋପତୀ।୨୪୯।

ୟେକା ପଶାକେ ଯେ ହୋଇଲୁ ୟେତେଦୂର

ଦୁଜେ ପଶା ଖେଳି ହାରିଲୁ ରାଜ୍ୟ ଭଣ୍ଡାର ।୨୫୦।

ଯେଉଂ ପଶା ଖେଳରେ ବୁଲୁଥାଉ ବନଘୋର

ପୁଣି ସେ ପଶା ଖେଳିବେ ବିରାଟ ସଙ୍ଗର ।୨୫୧।

ୟେଘାନ୍ତି କିସ ହୋଇବଟି ଧନ ଧର୍ମ ହିଂ ତ ନାହିଂ

ପ୍ରାଣଘାତ ହୋଇବା କି ୟେହି ପଶାର ପାଇଂ ।୨୫୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣରେ ପାବେନି

କପଟେ ପଶା ଖେଳାଇ ଆମ୍ଭକୁ ହରାଇଲା ଶକୁନି ।୨୫୩।

ଉଚିତ ପଶାଖେଳରେ କେ ଅଛି ଆମ୍ଭନ୍ତ ସରି

କଉତୁକ ଉପୁଜାଇ ହୋଇବୁ ଅଧିକାରୀ ।୨୫୪।

ପଶା ଖେଳେ ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ଜଗୁଜିତା

ଇହଲୋକେ ଆମ୍ଭନ୍ତ କେହି ନାହିଂନା ଜିଣନ୍ତା ।୨୫୫।

ଶୁଣିଣ ଭୀମସେନ ମନରେ ବିଷାଦ

ନମସ୍କାର କରିଣ ସେ ଧରଇ ବେନିପାଦ ।୨୫୬।

ୟେ ଆମ୍ଭର ବଚନ ଶୁଣସି ଧର୍ମରାୟେ

ପଶା ଛାଡ଼ି ଅଛିକି ଆନ ଯେ ଉପାୟେ ।୨୫୭।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ କି ଆଉ ଅଛି ବୁଦ୍ଧି

ସାମାନ୍ୟେ ବସିବାକୁ ୟେହା ମୁଂ ଅଛି ସାଧି ।୨୫୮।

ଆମ୍ଭେ ବସିଲେ ହୋ ରାଜାର ସମାନେ

ମତ୍ସଦେଶେ ରହିବ ତୁମ୍ଭେ କାହାର ଦରଶନେ ।୨୫୯।

ପ୍ରକୃତି ଜାଣି ତୁମ୍ଭେ ଖଟିବ ପରିଚର୍ଯ୍ୟା

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ସମାର୍ଜନା କରି କି ପାରିବା ।୨୬୦।

ବିରାଟର ତୁଲେ ଆମ୍ଭେ ସଭାରେ ବସିଥିବୁଂ

ଜାଣିଣ ସନମାନ ତୁମ୍ଭନ୍ତ କରାଇବୁଂ ।୨୬୧।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବଚନେ ଫିଟିଲା ମନଭ୍ରାନ୍ତି

ଭୀମସେନ ବଦନ ଚାହିଂ ବଦୟନ୍ତି ଧର୍ମ ନୃପତି ।୨୬୨।

ତୋହୋର କଥାକୁ ରେ ଭୀମ ମୋହୋର ବଡ ଚିନ୍ତା

ମଚ୍ଛଦେଶେ କେହି ତୋତେ ନୋହିବେ ଅନ୍ନଦାତା ।୨୬୩।

ଷାଠିୟେ ପଉଟି ଅନ୍ନ ବେଳକେ ଅତ୍ରିପୁତି

ତିନିବେଳେ ଭୁଞ୍ଜିଲେ ତୋତେ ନ ଅଣ୍ଟ ତିନିଷାଠି ପାଉଟି ।୨୬୪।

ଭିକ୍ଷା ମାଗିଲେ ତ ଭିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତା କେହି ନାହିଂ

ସମସ୍ତେ ଭୟ କରିନ୍ତି ତୋର ବକ୍ର ନୟନକଇଂ ଚାହିଂ ।୨୬୫।

ପଣ୍ଡିତ ଧାର୍ମିକ ନୋହୁ ନ ଜାଣୁ କୂଟ ଛନ୍ଦ

ଯେଣେ ଯାଉ ତେଣେ ଅନୁବ୍ରତେ କରୁ ଦ୍ୱନ୍ଦ ।୨୬୬।

ବାବୁ କଣୟପର୍ବତ ଜାଣି ଦିଶଇ ତୋର କାୟେ

ୟେହା ଗୋପ୍ୟ କରିବୁଟି ତୁ କେବଣ ଉପାୟେ ।୨୬୭।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ଅଛଇ ମୋର ବୁଦ୍ଧି

ମୁହିଂ ସୂପକାର ହୋଇବି ଜାଣଇ ଅଗ୍ନି ରାନ୍ଧି ।୨୬୮।

ବିରାଟର ରାଜ୍ୟେ ମୁହିଂ ବଲ୍ଲଭ ହୋଇବି

ସୂପକାର ରୂପେଣ ମୁଂ ମତ୍ସଦେଶରେ ରହିବି ।୨୬୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ତୁ କିସ ଅବା ରାନ୍ଧିବୁ

ତୁକୁଇ ସେ ଭୋଜନ ହୋଇବ ଆନକୁ କିସ ଦେବୁ ।୨୭୦।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେଣ

ସବୁ ସୂପକାର ଛଡାଇ ମୁଂ ହୋଇବି ୟେକଜଣ ।୨୭୧।

ଲକ୍ଷେ ସୂପକାରକୁ ପଡ଼ି ହୋଇବାକ ଯେତେ

ସବୁନ୍ତି ଛଡ଼ାଇ ବିରାଟ ଯେ ୟେକା ଦେବ ମୋତେ ।୨୭୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ରେ କେବଣ ଗୁଣ ତୋହୋର

ରାନ୍ଧଣା ବିଧାନ କେମନ୍ତେ ଜାଣିଲୁ ଆବର ।୨୭୩।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ଜାଣଇ ନିତିପ୍ରତି

ଅମୃତ ଯୋଗାଡ଼ମାନ ଜାଣଇ ନିତିପ୍ରତି ।୨୭୪।

ହାଣ୍ଡିରେ ଯୋଗାଡ଼ି ଦେବ ବସାଇଲେ ଚୂଲିରେ

ସୂର୍ଯ୍ୟପାକ ହୋଇବ ୟେକଇ ସମ୍ଭାରେ ।୨୭୫।

ୟେହେନ୍ନେକ ବିଧାନେ ଦେବ ଜାଣଇ ମୁହିଂ ରାନ୍ଧି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବୋଇଲେ ୟେତ ଗଉରୀ ସଉରୀ ନଳବିଧି ।୨୭୬।

ୟେଡ଼େକ ମହିଂମା ତୋର ଆମ୍ଭଂକୁ ଶୁଣିଲାତ ନାହିଂ

ୟେ ତିନିପ୍ରତି ରାନ୍ଧଣା ବାବୁ ପାଇଲୁ କାହିଂ ।୨୭୭।

ଭୀମସେନ କହଇ ଯୋଡ଼ିଣ କରପତ୍ର ବେନି

ୟେ ନିତିପ୍ରତି ରାନ୍ଧଣା ମୋତେ କହିଲେ ଦୋହରା ଅଗ୍ନି ।୨୭୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବେ କହିଲେ ତୋହର କେବଣ ଭଗତ

ସେବାଗୁଣ ଆମ୍ଭେ ତୋର ଜାଣୁନା ସମସ୍ତ ।୨୭୯।

ଯେଣେତେଣେ ଥିଲେ ତୁ ଅଶୁଚିବନ୍ତେ ଆସୁ

ବେନି ଚରଣ ଦେଖାଇଣ ଅଗ୍ନିକି ଆକ୍ରୋଷୁଂ ।୨୮୦।

ୟେଡ଼େମାନେ ଭଗତିକି ହୋଇଲେନା ପ୍ରସନ୍ନ

ଥୋକାୟେ ଦିନେ ଅଗ୍ନିରେ ତୁ କରୁ ଆଂଚୋବନ ।୨୮୧।

ଆମ୍ଭେ ଅନେକ ବିନୋୟୀ ବହୁତ ପ୍ରକାରେ ଅଗ୍ନିକି କରିଥାଉ ସେବା

ଘୃତ ଆହୂତି ଦେଇ ବିନୋୟୀ ରାତ୍ର ଦିବା ।୨୮୨।

ଦେଖି ନୁଆରିଲୁ ଅଗ୍ନି ଦେବତାଂକ ନିଜ ମୃତ୍ତି

ନିର୍ଦ୍ଦୟା ଅଣାକାର ସେ ଅଟନ୍ତି ବହତି ।୨୮୩।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ଶତଶିଂଗ ପରବତେ

ରାନ୍ଧଣା ପାକ ଦେବ ଭକ୍ଷଣ କରଇ ମୁହିଂ ନିତ୍ୟେ ।୨୮୪।

ଅନ୍ନ ମେଞ୍ଜନ ମୁଂ ଯେ ଭୁଞ୍ଜଇ ଅର୍ଧ ଅର୍ଧ

ପାଞ୍ଚଦିନର ପୁଅ ମୁଂ ଭୋଜନକୁ ୟେଡ଼େ ସଧ ।୨୮୫।

କୋଇନ୍ତାୟେ କହିଲେ ଯେ ପଣ୍ଡୁରାଜାଂକର ପାଶେ

ସ୍ୱାମୀ ମଢ଼ଫୁଲି ଯୋଗାଡ଼ ନ ଥାଇ ଅର୍ଧଶେଷେ ।୨୮୬।

କେ ୟେହା ଆଧାର କରଇ ଯେ ବସି ନିତି

ସାତ ବରଷ ହୋଇଲାନି ୟେହିପରି ପ୍ରତି ।୨୮୭।

ଶୁଣିଣ ପଣ୍ଡୁ ରାଜା ତବଦ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ

ସେ କଥାକୁ ମନରେ ପ୍ରତ୍ୟେ ନ କଲେ ଗୋସାଇଂ ।୨୮୮।

ଋଷଭମାସ ଶୁକଳ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଅର୍କବାର

ଅନୁରାଧା ଋକ୍ଷାନ୍ତେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠା ପ୍ରହରକର ।୨୮୯।

ଶ୍ରୀକରେ କୃପାଣେକ ଘେନିଣ ପଣ୍ଡୁମହାରାୟେ

ସେ ଜଗିଛନ୍ତି ସ୍ରାହାନକୁ ଗଲେ କୋଇନ୍ତାୟେ ।୨୯୦।

ଅନ୍ଧାର ମନ୍ଦିରେ ଯେ ପଣ୍ଡୁରାଜା ଛନ୍ତି ବସି

ଶଯ୍ୟା ଯୁଗତୁଂ ଯେ ଉଠିଣ ମୁହିଂ ଆସି ।୨୯୧।

ରାନ୍ଧଣାଶାଳେ ପଶି ମୁଂ କରୁଅଛି ଭକ୍ଷ

ସରୂପେ ମହାରାଜା ଦେଖିଲେ ପ୍ରତକ୍ଷ ।୨୯୨।

କୃପାଣ ବୁଲାଇଣ ସେ ଧାମନ୍ତି ମହାରାୟେ

ଧାତିକାରେ ପଳାଇଲି ମୁଂ ପିତାଂକରି ଭୟେ ।୨୯୩।

ଧାମନ୍ତି ସୋମବଂଶୀ କରେ କୃପାଣ ଝୁଣି

ଆରେ ଦୁଷ୍ଟ କୁମର ପକାଇବି ତୋତେ ହାଣି ।୨୯୪।

ଦେଖିଣ ପଣ୍ଡୁଂକୁ ଧଇଲେ ଦେବୀ କୋଇନ୍ତେ

ରାଗେଣ ଫିଙ୍ଗି ପକାନ୍ତେ ମୁଂ ପଳାଇଲି ତୁରିତେ ।୨୯୫।

ମୁହିଂ ଆଗେ ପଳାଇ ପଛେ ପଣ୍ଡୁଯେ ନୃପତି

ଅଗ୍ନିଦେବତା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସରୂପ ହୋଇ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇ ଅଛନ୍ତି ।୨୯୬।

ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପଛକତି ଭୋଜର କୁମାରୀ

ନିସତେ ପଳାଇଲି ବନସ୍ତେ ଯୋଜନ ଶତ ଚାରି ।୨୯୭।

ଲେଉଟି ଚାହାନ୍ତେଣ ମୁଂ ପଡିଲି ମୁହଂ ମାଡ଼ି

ଉପରେ ଖଣ୍ଡା ନେଇ ରାଜା ପିଟିଲେ ମୋହୋରି ।୨୯୮।

ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୋଳକରି ଧଇଲେ ପଣ୍ଡୁଂକୁ

କିଂକେ ନାଶ କରିବୁ ୟେ ବାଳୁତ କୁମରକୁ ।୨୯୯।

ଛାଡ଼ ଛାଡ଼ ପଣ୍ଡାୟେ ମାରିବି ୟେହୁ ଦୁଷ୍ଟ

ନିତ୍ୟାପ୍ରତି ମଣୋହି ଯୋଗାଡ଼ ୟେ କରଇ ଉତ୍ତିଷ୍ଟ ।୩୦୦।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ତୁ ବାତୁଳ ହୋଇଲୁକି ରାୟେ

ଆତ୍ମଘାତକ ଅପାର ଦୋଷ ଯେ ନାଶକରନ୍ତି ତନୟେ ।୩୦୧।

ପୁତ୍ରଂକର ଉତ୍ତିଷ୍ଟକୁ (ଉଚ୍ଛିଷ୍ଟ) ଦୋଷ ନ ଲାଗଇ

ଇନ୍ଦୁର ମଞ୍ଜାରୀ ଛୁଇଂଲେ କି ପାକ ପକାଇ ଦେଇ ।୩୦୨।

ପଣ୍ଡୁରାଜା ବୋଇଲେ ମୋତେ ହୋଇଲାକ ଅଯୋଗ୍ୟ

ଦେବ ପିତ୍ରେ ଦିଅଇ ଯେ ଅଗ୍ରତେ ଅନ୍ନଭୋଗ ।୩୦୩।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ୟେ ଅଗ୍ୟାଂନ ତନୟେ

ୟେହାଂକର ଦୋଷ ଯେ ନ ଘେନନ୍ତି ଦେବତାୟେ ।୩୦୪।

ପଣ୍ଡୁ ବୋଇଲେ ଯେବେ ଦେବତାଂକୁ ଦିଲି

ଦୋହରା ଅଗ୍ନିକି ଯେ ଉତିଷ୍ଟ ପରଶିଲି ।୩୦୫।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲେ ହୋ ବାଳୁତଂକ ଉତ୍ତିଷ୍ଟ

ଦୋହରା ଅଗ୍ନି ଯେ ହୋଅନ୍ତି ତହିଂକି ତୁଷ୍ଟ ।୩୦୬।

ତୁ ଯେବେ ମନେ ଅପ୍ରତେ କରୁ ମହାବୀରା

ଆମ୍ଭେ ସେ ବଶ୍ୟାନର ଅନଳ ଦୋହରା ।୩୦୭।

ତୁହି ସେ ଆଜ ସିନା ଦେଖିଲୁ ହୋ ପଣ୍ଡୁ

ସାତ ବରଷ ହୋଇଲାନି ଆମ୍ଭେ ୟେହାର ଉତ୍ତିଷ୍ଟ ଭୁଞ୍ଜୁ ।୩୦୮।

ନିରୁତାନ୍ତ ରୂପ ଯହୁଂ ଧଇଲେ ବହତି

କୋପ ଛାଡ଼ି ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲେ ପଣ୍ଡୁ ଯେ ନୃପତି ।୩୦୯।

ଦୋହରା ବୋଇଲେ ୟେ ତୋହୋର ପୁତ୍ରଗୋଟି

ଭୋଜନେ ଅତ୍ରିପୁତି ୟେହାକୁ ଆଧାର ନ ଅଣ୍ଚି ।୩୧୦।

ଆମ୍ଭନ୍ତକୁହିଂ ଘୃତ ଯେହ୍ନେ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତେ ନ ଅଣ଼୍ଟେ

କ୍ରୋଟ ଅନଳ ରୂପେ ଥିବୁ ୟେହାର ଗର୍ଭଗତେ ।୩୧୧।

ଦିବାରାତ୍ରେ ୟେହାର ଅନ୍ନକୁ ହୋଇବ ବଡସ୍ରାଗ

ୟେହାର ରାନ୍ଧନ୍ତେ ହୋଇବ ଅମିୟ ରସପାଗ ।୩୧୨।

ଗଉରୀ ସଉରୀ ନଳବିଧି ନିତିପ୍ରତି

ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରସନ୍ନେ ଦିଲେ ମୋତେ ଦୋହରା ବହତି ।୩୧୩।

ସ୍ୱାମୀ ୟେସନେକ ବିଧାନ ମୁଂ ପାଇଛଇଂ ପୂର୍ବେ

ବିରାଟ ଘରେ ସୂପକାର ହୋଇବି ବଲ୍ଲଭ ନାମ ୟେବେ ।୩୧୪।

ଯଦ୍ୟପି ଶରଧା କରିବ ମତ୍ସରାଜ ସାଇଂ

ଅଥବା ମାଲଯୁଦ୍ଧ କରିବି କୁତୂହୋଳେ ମୁହିଂ ।୩୧୫।

ଗୋସାଇଂ ଆସ୍ତାନେ ତୁମ୍ଭେ ବସିଥିବ ଅନୁବ୍ରତେ

ପରରାଷ୍ଟ ଯୁଦ୍ଧ ପଡ଼ିଲେ ହକରା କରିବାକ ମୋତେ ।୩୧୬।

ଭୀମସେନର କହନ୍ତେ ଯେ ଫିଟିଲା ମନଭ୍ରାନ୍ତି

ସ୍ୱାମୀ ସନିଧ୍ୟ ହୋଇ ବସିଥିବ ତୁମ୍ଭେ ବିରାଟର କତି ।୩୧୭।

ଆମ୍ଭେ ଦ୍ରଶନ କରିବୁ ଯେତେବେଳେ

ଭୃତ୍ୟପଣେ ଆସଇ କି ଆମ୍ଭର ସଦାକାଳେ ।୩୧୮।

ଯେବଣ ବଚନ କହି ଅବା ଆମ୍ଭେ ନୁଆରିବୁ ଆସ୍ତାନେ

ତୁମ୍ଭେ ପୁରୋଇ କହିବନା ରାଜାର ସନିଧ୍ୟାନେ ।୩୧୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଚାହିଂଲେ ପୁଣ ଅର୍ଜୁନର ମୁଖ

ତୁ କେହ୍ନେ ଗୋପ୍ୟାନ ବାବୁ ହୋଇବୁ ରେ ବିବତ୍ସ ।୩୨୦।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ଛାମୁରେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି

ବିରାଟ ରାଜ୍ୟେ ମୁଂ ଯେ ହୋଇବି ବୃହନ୍ନାରୀ ।୩୨୧।

ରାଣୀହଂସ ପୁରେ ମୁଂ କରାଇବି ନୃତ୍ୟ

ବେଣୁ ବୀଣା ଯନ୍ତ୍ରତାଳ ତାଣ୍ଡବ ଭ୍ରରହ ସଂଗୀତ ।୩୨୨।

ପଞ୍ଚବିଂଶ ତାଳ ଖଟଣ ୟେକବିଂଶ ମୃଚ୍ଛନା (ମୃକ୍ଷନା )

ଅନନ୍ତ ବିନୋଦ ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ମୋହନା ।୩୨୩।

ଅର୍ଜୁନ ବଚନ ଶୁଣି ଧର୍ମରାୟେ ବୋଇଲେ

ଅନ୍ତେଶ୍ୱର ପୁରେ କେସନେକେ ପଶିବୁ ପୁରୁଷ ଭାବ ଥିଲେ ।୩୨୪।

ଅଣ୍ଡିରମାନେ ନ ପଶନ୍ତି ଅନ୍ତେଶ୍ୱର ପୁରେ

ଗୋଟା ପରିବା ନ ପଶଇ ରାନ୍ଧିବାର ପୁରେ ।୩୨୫।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ମୋର ହୋଇବ ସ୍ତିରୀବେଶ

କାମିନୀ ରୂପେଣ ଖୋଷା ଖୋଷିବି ଦେବ କେଶ ।୩୨୬।

ତିରୀବେଶ ଅଳଂକାରେ ପିନ୍ଧିବି ଦେବ ଶାଢୀ

ବୃହନ୍ନାରୀ ବେଶ ହୋଇବ ମୋହୋରି ।୩୨୭।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ତୋତେ ହୋଇବ ଶରଧା

ଆସ୍ତାନେ ବିରାଟ ନିଚେ କରିବଟି ଶୋଧା ।୩୨୮।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ଦେବ ମୁଂ ନପୁଂସକ ହୋଇବି

ଗୁଣ ଘୃଷ୍ଟ ଫଳିବାର ବେନି ବାହି ପିନ୍ଧିବି ।୩୨୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ବିଷାଦ ଯେ ଅର୍ଜୁନ ବଚନେ

ନପୁଂସକ ଲକ୍ଷଣ ବାବୁ ତୁ ହୋଇବୁ କେସନେ ।୩୩୦।

ଯେହେନେକ ଭବିଷ୍ୟ କହିଲୁ କିଂକେ କଥା

ମମ ହୃଦେ ଶୁଣିତେ ଲାଗଇ ବଡ଼ ଚିନ୍ତା ।୩୩୧।

ଧୂର୍ତ୍ତ ସିଂହଣ ନୃପତି ଅଟଇ ରାୟେ ମଚ୍ଛ

ଅବଶ୍ୟ ଶୋଧିବ ସେ ଯେ କରିବ ପରୀକ୍ଷ ।୩୩୨।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ଦେବ ନପୁଂସକ ରୂପ

ବିରାଟ ଶୋଧାକଲେ ହୋଇବ ସରୂପ ।୩୩୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୁଚ୍ଛାକଲେ ୟେହେନେକ ଅଛଇ କି ପୂର୍ବେ

ନିଜ ନାମ ଗୋପ୍ୟାନ ତୋର ହୋଇଥିଲାକ କେବେ ।୩୩୪।

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲା ମୁଂ ଯେତେବେଳେ ଗଲାଇ ଅମର ମଣ୍ଡଳେ

ନିର୍ବାତକପଚକଇଂ ବଧକଲି ପିତାମହର ଛଳେ ।୩୩୫।

ତୋଷେଣ କୋଳେ ମୋତେ ବସାଇ ମଘବାନ

କିରୀଟୀ ନାମ ମୋତେ ଦିଲେ ପାକ ଯେ ଶାସନ ।୩୩୬।

ବାସବ ଦେବତାଂକର ଯେତେ ଅଳଂକାର ଭୂଷଣ

ସମସ୍ତ ଅଙ୍ଗେ ମୋର କଲେକ ଆଭରଣ ।୩୩୭।

ଦେଖିଣ ମୋହିତ ହୋଇଲେ ସକଳ ଅପକ୍ଷରୀ

ଅନେକ ବେଶ ବେଶନେ ଯେ ତାଣ୍ଡେବ ନୃତ୍ୟକରି ।୩୩୮।

ବାସବର ପ୍ରିୟବତୀ ଅଟଇ ଉର୍ବଶୀ

ନୃତ୍ୟ ଆରମ୍ଭରେ ମୁଂ ଆସ୍ତାନେ ଥିଲି ବସି ।୩୩୯।

ସେ ଅପକ୍ଷରୀ ମୋହୋରେ କଲାକ ମାନସୀ

ମୋତେ ଦେଖିଣ ସେ କାମସାଗରେ ଯେ ଭାଷି ।୩୪୦।

ମୋହାର ବଦନ ସେ ଚାହିଂଲା ଯହୁଂ ଆସି

ମୁହିଂ ତାହାର ବଦନ ନ ଚାହିଂଲି ସମ୍ଭାଷି ।୩୪୧।

ମୁହିଂ ତାହାର ବଦନ ନ ଚାହିଲି ଯହୁଂ ତୋଳି

ବିଚିତ୍ର ନୃତ୍ୟ କରି ପଡ଼ିଲା ବାଳୀ ଢଳି ।୩୪୨।

କିଞ୍ଚିତ କରିଣ ସେ ଯେ ଚାହିଂଲା ୟେକଦୃଷ୍ଟି

ମଦନଶରେ ବାଳୀ ହୋଇଲା ଅସାଷ୍ଟି ।୩୪୩।

ବାସବ ଜାଣିଲେ ଯେ ଉର୍ବଶୀର ପ୍ରକୃତି

ମୋହୋର ଶୟନ ସ୍ତାନକୁ ପେଶିଲେ ନିଶାରାତି ।୩୪୪।

ସ୍ୱାମୀ କପାଟ ପାଡିଣ ମୁଂ ପଲଂକେ ବସି ଶରମାନ ଗୁଣି

ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ଉର୍ବଶୀ ଦ୍ୱାରେ ମିଳିଲେ ବେନି ଯେ ତରୁଣୀ ।୩୪୫।

କପାଟ ଫିଟାଅ ବୋଲି ବିନୟେ ବୋଲନ୍ତି ଦ୍ୱାରେ

ରାତ୍ରେକ ମଣାଇ ମୋତେ କହିଲେ ଉତ୍ତରେ ।୩୪୬।

ମାତାହୁଂ ଆନ ମୁଂ ଯେ ନ ବୋଲଇ ତାହାରେ

ବିନୋୟୀ ରାତ୍ରେକ ସେ ବସିଲା ମୋର ଦ୍ୱାରେ ।୩୪୭।

କପାଟ ନ ଫେଡ଼ିଣ ମୁଂ ନ ଚାହିଂଲି ତାର ମୁଖ

ରୟଣୀ ଶେଷ ହୋଇଲା ସେ ହୋଇଲା ବିମୁଖ ।୩୪୮।

କାମ କଷ୍ଠୋରେ ଉର୍ବଶୀ କୋପେ ବିହିଲା ମୋତେ ଶାପ

ମୁହିଂ ଜଗତମୋହିନୀ ରେ ମୋର ଭାଙ୍ଗିଲୁ ସିନା ଦର୍ପ ।୩୪୯।

ମୋତେ ଅପ୍ରାପତ ଯେବେ ହୋଇଲୁ ଫାଲଗୁନି

ଆବର ରତିରଙ୍ଗ କରିବୁ କି ଅନ୍ୟ ତିରୀ ଘେନି ।୩୫୦।

ମୋତେ ତୁହି ନିରାଶରେ କଲୁ ଅକାରଣେ

ତୋତେ ପ୍ରାପତ ହେଉ ନପୁଂସକ ଲକ୍ଷଣେ ।୩୫୧।

ସ୍ୱାମୀ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତା କୋପକଲେ ତାହା ଶୁଣି

ନିକଳଂକ ପୁତ୍ରେ ମୋର କଳଂକ ଲଗାଇଲୁ ଆଣି ।୩୫୨।

ମୁହିଂ ତୋତେ ୟେବେ ଶାପ୍ୟ ଦେବଇଂ ଉର୍ବଶୀ

ପ୍ରଳମ୍ବିତ ହୋଇ ବାଳୀ ବାସବେ ବଚନ ସମ୍ଭାଷି ।୩୫୩।

ଉବର୍ଶୀ ବୋଇଲା ମୋରେ କୋପ ନ କର ସୁରନାହା

ମୋର ଶାପ୍ୟ ପରମ ହିତ ହୋଇବ ପରିମାଣି ବୁଝ ୟେହା ।୩୫୪।

ସ୍ୱାମୀ ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ଯେ ବରଷେ ତେରଦିନ

ତେତେଦିନ ଯାୟେ ନପୁଂସକ ହୋଇବ ଅରଜୁନ ।୩୫୫।

ସ୍ୱାମୀ ହିତକାଳୟେ ଯେବେ ମୋତେ ସୁମରଣ

ତେତେବେଳେ ହୋଇବ ୟେ ନପୁଂସକ ଲକ୍ଷଣ ।୩୫୬।

ତହିଂର ନିମନ୍ତେ ସେ କରିବ ସୁମରଣ

କାହାରେ ଅନ୍ୟଥା ନୋହଇଟି କପାଳ ଲେଖନ ।୩୫୭।

ସ୍ୱାମୀ ସବୁକାଳେ ସମ୍ପଦେ କାହାର ନ ଯାଇଟି ଦିନ

ସଦା ବିପତ୍ତି ଦେବ ନୋହଇ ଲେଖନ ।୩୫୮।

ରାତ୍ର ଦିବସ ଯେହ୍ନେ ସମ୍ପଦ ବିପଦ ତେହ୍ନେ

କାହାରିବେଳେ ସେ ଯେ ହୋଇବାକ ଆନେ ।୩୫୯।

ଅଣହିତ କାଳେ ୟେ ନ ଥିବ ତାର ତହିଂ

ଶୁଣିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲେ ସୁରସାଇଂ ।୩୬୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ପାଦତଳେ ଅର୍ଜୁନ ପରିଣାମି

ୟେଥକଇଂ ଭ୍ରାନ୍ତି ତୁମ୍ଭେ ନ କର ଦେବସ୍ୱାମୀ ।୩୬୧।

ଅର୍ଜୁନ ବଚନେ ସେ ହୋଇଲେ ପରମ ଶାନ୍ତି

ସାନନ୍ଦ ଭଜିଣ ଦେବ ହୋଇଲେ ତ୍ରିପୁତି ।୩୬୨।

ନକୁଳ ବଦନ ଚାହିଂ ବୋଇଲେ ଭାଇଗୋଟି ।୩୬୩।

ବାବୁ ୟେ ମହାଘୋର ଅରଣ୍ୟରେ ତୋତେ ହଂସୁଲୀ ସୁପାତି

ଶତେପଳ ଚନ୍ଦନରେ ଲେପୁଥାଉଂ ନିତି ।୩୬୪।

ବାବୁ ବିଦ୍ୟାଧର ପରାୟେ ସୁକୁମାର ତୋର କାୟେ

ମୋ ତହୁଂ ବ୍ୟତ୍ରେକେ ଆନକୁ କହି ନୁଆରୁ କଥାୟେ ।୩୬୫।

ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣ କୁଂକୁମ ଜାଣି ଶୋଭିତ ତୋର ବର୍ଣ୍ଣ

ଅଗ୍ୟାଂତବାସେ ବାବୁ ବଞ୍ଚିବୁ କେହି ଦିନ ।୩୬୬।

ବାବୁ କୋହୁଣି ବିଦ୍ୟାରେ ତୁ ନୋହୁସିରେ କୁଶଳ

କେବଣ ମତେ ଦିନ ବଞ୍ଚିବୁରେ ନକୁଳ ।୩୬୭।

ବାବୁ ତୋହୋର କଥାକୁ ମୋହୋର ବଡ଼ ଚିନ୍ତା

ମୋହୋର ଅଜିଲା କର୍ମ ଭୁଞ୍ଜୁଛ ରେ ଚାରିଭ୍ରାଥା ।୩୬୮।

ନକୁଳ ବୋଇଲା ଦେବ ତୁମ୍ଭରେ ମୁହିଂ ସୁଖୀ

ଲଲାଟ ଲେଖନ ଦେବ କାହାର ବେଳେ ହୋଇବ ଉପେଖି ।୩୬୯।

ସଦା ସମ୍ପଦେ ପ୍ରାଣୀଂକର ନ ଯାଇଟି ଦିନ

ସଦା ବିପତ୍ତି ଯେ କେବେ ନୋହୋଇ ଲେଖନ ।୩୭୦।

ରାତ୍ର ଦିବସ ଯେହ୍ନେ ହୋଅଇ ତେସନ ସମ୍ପତ୍ତି ବିପତ୍ତି ଜାଣ

କାହାର ବେଳେ ଦେବ ହୋଇବ ସେ ଆନ ।୩୭୧।

ମୋହୋର କଥାକୁ ଦେବେ କିଛିହିଂ ନ ଭାଳ

ଗ୍ରନ୍ଥିକାର ନାମେ ମୁଂ ଯେ ହୋଇବି ବାଜୀପାଳ ।୩୭୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଗ୍ରନ୍ଥିକାର ବାଜୀପାଳ କାହାକୁ ଯେ ବୋଲି

ୟେ କେମନ୍ତ ଚରିତଟି ମୁଂ ବୁଝିତ ନୁଆରିଲି ।୩୭୩।

ନକୁଳ ବୋଇଲା ମୁଂ ପାଗଡ଼ା ବାରୁଆଳ ହୋଇବି

ବିରାଟ ନୃପତିକଇଂ ଅଶ୍ୱ ଲାଗ କରାଇବି ।୩୭୪।

ସ୍ୱାମୀ ମୋହାର ହାଥରେ ଯେବଣ ଅଶ୍ୱ ସାଜି

ଆକାଶ କ୍ଷେପି ପାରନ୍ତି ସେ ହୁଅନ୍ତି ମହାତେଜି ।୩୭୫।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭର ଦେଖିଲା ଶୁଣିଲା ନାହିଂ ପୂର୍ବେ

ଅଶ୍ୱ ଲକ୍ଷଣ ବିଦ୍ୟା ଜାଣିଲୁ କେମନ୍ତ ତୁ ୟେବେ ।୩୭୬।

ନକୁଳ ବୋଇଲେ ଦେବ ଶୁଣିମା ସାବଧାନ

ଜୟନ୍ତି ନାମେ ସତ୍ୟଯୁଗ ବିଦ୍ୟମାନେ ।୩୭୭।

ସ୍ୱାମୀ ତୁଳମାସ ଆଦିତ୍ୟ ବିଷ୍ଣୁ ଯେ ପ୍ରଭବ

ବିଛାମାସେ ଅନନ୍ତ ନାମ ଯେ ସମ୍ଭବ ।୩୭୮।

ଦିବାକର ଆଦିତ୍ୟ ଯେ ହୋୟେ ଧନୁମାସେ

ସହସ୍ରେ କିରଣ ତେଜ ଯେ ପରକାଶେ ।୩୭୯।

ମକର ମାସେ ଆଦିତ୍ୟ ଅରୁଣ ନାମେ ବିଦିତ

ନାରାୟଣ ମୃତ୍ତି ଉଦେ କୁମ୍ଭମାସେ ପ୍ରକାଶିତ ।୩୮୦।

ଭାସ୍କର ନାମେଣ ଆଦିତ୍ୟ ମୀନମାସେ ପ୍ରକାଶଇ

ଅନନ୍ତ ମୃତ୍ତି ଦେବ ତେଜ ଅଦୃଶ୍ୟ ଯେ ହୋଇ ।୩୮୧।

ମେଷମାସେ ଆଦିତ୍ୟ ଯେ ହୁଅଇ ଉଦିତି

ନିଦାଘ ଆଦିତ୍ୟ ଜ୍ୟେଷ୍ଠମାସେ ତେଜମୃତ୍ତି ।୩୮୨।

ମିଥୁନ ମାସେ ଉଦିତ ତପନ ନାମେଣ ସୂର୍ଯ୍ୟ

କକଡ଼ା ମାସେ ଜଳଧର ନାମେ ତେଜ ।୩୮୩।

ବନାନଳ ଆଦିତ୍ୟ ସିଂହମାସେ ଉଦେ

ମାର୍ତ୍ତଣ୍ଡ ନାମେ ଆଦିତ୍ୟ କନ୍ୟାମାସେ ଉଦେ ହାଦେ ।୩୮୪।

ଦ୍ୱାଦଶ ମାସେ ୟେ ଯେ ଦ୍ୱାଦଶ ଆଦିତ୍ୟ

ନକୁଳ କହଇ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ଅଗ୍ରତ ।୩୮୫।

ସ୍ୱାମୀ ଦକ୍ଷର ନନ୍ଦିନୀ ଯେ ସଂଗ୍ୟାଂ ମହାସତୀ

ବିରଞ୍ଚିନାରାୟଣଂକର ସେ ଅଟେ ପ୍ରିୟବତୀ ।୩୮୬।

କୋଟିୟେ କିରଣ ଯେ ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ମୃତ୍ତି

ସଂଗ୍ୟାଂ ସହି ନୁଆରିଲା ପ୍ରଖର ମହାଜ୍ୟୋତି ।୩୮୭।

ସ୍ୱାମୀ ରୂପଜ୍ୟୋତି ଦେଖି ସେ ସଂଗ୍ୟାଂ ଅପୂର୍ଣ୍ଣା

ଶରୀରୁ ଜାତ କଲେ ଛାୟାନାମେ ବରାଙ୍ଗନା ।୩୮୮।

ସ୍ୱାମୀର ପ୍ରକୃତିମାନ ସମସ୍ତ ତାକୁ କହି

ସ୍ତମ୍ଭନମୋହନ ବଶ ଉଚ୍ଚାଟନ ଗୁଟିକା ଅଞ୍ଜନ ତାକୁ ସମସ୍ତ ଶିଖାଇ ।୩୮୯।

ମୁହିଂ ଗୋପ୍ୟାନ ହେଉଛି ମେରୁକ୍ରୋଟ

ଆରାଧନା ଭଗତି କରି ତୁହି ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣକଇଂ ଖଟ ।୩୯୦।

ଛାୟାକୁ ସମର୍ପିଣ ତହୁଂ ସଂଗ୍ୟାଂ ଗଲା ଗୋପ୍ୟେ

ମେରୁକ୍ରୋଟେ ପଶିଲା ସେ ହୋଇଣ ଅଶ୍ୱରୂପେ ।୩୯୧।

ଛାୟା ଖଟିଲା ଯେ ନାରାୟଣ ବିରଞ୍ଚି

ସଂଗ୍ୟାହୁଂ ଅଧିକ ଗୁଣେ ଭଗତି ସେହୁ ସଞ୍ଚି ।୩୯୨।

ୟେ ବିଧିରେ ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଦ୍ୱାପର ଯେ କଳି

ୟେକସ୍ତରୀ ଗଣ୍ଡା ଯୁଗ ଖଟିଲା ଅଂଶୁମାଳୀ ।୩୯୩।

ଅନେକ ପ୍ରୀତି ଭାବେ ଖଟଇ ରମଣୀ

ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ତାହା ନୁଆରିଲେ ଜାଣି ।୩୯୪।

ମନୁସାନନ୍ଦ ବୋଲିଣ ୟେକଇ ସଂବତ୍ସରେ

କୁଣ୍ଡଳ ନାମେଣ କାଳ ଅବଦ ଭୋଗ କରେ ।୩୯୫।

କୃତାନ୍ତକ ବୋଲିକରି ୟେକଇ କନ୍ୟାମାସେ

କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ୟେକାଦଶୀ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିବସେ ।୩୯୬।

ଉତ୍ତମ ବାର ସେଦିନ ଯେ ମଘାସିଂହ ରାଶି

ବାଳବ ନାମେ କରଣ ଯୋଗ ଯେ ହରଷି ।୩୯୭।

ସେହିଦିନ କୃତାନ୍ତକ ଛାୟା ସଙ୍ଗେ କଳି

ଅନେକ ଭ୍ରଚ୍ଛନା କରିଣ ଛାୟା ଦିଲେ ଗାଳି ।୩୯୮।

ସହି ନୁଆରି ସେ କୋପ କଲେକ ଯମ

ଛାୟାର ଉପରେ ପାଦ ପ୍ରହାର କଲା ତମ ।୩୯୯।

କୋପେଣ ଛାୟା ଯେ ଶାପ୍ୟଦିଲେ ହେଳୁଂ

ଯାଆରେ ଯମ ତୋର ବାମ ଚରଣ ଅକ୍ଷୋଭ ହୋଇ ଗଳୁ ।୪୦୦।

ଅଥବା ଯେବେ ମୁହିଂ ଅଟଇ ତୋର ମାୟେ

ଗଳୁତ କୋଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ହେଉ ପ୍ରହାର କଲୁ ଯେବଣ ପାୟେ ।୪୦୧।

ୟେହେନ୍ନେକ ଶାପ୍ୟ ବିହିଲେ ଛାୟା ମହାମାୟେ

ଗଳୁତ କୋଷ୍ଠ ବ୍ୟାଧି ହୋଇଲା ଯମ ଦେବତାଂକର ପାୟେ ।୪୦୨।

ନିତ୍ୟ କର୍ମ ବିଧି ଯେ ସୟଳ ଜନ ଚିନ୍ତା

ଆପଣା ଭୁବନେ ଆସି ବିଜେ କରଇ ସବିତା ।୪୦୩।

ଦେଖିଲେ ଯମର ଚରଣେ ଗଳୁତ କୁଷ୍ଠ

ବାବୁ କାହାର ଶାପ୍ୟରେ ତୋହୋର ଶରୀରେ ହୋଇଲା ୟେତେ କଷ୍ଟ ।୪୦୪।

କ୍ରୋଧେ ଗଦ ଗଦ ହୋଇଣ ଯେ ନାଶକର ବୋଇଲା

ମାତାର ଶାପେ ମୋତେ ୟେତେ କଷ୍ଟହେଲା ।୪୦୫।

ପୁତ୍ରର ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ବିସରିଲେ ଅଂଶୁମାଳୀ

ପୁତ୍ରକୁ ବାଧଇ ନିକି ମାତାଂକର ଗାଳି ।୪୦୬।

ସବ୍ୟେ ଅସବ୍ୟେ ପୁତ୍ରେ ମାତାକୁ କରିବେ ଦୋଷ

ମାତାୟେ ରାଗେ ପୁତ୍ରଂକୁ ଶାପ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି ଅବଶ୍ୟ ।୪୦୭।

ୟେମନ୍ତ ହୋଇ ମାତାଂକର ଶାପ ପଡ଼ିଲେ

ବଂଶ ରହିବ କି ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ବୋଇଲେ ।୪୦୮।

ନିଚୟେ ଆମ୍ଭର ଏ ନୋହଇ ବଲ୍ଲଭୀ

ମାୟା କରିଣ ସେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ଅଛି ସେବି ।୪୦୯।

ଧ୍ୟାନେଣ ଜାଣିଲେ ତାହା ଗଗନ ବିହାରୀ

ବିଚାରି ଜାଣିଲେ ୟେ ପୁତ୍ରଂକର ନୋହେ ଗର୍ଭଧାରୀ ।୪୧୦।

ତେଜ ସହି ନୁଆରି ସଂଗ୍ୟାଂ ଆମ୍ଭନ୍ତ କଲାକ ହାଦେ ମାୟା

ଧ୍ୟାନେ ଜାଣିଲେ ସେ ଯେ ଅଟଇ ଦେବୀ ଛାୟା ।୪୧୧।

ସଂଗ୍ୟାଂର ଗୋପ୍ୟ ସେ ଜାଣିଲେକ ଦେବ ହୃଦେ

ଛାୟାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ ବୋଇଲେ ଦେବ ପରମ ସାନନ୍ଦେ ।୪୧୨।

ୟେତେକାଳ ପ୍ରକୃତି ଜାଣି ଖଟିଲୁ ଯେ ତୁହି

ସଂଗ୍ୟାଂ ଦେବୀର ବଲ୍ଲଭ ଯେ ଅଟଇ ହାଦେ ମୁହିଂ ।୪୧୩।

ସଂଗ୍ୟାଂକଇଂ ଲୋଡ଼ିବାରେ ଗଲେକ ବିରଞ୍ଚି

ସୁସଞ୍ଚ ତୁରଙ୍ଗମ ହୋଇଲେ ଦେବ ସଞ୍ଚି ।୪୧୪।

ହ୍ରେସାରାବ କରିଣ କଲେକ ଶବଦେ

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କମ୍ପିଲା ରଡ଼ିନାଦେ ।୪୧୫।

ଯେସନେକେ ଅଶ୍ୱଜାତି ତେସନେକେ ପ୍ରକୃତି

ସଂଗ୍ୟାଂହି ହସିଲେ ବିରହ ଭାବମତି ।୪୧୬।

ଶବଦକୁ ଗୋଡ଼ାଇ ଦେବ ପଶିଲେ ମେରୁକ୍ରୋଟେ

ମାଡ଼ି ବସିଲେ ଦେବ ସଂଗ୍ୟାଂଦେବୀର ପୃଷ୍ଠେ ।୪୧୭।

ୟେକରାତି ହୋଇଲା ବତିଶ ଦିନ ପରିଯନ୍ତେ

କେହି କାହାକୁ ଓଛ ନୁହନ୍ତି ଯୁଗତେ ।୪୧୮।

ଗର୍ଭରେ ଛାଡ଼ିଲେ ଦେବ ଅମୋହ ବିନ୍ଦୁରେତ

ବୀର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ନ୍ତେ ଗର୍ଭରୁ ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ ।୪୧୯।

ସେ ବିନ୍ଦୁରୁ ଜାତ ହୋଇଲେ ଅଶ୍ୱିନୀକୁମାର

ଅଶ୍ୱର ମୁଖଗୋଟି ଯେ ମାନବ ଶରୀର ।୪୨୦।

ପୁତ୍ରର ବିକ୍ରମ ରୂପ ଦେଖିଣ ଅଂଶୁମାଳୀ

ଅତିହିଂ ଆନନ୍ଦେ ପୁଣ ସଂଗ୍ୟାଂର ପାଶେ ମିଳି ।୪୨୧।

ପୁତ୍ରଜନ୍ମ ହେବାରୁ ରହି ନୁଆରିଲା ଯେତେ ରେତ

ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇଣ ସେ ପଡ଼ିଲା ପୃଥୀଗତ ।୪୨୨।

ତହିଂରୁ ପୁଣ ପୁତ୍ରେକ ହୋଇଲାକ ଜାତ

ଅଯୋନି ସମ୍ଭୂତ ସେ ନାମଗୋଟି ରେହନ୍ତ ।୪୨୩।

ରେହନ୍ତଂକର ଅଶ୍ୱକାୟେ ଦିଗପାଳ ଶିର ଗୋଟି

ଆକାଶ ପୁରୁଷ ହୃଦଗତେ ଅଜପା ଲୟେ ଘୋଟି ।୪୨୪।

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବଶ୍ୟ ଉଚ୍ଚାଟନ ଗୁଟିକା ଅଞ୍ଜନ

ଉଲୁକ କୁହୁକ ବିଦ୍ୟା ଯଜିନ ଯାଜନ ।୪୨୫।

ଧରଣ ଧାରଣ ପର୍ବତ ରସାୟନ ମଉଷଧି

ଅବ୍ୟୟ ପୁରୁଷ ସେ ସ୍ୱୟଂ ସମସ୍ତ ମନ୍ତ୍ର ସାଧି ।୪୨୬।

ସ୍ୱାମୀ ପଣ୍ଡୁଂକର ଅବସ୍ଥାନେ ମାଦ୍ରୀ ମୋତେ ଘେନି କୋଳାଗ୍ରତେ

ଅନନ୍ତ ବଇତରଣୀ କୂଳେ ଯେ ଭେଟିଲେ ରେହନ୍ତେ ।୪୨୭।

ସ୍ୱାମୀ ଅଶ୍ୱ ଲକ୍ଷଣ ଯେ ସମସ୍ତ ମଉଷଧି

ରେହନ୍ତ ସାରଥି ମୋତେ କହିଲେ ସର୍ବବୁଦ୍ଧି ।୪୨୮।

ସେ ପରମ ପୁରୁଷ ମୋତେ ଧରିଣ କୋଳାଗ୍ରତେ

ପଞ୍ଚବିଂଶ ମନ୍ତ୍ର ମୋତେ କହିଲେ ରେହନ୍ତେ ।୪୨୯।

ଅଗି ଅରୁକତ ତପନ ସିଦ୍ଧଗୁଣ୍ଡି

ରୁଜିସମ ଧନଧର୍ମ ଆବର ମନ୍ତ୍ରଗୁଣ୍ଡି ।୪୩୦।

ସ୍ୱାମୀ ୟେତେକ ବିଦ୍ୟା ଯେବେ ସାଧି ପାରଇ ସଦ୍ଧ

ବ୍ୟାଧି ନ ପୀଡ଼ଇ ମୃତୁ ନୋହୋଇ ଅଶ୍ୱ ଯେ ନୋହନ୍ତି ବୃଦ୍ଧ ।୪୩୧।

ଅବଧାନୀ ବୋଲିଣ ଯେ ୟେକ ମନ୍ତ୍ର ଗୋଟିୟେ

ତାହା ପଢି ସାଜିଲେ ଆକାଶେ କ୍ଷେପନ୍ତି ହୟେ ।୪୩୨।

ଅରୁଣ ମନ୍ତ୍ର ବଳି କର୍ମଣ ମନ୍ତ୍ର ବେନି

ଅଶ୍ୱ ରଣେ ସାଜି ଜିଣନ୍ତି ଯେ ପାରନ୍ତି ଚିହ୍ନି ।୪୩୩।

ସାମ ତିତ କଙ୍ଗ ନାମେ ଅଛଇ ତିନି ମନ୍ତ୍ରେ

ଅକାଟ ଅପୁଟ ୟେ ଉଲୂକଣ ହୟେ ଯେତେ ।୪୩୪।

ଶୁଣ ଦେବ ମହାରାଜା ବୋଧିତ ଗ୍ୟାଂନଗୁରୁ

ବନର ଅଶ୍ୱେ ଆସି ଖଟିବେ ମୋହୋର ମନ୍ତ୍ର ପଡୁ ।୪୩୫।

ପଳିତ ଗଳିତ ଅଶ୍ୱ ମୋହୋରେ ତେଜମୟେ

ଥାଠ ନ ଜିଣିଲେ ଦେବ ନୁଆସନ୍ତି ମୋର ହୟେ ।୪୩୬।

ମନ୍ଦାଅର୍କ ବୋଲିଣ ଅଛଇ ବେଦମନ୍ତ୍ର ସଂଗ୍ୟାଂ

ୟେହା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କରନ୍ତେ ସବୁନ୍ତି ଅଟଇ ଆଗ୍ୟାଂ ।୪୩୭।

ନକୁଳ କହନ୍ତେ ଥମ୍ବୀଭୂତ ଧର୍ମସୁତେ

ବିପତ୍ତି କାଳକୁ ଧାତା ସଞ୍ଚି ଅଛଇ ନିୟତେ ।୪୩୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣସିରେ ବତ୍ସ

ଅଶ୍ୱ ଗୋଟିୟେ ଡାକନି ରେ ଦେଖିବା ପ୍ରତକ୍ଷ ।୪୩୯।

ନୋହିଲେ କି ବିରାଟ ରାଜ୍ୟକୁ ତୋତେ ପାରଇକି ନେଇ

ଜଣେକ ଉଦିତ ହୋଇଲେ ଜାଣିମେ ସବୁଂକୁହିଂ ।୪୪୦।

ନକୁଳ ଚାହିଂଲା ଅଶ୍ୱ ଅଂଜନକଇ ଘେନି

ଦେଖିଲା ଅଶ୍ୱଜାତ ବନ ଯୋଜନ ଶତ ତିନି ।୪୪୧।

ନକୁଳ ବୋଇଲା ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣିମା ସାବଧାନେ

ବାରସ ପର୍ବତ ଦେବ ତିନିଶତ ଯୋଜନେ ।୪୪୨।

ତହିଂ ଅଶ୍ୱମାନଂକର ଜନମଥାନ ଭୂମି

କଳା ପାଟଳ ହରିତ ଶ୍ୱେତ କୁଂକୁମ ଶ୍ୟାମରୂପ ସ୍ୱାମୀ ।୪୪୩।

କେମନ୍ତ ଅଶ୍ୱ ଗୋଟିୟେ ଆସିବ ଦେବ କତି

ଶ୍ୱେତ ଅଶ୍ୱ ଗୋଟିୟେ ଆସୁ ଦଧିମଙ୍ଗଳ ସୁଗତି ।୪୪୪।

ଅଶ୍ୱ ଆଗମ ମନ୍ତ୍ରେ ବାମାବର୍ତ୍ତେକ ପଢିଲା କୁମାର

ଅଦଭୂତେ ଅଶ୍ୱେକ ଆସି ମିଳିଲା ଛାମୁର ।୪୪୫।

ଧର୍ମଂକର ନନ୍ଦନ ତାହା ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଜ

ବାବୁ ତୋହୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ପ୍ରାପତ ହୋଇବ ମୋତେ ରାଜ୍ୟ ।୪୪୬।

ବାବୁ ଅଶ୍ୱଂକର ପ୍ରସନ୍ନେ ଶତ୍ରୁକୁ ହୋୟେ ଜିଣି

ୟେବେ ସେ ଉଦିତ ମୋତେ ହୋଇଲା ଦଣ୍ଡ ପାଣି ।୪୪୭।

ଆବର କଉରୋବଂକୁ କିସ ମୋର ଭୟେ

ବେଗକରି ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ସାରିବା ଛଡ଼ଜଣେହେ ।୪୪୮।

ସହଦେବର ବଦନ ଯେ ଚାହିଂଲେ ଧର୍ମସୁତେ

ତୁହି ସେ ସର୍ବଗ୍ୟଂ ବାବୁ କିସ କହିବାକ ତୋତେ ।୪୪୯।

ଆମ୍ଭ ସବୁଂକୁହିଂ ବାବୁରେ ତୁହି ସେ ବୁଦ୍ଧିଦାତା

ଶୁଣିତେ ଇଚ୍ଛା ମୋର ତୁ କେବଣ ଗୁଣେ ଜିତା ।୪୫୦।

ସହଦେବ ବୋଇଲା ଦେବ ଶୁଣ ଧର୍ମରାୟେ

ଗୋପ୍ୟାନ ହେବାକୁ ମୋର ଅଛଇ ଉପାୟେ ।୪୫୧।

କହ ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ସେ ଧର୍ମର ନନ୍ଦନ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ କହେ ମାଦ୍ରୀର ନନ୍ଦନ ।୪୫୨।

ଶୁଣ ଦେବ କଉଶିକ ଋଷିଂକର ଗୋତ୍ରେ

ସାମନୁ ମହଋଷି ବୋଲି ତାହାଂକର ପୁତ୍ରେ ।୪୫୩।

ସାମନୁଂକର ପୁତ୍ର ଯେ ଅଭୟେମନୁ ବୋଲି

କୃତାଶ୍ୱ ମହଋଷି ତାହାର ପୁତ୍ର ଯେ କହିଲି ।୪୫୪।

କୃତାଶ୍ୱର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅଜମୀଢ ମହରିଷି

ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ବୋଲିକରି ୟେହାଂକର ଶିଷି ।୪୫୫।

ବୃନ୍ଦାଅର୍କର ନନ୍ଦନ ମନୁମନ ସିଦ୍ଧି

ୟେହାଂକର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲେ ଜମ୍ଭୁଭେଦୀ ।୪୫୬।

ଜମ୍ଭୁଭେଦୀର ନନ୍ଦନ ଯଦୁ ନାମେ ମହଋଷି

ୟେଥକୁ ସେ ଯଦୁବଂଶ ହୋଇଲା ବିକାଶି ।୪୫୭।

ଯଦୁର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ସୁରଥ

ୟେହାଂକର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲେ ମନୁରଥ ।୪୫୮।

ମନୁରଥର ନନ୍ଦନ ହୋଇଲା ଶୂନ୍ୟଋଷି

ବଇଷ୍ଣବ ବୋଲିକରି ୟେହାଂକର ଶିଷି ।୪୫୯।

ବଇଷ୍ଣବ ଋଷିଂକର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅଟଇ ଅରୁଣତେଜ

ୟେହାଂକର ନନ୍ଦନ ଯେ ଅନନ୍ତ ମନସିଜ ।୪୬୦।

ଅନନ୍ତର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ସୁରଦେବ

ସୁରଦେବର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ସୁଦେବ

ସୁଦେବର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଇଲା ବସୁଦେବ ।୪୬୧।

ବସୁଦେବର ଭାରିଜା ଅଟଇ ଦେବକୀ

କଂସର ଭୟେଣୀ ସେ ସୁପୁତ୍ର ଜାତକୀ ।୪୬୨।

ସ୍ୱାମୀ ଦିନେକ ନାରଦଂକୁ ଯେ ପୁଚ୍ଛାକଲା ରାୟେ କଂସ

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ଗ୍ୟାଂତା ମୁନିହେ ମୃତୁ ମୋତେ କିସ ।୪୬୩।

ନାରଦ କହିଲେ ଯେ ଶାହାସ୍ର ସଙ୍ଗତେ

ତୋହୋର ମୃତୁ ହେବ ହାଦେ ଭଣଜାର ହାଥେ ।୪୬୪।

ନାରଦେ କହିଲେ ଯହୁଂ ମୃତୁଅର୍ଥ ବାଣୀ

ପାମର କଂସାସୁର ୟେହା ନୁଆରିଲା ଜାଣି ।୪୬୫।

ୟେକା ଦେବକୀକି ଯଦି ମାରି ପକାଇଥାନ୍ତା

ଭଗ୍ନୀ ନାଶଗଲେ ଭଣଜା କାହୁଂ ଉପୁଜନ୍ତା ।୪୬୬।

ଗର୍ଭବାସ କାଳେ ଭଗ୍ନୀକି ରକ୍ଷା କରୁଥାଇ

ବାଳୁତ ପୁତ୍ର ଗୋଟିକି ସେ ଆପଣେ କଚାଡଇ ।୪୬୭।

ଛଡ଼ପୁତ୍ର ମାଇଲାନି ୟେହିମତେ ପାଷାଣେ କଚାଡି

ସପତମ ଗର୍ଭେ ଯେ ବଳରାମେ ଅବତରି ।୪୬୮।

ଦେବକୀ ଗର୍ଭରୁ ଦେବ ଉଭାଇଣ ଯାଇଂ

ରୋହିଣୀ ଗର୍ଭୁଂ ଦେବ ଜନ୍ମିଲେ ହଳସାଇଂ ।୪୬୯।

ଅଷ୍ଟମ ଗର୍ଭେ ଯେ ଦେବକୀ ଉଦରେ

ଜନ୍ମିଲେ ପ୍ରଭୁ ଯେ ଦେବ ଚକ୍ରଧରେ ।୪୭୦।

ସ୍ୱାମୀ ସିଂହମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଅଷ୍ଟମୀ ଚନ୍ଦ୍ରବାର

କୃତ୍ତିକା ଅନ୍ତରେ ରୋହିଣୀ ପ୍ରବେଶ ରାତ୍ର ଯେ ଅର୍ଦ୍ଧର ।୪୭୧।

କଂସର ଆଗ୍ୟାଂୟେ ଜଗିଛନ୍ତି ଯେ ଅନେକ ପାହାରି

ନିଆଳ ପିନ୍ଧାଇଛନ୍ତି ଦେବକୀକି ଯତ୍ନକରି ।୪୭୨।

ସେଦିନ ନିଶିଅର୍ଧେ ହେଲେ ହରି ଜାୟେ

ବାସୁଦେବଂକ ମାୟାରେ କରି ସବୁରି ଅଚେବନ କାୟେ ।୪୭୩।

ବାସୁଦେବଂକୁ ଘେନିଣ ବସୁଦେବ ଯେ ବାହାର

ଧାତିକାରେ ଭେଟିଲା ସେ ଉଗ୍ରସେନ ବୀର ।୪୭୪।

ଉଗ୍ରସେନକଇଂ ଦ୍ରଶନ କରାଇଲେ ହରି

ପାଟେ ରାଜା କରିବେ ବୋଲି ବାନ୍ଧିଦିଲେ ଶାଢୀ ।୪୭୫।

ୟେ କଥାକୁ ନୁଜାଣଇ ବାସୁଦେବ ଛାର

ଧାତିକାରେ ପ୍ରବେଶିଲା ଯମୁନା ନଦୀତୀର ।୪୭୬।

ସେ ଯମୁନା ବଢି ଅଛି ବେନିକୂଳ ମାଡ଼ି

କେଶବ ମାୟାରେ ସେ ଜଳ ଗଲା ଛାଡ଼ି ।୪୭୭।

ବାମ ଡାହାଣେ ସେ ବେନି ତାଳ ଉଚ୍ଚ

ବାସୁଦେବଙ୍କ ଗମନେ ବାଟ ହେଲା ୟେକ ସଞ୍ଚ ।୪୭୮।

ବାମ ଡାହାଣରେ ସେ ଅନେକ ତାଳ ରଞ୍ଚି

ସମସ୍ତ ଦେବଂକର ଗମନ ବାଟ ହୋଇଅଛି ।୪୭୯।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଜନ୍ମ କରାଇ ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ଦେବଗଣ

ମଥୁରାରୁ ଗୋପକୁ ସେ କରନ୍ତି ପୟାଣ ।୪୮୦।

ତେଣୁକରି ଯମୁନା ନଦୀ ଥୋଇଅଛି ଥଳ

ବେନିପାଖେ ରହିଅଛି ବହୁତ ଯେ ଜଳ ।୪୮୧।

ସୁଖେଣ ବାସୁଦେବ ନଦୀ ହୋଇଲେକ ପାରି

ଗୋପପୁରେ ପ୍ରବେଶ ଯେ ରାତ୍ର ଦଶଘଡ଼ି ।୪୮୨।

ଯେବଣ ଦିନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗର୍ଭରେ ସଞ୍ଚରିଲେ

ସେହିଦିନ ଯଶୋବନ୍ତୀ ଗର୍ଭବାସ ହେଲେ ।୪୮୩।

ଆଦି ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ଯେ ରହିଲା ତାର ଗର୍ଭେ

ବିଚାରିଣ ଭିଆଣ କଲେକ ସର୍ବଦେବେ ।୪୮୪।

ନନ୍ଦର ଘରଣୀ ଯେ ଦେବୀ ଯଶୋବନ୍ତୀ

ତାହାର ଦୋହିତାୟେ ଯେ ଜନ୍ମିଛି ସେହି ରାତି ।୪୮୫।

ପୁତ୍ରକଇଂ ଦେଇଣ ସେ ଆଣିଲା ଦୋହିତ

କୁମାରୀକି ଦେଲେ ନେଇ ଦେବକୀ ଅଗ୍ରତ ।୪୮୬।

ପ୍ରଭାତରେ ଆସିଣ କଂସ ଦେଖିଲାକ ତାହା

ସେ ବିଜୁଳି କନ୍ୟାକୁ କଚାଡ଼ଇ କଂସ ନୃପନାହା ।୪୮୭।

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ପିଚିକାଇ ଗଲା ସେ ଅନାଦି ଭଇରୋବୀ

କଂସର ମୃତୁଭେଦ କହିଗଲେ ଶୂନ୍ୟେ ମହାଦେବୀ

କେଶବଂକୁ ଗୋପପୁରେ ଯଶୋବନ୍ତୀ ସେବି ।୪୮୮।

ଶୁଣିଣ ମହାରାଜା ପାଇଲା ମହାଭୀତି

ଗୋପପୁରକୁ ଶାପ ଅଛି ନ ଯିବ ତହିଂ କତି ।୪୮୯।

ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲଂକୁ ବିଚାରିଣ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ

ଗୁପତେ ମାରିବ ତୁମେ ନନ୍ଦ ଗଉଡ଼ର ପୁଅ ।୪୯୦।

ଶୁଣି ଅଷ୍ଟମଲ୍ଲଂକ ମଧ୍ୟେ ପୁତନା ଯୁବତୀ

ବୋଇଲା ୟେ ଛାର ବାଳକ ମୁଂ ଆସିବି ନିପାତି ।୪୯୧।

ୟେତେ ବୋଲି ପୁତନା ଯେ ଅଇଲା ଗୋପପୁର

ଦିବ୍ୟରୂପ ଧରିଣ ସେ ପଶିଲା ନନ୍ଦ ଘର ।୪୯୨।

ଦେଖିଲା କୃଷ୍ଣ ଶୋଇଅଛନ୍ତି ଅନ୍ତୁଡ଼ିର ଶାଳେ

ଥନ ନେଇ ସମର୍ପିଲା କୃଷ୍ଣର ବଦନରେ ।୪୯୩।

କ୍ଷୀର ପିବନ୍ତେ ଯେ ହରି ବଧ କଲେକ ପ୍ରୋହିଣୀ

ପାଦେଣ ଭାଞ୍ଜିଲେ ଯେ ଯାମଳା ଅର୍ଜୁନ ବୃକ୍ଷ ବେନି ।୪୯୪।

ପାଦ ପ୍ରହାରନ୍ତେ ଯେ ଭାଞ୍ଜିଲେ ଶକଟା

ବାଳୁତ ଖେଡ଼େ ଥାଇଂ ହରି ବିଦାରିଲେ ତୃଣାବର୍ତ୍ତା ।୪୯୫।

ବତ୍ସା ରଖନ୍ତେଣ ବନେ ବଧକଲେ ଷଣ୍ଢ

ବକାସୁରକୁ ଯେ ଚିରିଲେ ବେନିଖଣ୍ଡ ।୪୯୬।

ଅଘାସୁରକୁ ଯେ ମାଇଲେ ପରଚଣ୍ଡା

ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଅନ୍ନେ ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦିଲେ ପଣ୍ଡା ।୪୯୭।

ଦାବାଗ୍ନି ଭକ୍ଷିଣ ଯେ ଦଳିଲେ ଦେବ କାଳୀ

ଶତେଭାର ପଦ୍ମପୁଷ୍ୟ କଂସକୁ ଦିଲେ ତୋଳି ।୪୯୮।

କାଳିନ୍ଦୀର ତୀରେ ବିଜୟେ କଦମ୍ବ ତରୁତଳେ

ହରଷେ ରମିଲେ ଗୋପ ନାୟେକା କ୍ରୀଡ଼ାରଙ୍ଗ କୁତୂହୋଳେ ।୪୯୯।

ପୁଷ୍ୟେକ ନନ୍ଦିନୀ ଯେ ରାଧିକା ଅପର୍ଣ୍ଣା

ନାରାୟଣେ ଅପ୍ରୀତି ସେ ବଢାଇଲା ବରାଙ୍ଗନା ।୫୦୦।

ସ୍ୱାମୀ ରାଧିକା ନଇଲା ଦୂତିକାର ବୋଲେ ଯହୁଂ

କେଶବ ବିସରିଲେ କଂସକୁ ବଧ କରିବି ମୁଂ ଆବର ଯେ କାହୁଂ ।୫୦୧।

ପୁଷ୍ୟେକ ନନ୍ଦିନୀ ରାଧିକା ଯେବେ ମୋହୋରେ ଅପ୍ରୀତି

ଅଥବା ଆବର ମୋହୋର କିସ ଯେ ଜୀବତି ।୫୦୨।

ବିସରି ବସିଲେ ହରି କଦମ୍ବ ବୃକ୍ଷତଳେ

ଧାତା ବିଜେକଲେ ଆସି ନିଶି ଅର୍ଧକାଳେ ।୫୦୩।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ହରି କିଂଭୂତେ ନିରାଶ

ମହୀଭରା ଉଶ୍ୱାସେ ତୁ ନିଧନକର କଂସ ।୫୦୪।

ୟେଥେ ତୁ ପଶିବୁ ଯେବେ ରଙ୍ଗ କଉତୁକେ

ଅନେକ ଭୟେ ଯେ କଲେନି ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ ।୫୦୫।

ବଦୟନ୍ତି କେଶବ ଯେ ବିରଞ୍ଚିର ଆଗ

ପୁଷ୍ୟକ ନନ୍ଦିନୀ ମୋତେ ନ ଦିଲା ଅଙ୍ଗଭୋଗ ।୫୦୬।

ଅନେକ ଧନରତ୍ନ ଦେଇ ମୁହିଂ ଦୂତୀକି ଦିଲି ପେଷି

ତାହା ଫିଙ୍ଗି ପକାଇଲା କହିଲା ନିରାଶି ।୫୦୭।

ଧାତାୟେ ବୋଇଲେ ହରି ତୁ କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ କଳା

ତେଣୁ କରି ତୋତେ ନ ଭଜିଲା ପୁଷ୍ୟେକ ଅବଳା ।୫୦୮।

ବାଇଂଶୀ ଗୋଟିୟେକ ଯେ ଦିଲେ ବେଦବର

ଥମ୍ବନ ମୋହନବଂଶ ଉଚ୍ଚାଟନ କୁହୁକ ପଞ୍ଚୁସ୍ୱର ।୫୦୯।

ରାଧିକା ନାମ ଧରି ବେଣୁ ପ୍ରଥମ ସ୍ୱରେ ବଜା

ହୋଇବ ବିରହତା କରିବ ସମସ୍ତ ପରିତ୍ୟେଜା ।୫୧୦।

ଛାଡ଼ିବ ଘର ମୁଂହାସ କୁଟୁମ୍ବ ସର୍ବଜନ

ତୋ ତହୁଂ ବ୍ୟତ୍ରକେ ବଲ୍ଲଭ ନୋହିବ ଆନଜନ ।୫୧୧।

ଆବର କଥାୟେ ତୁ ଶୁଣସି ନନ୍ଦବତ୍ସ

ୟେ ବଇଂଶୀରେ କାମବୀଜ ତୁ ଜପିବୁ ପ୍ରତକ୍ଷ ।୫୧୨।

ତେବେ ସେ ରାଧିକା ଯେ ହୋଇବ ମୋହମାନ

ନିମିଷେ ନ ଛାଡ଼ିବ କହିଲୁ ତୋତେ କାହ୍ନ ।୫୧୩।

ଆରେକ ସ୍ୱରେ ହରି ବାଇଲେ ବାଇଂଶୀ

ଗୋପ କୁମାରମାନେ ଯେ ହୋଇବ ନପୁଂସି ।୫୧୪।

ସବୁରି ଉପସ୍ଥ ଯେ ଲୁଚିବ ତଳମାର୍ଗେ

ଶୃଙ୍ଗାର ଇଚ୍ଛା ନୁଆରିବେ ଗୋପ ସ୍ତିରୀଂକର ସଙ୍ଗେ ।୫୧୫।

ତୃତୀୟ ସ୍ୱରେ ହରି ବାଇଲେକ ବଂଶୀ

ହତ ଗୋଧନ ମାନେ ପ୍ରାପତ ହୋଇବେକ ଆସି ।୫୧୬।

ଅସାଧ୍ୟ ସାଧ୍ୟ ହୋଇବେ ସଙ୍ଗଯିବେ ବନ୍ଧ୍ୟା

ନାନା ରୋଗ ବ୍ୟାଧିମାନେ ଗୋରୁଂକୁ ନ କରିବେ ବାଧା ।୫୧୭।

କରଟୀ ଅକରଟୀ ମଡ଼ିଛି ଅଛନ୍ଦା ଅଦୁହାଂ ଗାଈ

ସୁଖେଣ କ୍ଷୀର ଦେବେ ଯେତେକ ଇଚ୍ଛାହୋଇ ।୫୧୮।

ସ୍ୱାମୀ ଚତୁର୍ଥ ସ୍ୱରେ ବଂଶୀ ଯେ ବାଇଲେ

ଦେବତାୟେ ଦୃଶ ହୋଇବେ ବେଦବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ।୫୧୯।

ଯହିଂକି ପେଷିବୁ ସେ କରିବେ ତୋର ବାଣୀ

ୟେ ବଇଂଶୀ ଗୋଟି ତୋତେ ପ୍ରାପତ ହୋଇ ଯେ ଚକ୍ରପାଣି ।୫୨୦।

ପଞ୍ଚମସ୍ଵରେ ହରି ଯେବେ ବଇଂଶୀ ବାଇବୁ ଗାଢେ

ଛତ୍ରୀଂକ ହାଥରୁ ଶହସ୍ର ସମରେ ଛିଡ଼ିପଡ଼େ ।୫୨୧।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ଵ ପାଦାନ୍ତି ଯୋଦ୍ଧା ଆଦିକରି

ସକଳ କ୍ଷତ୍ରୀମାନେ ଭୂମିରେ ଯେ ପଡ଼ିବେ ପ୍ରାଣହାରି ।୫୨୨।

ଜଳଚର ବନଚର ପକ୍ଷୀ ଜନ୍ତୁମାନେ

ସମସ୍ତେ ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ଆସିଣ ହୋଇବେ ବିଦ୍ୟମାନେ ।୫୨୩।

ୟେ ମୋହନ ବଂଶୀ ଚୁମ୍ଵନ୍ତେ ବେଳ ଷଷ୍ଠ

ଶତେ ଯନ୍ତ୍ର କିଳଣି ଥିଲେ ଫିଟିବ କପାଟ ।୫୨୪।

ସପତମେ ବଂଶୀ ଧରି ଯେବେ ଚୁମ୍ଵିବୁ ଦେବ ହରି

ଷୋଳ ସହସ୍ର ଗୋପୀ ତୋତେ ଖଟିବେ ପରିଚାରୀ ।୫୨୫।

ବେଣୁ ଦେଇ ଧାତା ଗଲେ ପୁର ଯଶୋବନ୍ତୀ

ଅନ୍ଧକାରେ ଥାଇଂ ବଇଂଶୀ ବଜାଇଲେ ଶିରୀପତି ।୫୨୬।

ନିଶି ଅର୍ଦ୍ଧେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ

ସୁଖେଣ ଅଙ୍ଗଭୋଗ ତହିଂ କଲେକ ବନମାଳୀ ।୫୨୭।

ସ୍ଵାମୀ ୟେହିମତେ ଷୋଳସହସ୍ର ନାୟେକା

ତେଜିଲେ ନିଜ ବର ହୋଇଲେ ନିଶଂକା ।୫୨୮।

ଅନେକ ରଙ୍ଗରସେ ଦେବ ମୋହିଲେ ଗୋପତିରୀ

ନାଉକା ବିମାନେ ଦେବ କ୍ରୀଡ଼ାରଙ୍ଗ ସାରି ।୫୨୯।

ସ୍ଵାମୀ ଗୋପାଳୁଣୀମାନନ୍ତ ଘେନିଣ ଦେବହରି

କୁମ୍ଭ ଶୁକଳ ଦଶମୀରେ ଫଗୁଯାତ୍ରା କରି ।୫୩୦।

ମୁହିଂ ଯାଇଂ ଭେଟିଲି କାଳିନ୍ଦୀ ନଦୀ ଯେ ବଟତଳେ

ଗୋବିନ୍ଦେ ବିଜେକଲେ ପ୍ରୋଷ୍ଠ ପଦାର ଦୋଳେ ।୫୩୧।

ଦୂରେଣ ନାରାୟଣ ଦୋଳିରେ ଥାଇ ଦେଖି

ଆପଣେ ବିଜେ କଲେ ଯାତ୍ରା ଯେ ଉପେଖି ।୫୩୨।

ଭୁଜେଣ ଭିଡ଼ି ଦେବ ଧଇଲେ ମୋତେ କୋଳେ

ସ୍ରାହାନ କରି ଦେବ ବସିଲୁ ଯାଇଂ ଦୋଳେ ।୫୩୩।

ଯାତ୍ରା ବିଧାନ ଯେ ସାରିଣ ଦେବହରି

ସମସ୍ତ କୁଶଳ ମୋତେ ଗତ ଆଗତ ପଚାରି ।୫୩୪।

ମୁହିଂ ବୋଇଲି ତୋହୋର ରଙ୍ଗଯାତ୍ରା ଖଣ୍ତ

ତୋହୋର ତହିଂକି ମଗଧେଶ୍ଵର ସାଜିଲାକ ଦେବ ଦଣ୍ତ ।୫୩୫।

ତୁ ଯେବେ ବଧ କରିବୁ କଂସ ମହାରାଜା

ହେତି ପ୍ରହେତି ତାର ବେନି ଯେ ଭାରିଜା ।୫୩୬।

ଜରାସନ୍ଧର ୟେ ଦୁହେଂ ଅଟନ୍ତି ନନ୍ଦିନୀ

ବିଧବା ହୋଇ ଛାମୁରେ ତୋର କରିବେ ଅଶୂବାଣୀ ।୫୩୭।

ଦୋହିତାଂକର ବିକଳ ଜରାସନ୍ଧ ଦେଖି

ମଥୁରାକୁ ଦଣ୍ତ ସାଜିବ ମଗଧ ଉପେକ୍ଷି ।୫୩୮।

ତେଇଶି କ୍ଷଉଣୀ ବଳ ଘେନିଣ ଜରାସନ୍ଧ ରାଜା

ସମୟେ ନାରାୟଣ ଗୋପପୁରେ କରିବେ ତେଜ୍ୟା ।୫୩୯।

ସ୍ଵାମୀ ମୋହୋର ବଚନ ଶୁଣିଣ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ମୋତେ ସମର୍ପିଲେ ଗୋଧନ ପଲମାନ ।୫୪୦।

ତୁ ୟେହାନ୍ତ ଘେନିଣ ଯାଅ ବାରୁଣା ପ୍ରଶସ୍ତେ

ସୁଖେଣ ଗୋଧନ ପଲ ବ୍ରତନ୍ତୁ ବନସ୍ତେ ।୫୪୧।

ଗୋଧନ ସମର୍ପି ଦେବ ଦିଲେ ମୋତେ ବିରହ ବଇଂଶୀ

ୟେଣେ ସେ ଗୋଧନ ପଲ ସାଧ୍ୟ ହୋଅନ୍ତିଟି ଆସି।୫୪୨।

ଗୋଲକ୍ଷ ବିଦ୍ୟାଟି ଯେତେକ ମନ୍ତ୍ରମାନ

ସମସ୍ତ ଶିଖାଇ ମୋତେ ଦିଲେକ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ ।୫୪୩।

ମୁହିଂ ଗୋ ଲକ୍ଷଣ ବିଦ୍ୟା ଜାଣଇଂ ସମସ୍ତ

ମୁକୁଇଂ ଶିଖାଇଛନ୍ତି ଦେବ ପଦ୍ମନେତ୍ର ।୫୪୪।

ସ୍ଵାମୀ ନାରାୟଣ ପ୍ରସନ୍ନେ ମୁଂ ଗୋ ଲକ୍ଷଣ ବିଦ୍ୟାୟେଣ ଜିତା

ମତ୍ସଦେଶେ ଗୋଧନ ଦେବ ରଖିବି ଅପ୍ରମିତା ।୫୪୫।

ମୋହୋର ନାମ ଧରନ୍ତେ ଗୋଧନ ତରନ୍ତି

ତନ୍ତ୍ରୀପାଳ ନାମ ବହିବି ଗୋପାଳ ମୂରତି ।୫୪୬।

ସହଦେବର ବଚନେ ସମତୁଲ ଭେଟି

ଶୁଣିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ।୫୪୭।

ଦ୍ରୋପତୀଂକି ପୂଛାକଲେ ତୁମ୍ଭର କିସ ବୁଦ୍ଧି

ଦ୍ରୋପତୀ ବୋଇଲେ ବ୍ୟାସଂକର ବଚନେ ଥିବି ମୁଂ ସୁଦେଷ୍ଣାଂକୁ ଆରାଧି ।୫୪୮।

ଚତୁସମ ଯୋଗାଇବି ୟେକଯୋଗ କରି

ଅଲେଖ ତିଳେଖ କରାଇବି ସଂକୋଚନର କୁମାରୀ ।୫୪୯।

ଯେମନ୍ତେ ବିରାଟ ନ ଦେଖଇ ନିଜକାୟେ

ଦେଖିଲେ ଇଛା କରିବ ଲଘିଂଲେ ନାଶ ଯାୟେ ।୫୫୦।

ଅଥବା ବିରାଟ ହୋଉ କିବା ଆନଜନ ହୋଉ

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଲଂଘିଲେ ନାଶ ଯିବ ଧର୍ମହିଂ ପଛେ ଯାଉ ।୫୫୧।

ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଯହୁଂ କହିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ନୃପତି

ପାଞ୍ଚାଳୀ ବୋଇଲେ ମୁଂ ଚିତ୍ତବୃତ୍ତି ଥିବିଟି ନିବର୍ତ୍ତି ।୫୫୨।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଯାହାର ନାମ କରସି ଗୋପନ

ସଇରିନ୍ଧ୍ରୀ ନାମ ମୋହୋର ହୋଇବ ବିଦ୍ୟମାନ ।୫୫୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବ ଶୁଣିଣ ପୁଛାକଲେ ତହିଂ ବାଣୀ

ମିଥ୍ୟା କହିଲେଟି ନାଶ ଯାନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ।୫୫୪।

ଦ୍ରୋପତୀ ବୋଇଲେ ଦେବ ନୁହଇଟି ମିଥ୍ୟା

ସଇରନ୍ଧ୍ରୀ ନାମହୁଂ ମୋହୋର ନାହିଂ ଆନ ଦୀକ୍ଷା ।୫୫୫।

ସଇରିନ୍ଦ୍ରୀ ସଦାରାୟେ ସଦାଦିନ ହରି

ତେନ୍ୟାୟୁଂ କରି ସଇରିନ୍ଧ୍ରୀ ନାମ ହୋଇଲା ମୋହୋରି ।୫୫୬।

କାଳ ଅନୁରୂପେ କରିବା ନା ସେବା

ପ୍ରସ୍ତାବ ଅନୁରୂପେ ଯେ ସମସ୍ୟା କରିବା ।୫୫୭।

ପବନ ଅନୁରୂପେ ବାରିଦା ବାରିବା ଅନକୂଳ

ଧର୍ମ ଅନୁରୂପେ ବଞ୍ଚିବା ଦିନକାଳ ।୫୫୮।

ଅନୁରୂପ ସାଧ୍ୟେ ଭାଷିବା ନାହିଂକି ବାଣୀ

ପଣ୍ତିତ ଜନେ ସେ ୟେହା ପରିମାଣି ।୫୫୯।

ଶୁଣିଣ ଧର୍ମନନ୍ଦନ ପରମ ସାନନ୍ଦେ

ସବୁଂକରି ମନଭ୍ରାନ୍ତି ଫିଟିଲାକ ହାଦେ ।୫୬୦।

ଜୟ ତୁ ଜଗୁମୋହନ ଦେହ ଶିରୀବତ୍ସ

ତୋହୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ମୋର ସର୍ବସିଦ୍ଧ ବାଞ୍ଚ୍ଥ ।୫୬୧।

ସ୍ଵାମୀ ନ ଗଲି ତୀର୍ଥ ଯେ ନ କଲି ଧର୍ମମାନ

ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣିଲି ଯାହା ଦେଖିଲି ନୟନ ।୫୬୨।

ନ ପଢିଲି ଶାହାସ୍ର ମୁଂ ନ ଜାଣିଲି କିଛି

ନୋହିଲି ଭଗତ ମୁହିଂ ଭଗତଜନ ବାଛି ।୫୬୩।

କରୁଣାସାଗର ନାଥ ଅଲେଖନ ଚିତ୍ରପଟି

ହୃଦଗତେ ବିଘଂସୁ ମମ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମ ଗୋଟି ।୫୬୪।

ଶିବ ଶୁକବ୍ରହ୍ମା ଯେଉଂଣ ପାଦେ ବନ୍ଦେ

ସ୍ରିଜିତ ଭାବକର୍ମ ଗୁଣନାଥ ଅନୀତିକି ବାଟ ନଦେ ।୫୬୫।

ବଉଦ ରୂପେ ନାରାୟଣ ସୟଳଜନ ଚିନ୍ତା

ବୁଡ଼ନ୍ତା ସିନ୍ଧୁଜଳୁଂ ତୁହି ସେ ଦେବ ଉଦ୍ଧରନ୍ତା ।୫୬୬।

ମୂର୍ଖ ଅପଣ୍ତିତ ମୁହିଂ ନ ଜାଣଇ କିଛି

ଶୂନ୍ୟ ଶବଦ ବାକ୍ୟେ ତୁହି ସେ ସର୍ବସାକ୍ଷୀ ।୫୬୭।

ବିଷ୍ଣୁର ଆଶ୍ରା ବ୍ୟତ୍ରେକେ ନ ଜାଣଇ ଆନ

ତୁକୁଇଂ ନାଥଂ ମୁଂ ମାଗଇ ତୋର ଜପତପ ଧ୍ୟାନ ।୫୬୮।

ପ୍ରିୟମ୍ଵଦାର ପ୍ରାଣବଲ୍ଲଭ ତୁଳୁସାର ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ପାଦେ ବନ୍ଦୁ ।୫୬୯।୭୭୬

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ ଶମୀବୃକ୍ଷ ଶିଂଶୁପା ଲତା ତଳେ

କଣୟଭଦ୍ରା ନଦୀର ଉତ୍ତର ଭାଗ କୂଳେ ।୧।

ବିଷ୍ଣୁବାତ ବୋଲିକରି ୟେକଇ ପର୍ବତେ

ତହିଂ ବସି ଆରଣ୍ୟେକ ବାସ କଲେ ସମାପତେ ।୨।

ଧନୁମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଚଉଠିର ଦିନ

ଶତଭିଷା ଋକ୍ଷ ଗୁରୁବାର ଅଟେ ଜାଣ ।୩।

ବବନାମେ କରଣ ବ୍ୟତିପାତ ନାମେ ଯୋଗ

ଧନୁ ସଂକ୍ରାନ୍ତିକି ଉଣେଇଶି ଦିନ ଭୋଗ ।୪।

ଆରଣ୍ୟକ ବନବାସ ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ

ଉଚିତ ପ୍ରମାଣେ ଯାହା କହିଲେ ବେଦବ୍ୟାସ ।୫।

ଶ୍ରୀ ଗଦାଧର ଫଲୁକୀ ପ୍ରସନୁଂ

ବନବାସ ସମାପତ କଲେ ସେହି ଦିନୁ ।୬।

ବାଞ୍ଚ୍ଥା ହୋଉ ହୃଦଗତେ ଶ୍ରୀ ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳେ

ଅଗ୍ୟାଂତବାସକୁ ଆମ୍ଭେ କରିବା ଅନକୂଳେ ।୭।

ସହଦେବ ବୋଇଲା ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଚରଣେ ପରିଣାମି

ଧନୁମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଗୁରୁବାର ଦଶମୀ ।୮।

ତଇତିଳ ନାମେ କରଣ ନକ୍ଷତ୍ର ରେବତୀ

ଚନ୍ଦ୍ରଂକର ଶୁଭବେଳା ଅଟେ ଦିବା ରାତି ।୯।

ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରାତକାଳେ ଯୋଗ୍ନୀ ଯେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୂରତି

ମଗର ବାହାନେ ଈଶାନ୍ୟେ ଦେବୀ ଥିତି ।୧୦।

ମତ୍ମ୍ୟଦେଶକଇଂ ଗମନ ଦକ୍ଷିଣ କରି ଅଙ୍ଗ

ଧନୁଲଗ୍ନେ ପାପଗ୍ରହ ନାହିଂ ମାହୀନ୍ଦ୍ର ଅଟେ ଯୋଗ ।୧୧।

ଲେଖନ୍ତେ ପଢନ୍ତେ ସର୍ବ ଶୁଭ ଅନକୂଳେ

ଦିବସେକ ବଞ୍ଚିଲେ ପାଣ୍ତବେ ବାଞ୍ଚ୍ଥାବଟ ତଳେ ।୧୨।

ଭୋ ମହତ ବଟ ଶୁଣ ଆମ୍ଭର ଯେ ବାଞ୍ଚ୍ଥା

ମତ୍ସଦେଶେ ଗୋପ୍ୟାନ ହୋଇବୁ ନ କହିବୁ ମିଥ୍ୟା ।୧୩।

ଅଗ୍ୟାଂତବାସ ବରଷେ ତେର ଯେ ଦିବସ

କେହି ଆମ୍ଭର ଚିହ୍ନନ୍ତା ନୋହିବ ଅବଶ୍ୟ ।୧୪।

ବଞ୍ଚିବୁ ଦିନ ଆମ୍ଭେ ତରିବୁ ଅପ୍ରମାଦେ

ଶୁଭଯୋଗେ ବଞ୍ଚିବୁ ବଟ ତୋହୋର ପରସାଦେ ।୧୫।

ଭାବଗ୍ରାହୀ ଜଗନ୍ନାଥ ବାୟେଂଛା କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ

ଯେ ଯାହା ଇଛଇ ତୁ ତାହା ଫଳାଉ ପ୍ରତକ୍ଷ ।୧୬।

ମହତ କଳ୍ପ ବଟ ଅନକୂଳ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

ଗୁଣସାଗର ତରୁବର ସଞ୍ଚିତ କଳ୍ପନିଧି ।୧୭।

ତହିଂରେ ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ଅଛି ସାହାଡ଼ା ନାମେ ବୃକ୍ଷ

ତହିଂର ତଳେ ବସିଲା ଯାଇ ପବନର ବତ୍ସ ।୧୮।

ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷରୁ ପଡ଼ିଲା ପତ୍ରଗୋଟି

ଶିରରେ ଘେନିଲା ଭୀମ ତାହା ଦେଖିଲେ ଯୁଝେଷ୍ଟି ।୧୯।

ସହଦେବ ମୁଖ ଚାହିଂ ହସିଲେ ଧର୍ମସୁତେ

ଅନିର୍ଯାପ ବାଟ ସେ ଥାଇ ଅନୁବ୍ରତେ ।୨୦।

ବାଟେ ନ ଚାଲଇ ଭୀମା ଅମଡ଼ା ମାଡ଼ଇ

ଯହିଂ ଧର୍ମ ତାହା ସେ ଦଣ୍ତକେ ଛାଡ଼ଇ ।୨୧।

ସୁଗ୍ୟାଂନ ପଣ୍ତିତଂକ ତୁଲେଣ ନ ଭେଟି

କୁଜନ ଲୋକଂକ ତୁଲେଣ ତାର ଭଲ ଗୋଷ୍ଠୀ ।୨୨।

କୁଭୂମି ପାଇଲେ ସେ ସୁସ୍ତାନ କରଇ ତେଜ୍ୟା

ସୁପାତି ଉପେଖିଣ ଭୂମିରେ କରଇ ଶେଯ୍ୟା ।୨୩।

କୁମନ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ପଢେ କୁଜନ ସଙ୍ଗେ ଭେଟି

କୁଗ୍ୟାଂନ କର୍ମ ସୁସଙ୍ଗେ ନୋହେ ଗୋଷ୍ଠୀ ।୨୪।

ବାଞ୍ଚ୍ଥାବଟ ୟେ ଯେ ମହତ କଳ୍ପତରୁ

ସମସ୍ତେ ବାଞ୍ଚ୍ଥାକରୁ କେମନ୍ତେ ଅଗ୍ୟାଂତ ପାରକରୁ ।୨୫।

କିଛିହିଂ ନ ବୋଇଲା ବୃକ୍ଷକୁ ଭଗତି ନୋହିଲା

ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷତଳେ କିକିଟି ବୋଇଲା ।୨୬।

ଦୋହେରା ବର ଦେବାର ୟେହିମତି ହୋଇବ

ସୂପକାର ବୃତ୍ତି ୟେହାର କିଛିହିଂ ନୋହିବ ।୨୭।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ତୁମ୍ଭେ କିଛିହିଂ ନ ଜାଣ

ୟେ ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷର ଦେବ ଅଛଇ ବହୁତ ଗୁଣ ।୨୮।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ଭୀମ କେମନ୍ତେ ତୁହି ୟେହା ଜାଣୁ

ମୋହୋର ଆଗରେ କିମ୍ଫା ୟେ କଥା ନ ବଖାଣୁ ।୨୯।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ କପିଳାସ ଦେବରାଜେ

ବୃଷଭ ଆରୋହିଣ ସଦାନନ୍ଦ କଲେ ଦିଗବିଜେ ।୩୦।

ବାମେଣ ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷେକ ଦେଖିଲେ ସଦାଶିବ

ପତ୍ର ଗୋଟିୟେ ମଥାରେ ଘେନିଲେ ବୃଷଭ ।୩୧।

ଈଶ୍ଵର ପଚାରିଲେ ବଇଲ ତୁ ମହାଗ୍ୟାନୀ

ୟେ ବୃକ୍ଷରୁ ପତ୍ର ଗୋଟିୟେ କିମ୍ପେ ଶିରେଣ ତୁହି ଘେନି ।୩୨।

ଚନ୍ଦନ ଅଗ୍ର ଯେ ଦେବଦାରୁ ନଟୀକାଳ

ଗନ୍ଧ ସୁଗନ୍ଧ ଯେ ଦାରାକ୍ଷ ଚୂତଫଳ ।୩୩।

ୟେମାନ ଛାଡ଼ିଣ ତୁ ୟେହା କିଂକେ ବନ୍ଦୁ

ଅଗନ୍ଧ ଅସ୍ଵାଦୁ ୟେ ଅଟଇ ଅଖାଦୁ ।୩୪।

ବଇଲ ବୋଇଲା ଦେବ ବାମେଣ ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷ ଥିଲେ

ପୁଷ୍ଟ ଭୋଜନ ମିଳଇ ୟେଥୁ ପତ୍ରେକ ଶିରରେ ଘେନିଲେ ।୩୫।

ଈଶ୍ଵର ହସିଲେ ଯେ ବଇଲ ବଚନ ଶୁଣି

କେମନ୍ତେ ଅନ୍ନ ମିଳିବ ଆଜ ତୋତେ ପରୀକ୍ଷେ ବୁଝି ଜାଣି ।୩୬।

ୟେତେକ ବିଚାରିଲେ ସେ ରୁଦ୍ର ମାରତଣ୍ତ

ଅବିଶ୍ରାମେ ଭ୍ରମୁଛନ୍ତି ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ।୩୭।

ଅନୁବ୍ରତେ ଧୂଆଂବନ୍ତି ବଇଲ ମହାବେଗ କରି

ଜଳତୃଣ ସହିତେ ସେ ନୁଆରଇ ଚରି ।୩୮।

ଭ୍ରମନ୍ତେ ଭ୍ରମନ୍ତେ ଯେ ଆଦିତ୍ୟ ଅସ୍ତ ଗଲେ

କପିଳାସ ସ୍ଵର୍ଗକଇଂ ରୁଦ୍ର ବାହୁଡ଼ିଲେ ୩୯।

ଅମୃତ ପାକ ମୁଣୋହି ସମ୍ପାଦିଲେ ଦେବୀ ଉମା

ସ୍ଵାମୀଂକି ବାଟ ଚାହିଂ ବିମୁଖ ସଦାନନ୍ଦର ବାମା ।୪୦।

କେଉଂଣ ଭୁବନେ ଅବା ରହିଲେ ଈଶାନେ

ଅଥବା ମୁଣୋହି ହୋଇଲା କେବଣ ଭୁବନେ ।୪୧।

ବେଳ ଅବସାନ ଯହୁଂ ସନ୍ଧ୍ୟାର ଯୁଗତେ

ଆପଣେ ମୁଣୋହିରେ ବିଜେକଲେ ଜଗତମାତେ ।୪୨।

ପଞ୍ଚୁଗ୍ରାସ ମାତ୍ର କରିଅଛନ୍ତି ଯେ ଦେବୀ ସତୀ

ଡମ୍ଵରୁ ଶବଦ ଯେ ଶୁଭିଲା ତତକ୍ଷଣାତି ।୪୩।

ସ୍ଵାମୀର ଆଗତ ବୋଲି ଦେବୀ ଉଠିଲେ ଧାତିକାରେ

ସେ ମୁଣୋହି ଯୋଗାଡ଼ ମାନ ଭରିଲେ ନେଇ ବୃଷଭର ଗୁଆଣିରେ ।୪୪।

ଗୁଆଣି ଭିତରେ ତାହା ଲୁଚାଇଲେ ଗୋସାମଣି

ଅଳିଆ ଘାସ ଲୋଚାଇ ତହିଂ ଉପରେ ଘୋଡ଼ାଇ ଦିଲେ ଆଣି ।୪୫।

ଆଂଚୋବନ ସାରି ଦେବୀ ଶ୍ରୀକରେ ଘେନିଣ ରତ୍ନଝରୀ ।

ସ୍ଵାମୀକି ଓଳଗିଲେ ଆସି ଦ୍ଵାରେଣ ଉଭାରି ।୪୬।

ଆପଣେ ବୃଷଭ ପିଠିରୁ ଉତୁରି ତ୍ରିଲୋଚନ

ଗୁହାଳେ ବୃଷଭକୁ ବାନ୍ଧିଲେ ଅତି ଯତନ ।୪୭।

ନନ୍ଦିକେଶରକୁ ବୋଇଲେ କଥାୟେକ ମୋର ଅଛି

ବଇଲକୁ ଘାସ ପାଣି ଆଜ ନ ଦେବୁରେ କିଛି ।୪୮।

କ୍ଷୁଧାରେ ବୃଷଭ ଯେ ଇଛଇ ଗୁଆଣି

କୋପରା ଭିତରେ ମୁଖ ଭରିଦିଲାକ ଆଣି ।୪୯।

ଷଡ଼ରସ ଯୋଗାଡ଼ ଅମୃତ ମଢଫୁଲି

ବୃଷଭ ବିଚାରଇ ଆଜଦିନ ମୁଂ ଅମୃତ ଭୋଜନ ପାଇଲି ।୫୦।

ଆହାର କରଇ ସେ ମହାତୁଷ୍ଟେ ବଇଲ

ସ୍ରାହାନ ଭୋଜନ ନୃତ୍ୟ ସାରିଲେ ସୋଢଳ ।୫୧।

ମୋହୋର ସେବକ ହୋଇ ମୋତେ ନ କରିବ ସେବା

ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷକୁ ସେ ବନ୍ଦଇ କିମ୍ପେ ଅବା ।୫୨।

ଜାଣିମାନା କେମନ୍ତେ ଆଜ ପ୍ରାପତ ହୋଇବ ଆଧାର

ରଜନୀ ପ୍ରଭାତେ ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ବୃଷଭ କତିର ।୫୩।

ଆଧାର ସନ୍ତୁଷ୍ଟେ ବୃଷଭ ମହାସୁଖ ପାଇ

ସୁଖେଣ ବଇଲ ଯେ ଅଛଇ ନିଦ୍ରାଯାଇ ।୫୪।

ସଦାନନ୍ଦ ବୋଇଲେ ହୋ କେମନ୍ତ କଲୁ ବଇଲ

ସାହାଡ଼ା ବୃକ୍ଷ ସେବି କିସ କିସ ପାଇଲ ।୫୫।

ବୃଷଭ ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ଶାହାସ୍ର ନୋହଇ ମିଥ୍ୟା

ଅବଶ୍ୟ ପ୍ରାପତ ହୋଅଇ ମନରେ କଲେ ବାଞ୍ଚ୍ଥା ।୫୬।

ସ୍ଵାମୀ ୟେତେକ ଯୋଗାଡ଼ ଯେ ତୁମ୍ଭର ମଢଫୁଲି

ସାହାଡ଼ା ବକ୍ଷକୁ ସେବିଣ ମୁଂ ସମସ୍ତ ପାଇଲି ।୫୭।

ଅମୃତ ଭୋଜନ କଲି ସକଳ ଶ୍ରମ ଗଲା

ସବୁଦିନ ଠାରୁ ଅଧିକ ଆଧାର ମୋତେ ମିଳିଲା ।୫୮।

ଉମାଂକ ବଦନ ଚାହିଂ ବୋଲନ୍ତି ଶୂଳପାଣି

ତୁମ୍ଭେ ୟେହାକୁ ରାତ୍ରେ ଆଧାର ଦିଲ କିଗୋ ଆଣି ।୫୯।

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ଭାବେ ଯେ ବଦୟନ୍ତି ପାର୍ବତୀ

ସ୍ଵାମୀ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ବାଟ ଚାହୁଂ ଚାହୁଂ ହୋଇଲା ବହୁରାତି ।୬୦।

ସମସ୍ତ ଯୋଗାଡ଼ ମୁଂ ବାଢିଲି ୟେକଯୋଗେ

ମୁଣୋହିରେ ବିଜେକଲି କ୍ଷୁଧାର ଆରତେ ଅତି ବେଗେ ।୬୧।

ସର୍ବେ ଅନ୍ନ ପଞ୍ଚୁଗୁଣ୍ତି କରିଛି ମୁଂ ଗ୍ରାସ

ଧାତିକାରେ ତୁମ୍ଭେ ବିଜୟ କଲ କପିଳାସ ।୬୨।

ଆରତେ ସମସ୍ତ ଦ୍ରବ୍ୟ ଘେନିଣ ଗଲି ତୋଳି

ଭୃଷଭ କୋଠରୀରେ ସମସ୍ତ ଦିଲି ଦେବ ତୋଳି ।୬୩।

ୟେହା ଶୁଣି ହସିଲେ ଯେ ଦେବ ସଦାନନ୍ଦ

ୟେ ଗୋଲେକ ବୃକ୍ଷକୁ ହୋ ସମସ୍ତେହେଂ ବନ୍ଦ ।୬୪।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଦେବ ୟେସନେକ ଅଛି ପୂର୍ବେ

ମୁଂ ତାହା ଶୁଣି ଦେବ ଗୋଡ଼ାଇ ଅଛି ୟେବେ ।୬୫।

ଶୁଣିଣ ସାନନ୍ଦ ହେଲେ ଧର୍ମରାୟେର ବଳା

ମୂର୍ଖ ହୋଇ ତୋହୋର ପଣ୍ତିତ ବୁଦ୍ଧି ଅନର୍ଗଳା ।୬୬।

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣ ବାଞ୍ଛା ବଟର ତଳେ

ବସିଲେ ପଦ୍ମ ଆସନେ ପଣ୍ତୁରାୟେଂକର ବାଳେ ।୬୭।

ରୟେଣୀ ବଞ୍ଚିଣ ସୁମରନ୍ତି ବାକ୍ୟଦେବୀ

ବିରାଟର କଣ୍ଠେ ବିଜେକର ଗୋ ପରମ ବଇଷ୍ଣବୀ ।୬୮।

ସୁବଚନ ବରଷୁ ଗୋ ତବ ପରସନ୍ନେ

ତବ ବିନୟ ଭାବୁଂ ଚିତ୍ତ ନ ବଳୁ ଯେ ଆନେ ।୬୯।

କୃପାଜଳ ନନ୍ଦନୀ ଗୋ ଅଭୟେ ଧବଳାଙ୍ଗୀ

କାମଇଛାୟେ ଗୋ ତୁ ମୋହିଲୁ ପରମ ଯୋଗୀ ।୭୦।

ଶ୍ଵେତପଦ୍ମ ଆସନୀ ଗୋ କରେଣ ବ୍ରହ୍ମବେଣୀ

ମୋହିଲୁ ନାରାୟଣ ଗୋ ଗନ୍ଧାର ରସବାଣୀ ।୭୧।

ବିଛେକ ବାହିନୀ ଗୋ ନମାମି ମମ ଆଶ

ବଦନ୍ତି ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳ ଚଣ୍ତୀ ଦାସ ।୭୨। ।୮୪୮।

ବିଜୟେ ପାଣ୍ତବେ ଯେ ତ୍ରିପୁରାନ୍ତକ ପରବତେ

ଧର୍ମ ବୋଇଲେ ତ୍ରିପୁରା ବଧ ହୋଇଲାକ ୟେଥେ ।୧।

ଦ୍ରୋପତୀ ବୋଇଲେ ତ୍ରିପୁର ବୋଲିଣ ସେ କେବଣ କଉଣୋପ

କାହାର ପୁତ୍ର ସେ ଯେ କେ ତାହାର ମାତା ବାପ ।୨।

କହନ୍ତି ଯୁଝେଷ୍ଠିର ଶୁଣରେ ପାଞ୍ଚାଳୀ

ଅପାର କାଳର କଥା ଶୁଣରେ ଶୁଦ୍ଧଶାଳୀ ।୩।

ବଇତରଣୀ କୂଳେ ମଧୁପୁର ବୋଲି ୟେକ ନଗ୍ର ବିଦ୍ୟମାନେ

ବହୁତ ଶାସନିକ ତହିଂ ବସନ୍ତି ଦ୍ଵିଜମାନେ ।୪।

ୟେକ ବ୍ରାହ୍ଣଣ ତହିଂ ମଧୁଶର୍ମଣ ବୋଲି

ତାହାର ଭାରିଜା ନାମ କୁରଞ୍ଜନୀ ବାଳୀ ।୫।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ମାସ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ଅଷ୍ଟମୀ ଅର୍କବାର

ପ୍ରଥମ ରଜୋବତୀ ବାଳୀ ହୋଇଲା ସେ ଦିନର ।୬।

ସମ୍ଵତ୍ସର ଅନ୍ତେ ତାର ସ୍ଵାମୀ ନାଶ ଗଲା

ସୋମେକ ନାମେ ଶୂଦ୍ରକୁ ଘେନି ସେ ଘରକଲା ।୭।

ବୟସ ସଂହରି ନୁଆରିଲା ସେ ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ଣଣୀ

ଶୂଦ୍ରକୁ ଘେନିଣ ସେ କଲା ପର ଦାରାୟେଣୀ ।୮।

ସେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀର ରଜେ ସେହୁ ଶୂଦ୍ରର ଯେ ବୀର୍ଯ୍ୟେ

ଗର୍ଭରେ ରହିଲା ତାର ୟେକଇ ଆତ୍ମଜେ ।୯।

କାର୍ତ୍ତିକ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଗୁରୁବାର

କୃତ୍ତିକା ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ଅଟଇ ସେ ଦିନର ।୧୦।

ବିଷ୍ଟିନାମେ କରଣ ଯେ ନାଗନାମେ ଯୋଗ

ପଞ୍ଚମ ଘରେ ରାହୁ କରେ ଦିବ୍ୟଭୋଗ ।୧୧।

ସେ ଦିନ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଗର୍ଭୁଂ ଜାତ ହେବ କୁମାର

ଅନ୍ଧାର ନିଶି ଯେ ରାତ୍ର ପାଞ୍ଚ ଘଡ଼ିକର ।୧୨।

ନଗ୍ରଛାଡ଼ି ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ପଶିଲା ଘୋର ବନସ୍ତର

ପୁତ୍ରେକ ଜାତ କଲା ରାତ୍ର ତେରଦଣ୍ତ ଠାର ।୧୩।

ଜାତି ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷସ କୃତ୍ତିକା ବୃଷରାଶି

ତାମ୍ରବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାୟେକ କୁମର ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶି ।୧୪।

ଯେତେବେଳେ ବ୍ରାହ୍ଣଣୀ ଗର୍ଭବାସ ହୋଇଲା

ସେ ସୋମେକ ଶୂଦ୍ର ତାକୁ ଛାଡ଼ି ପଳାଇଲା ।୧୫।

ସେ ପୁତ୍ରକଇଂ ଘେନିଣ ସେ ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ

ବନେ ରହିଥାଇ ସେ ପିଚାଶୁଣୀ ବୃତ୍ତି ଜାଣି ।୧୬।

କନ୍ଦମୂଳ ଭକ୍ଷଣେ ବଞ୍ଚଇ ଦିବାରାତି

ସପତ ବରଷର ଯହୁଂ ହୋଇଲା ସନ୍ତତି ।୧୭।

ସିଂହମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଅମାବଇ ଉତ୍ତମବାର

ନାରଦେ ବିଜେକଲେ ସେହି ବନସ୍ତ ଭିତର ।୧୮।

ତୁଙ୍ଗଭଦ୍ରା ନଦୀକୂଳେ ଖେଳଇ ବାଳଶିଷି

ଦଣ୍ତ କମଣ୍ତଳ ଘେନି ଯାଉଛନ୍ତି ଋଷି ।୧୯।

ସେ ନନ୍ଦନ ବୋଇଲା ମୁନି ହେ ତୁମ୍ଭ ପାଦେ ମୋହୋର ନମସ୍କାର

ଦେଖିଣ ବିସ୍ମୟେ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମାଂକ କୁମର ।୨୦।

ଆରେ ନର ଚଣ୍ତାଳ ତୁ ଆମ୍ଭଂକୁ ପ୍ରଣପତ୍ୟ

ଆଜ ଆମ୍ଭର ଗଲା ରେ ଦିନକର ସୁକୃତ ।୨୧।

ସେ ପୁତ୍ର ବୋଇଲା ମୁନି ହେ ମୁଂ ବ୍ରାହ୍ଣଣ ଦେଖିଲେ

ନିତି ପ୍ରତି ପ୍ରଣପତ୍ୟ କରଇ ତାହାଂକ ପୟରେ ।୨୨।

ଶରଧା ଭକତି ଆଉ ଶୁଦ୍ଧ ମାନସରେ

ବ୍ରାହ୍ମଣ ସୁକୃତ ହରଇ ଶୂଦ୍ରେ ନମସ୍କାର କଲେ ।୨୩।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ତୁ ମୋତେ ହୋଇଲୁ ପ୍ରଣପତ୍ୟ

ଜାତି ନର ଚାଣ୍ତାଳରେ କେ ତୋର ପିତାମାତ ।୨୪।

ଧାତାର ନନ୍ଦନ ତୁମ୍ଭେ ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ଜାଣନ୍ତା

ତୁମ୍ଭେ ସେ କହ ଗୋସାଇଂ ହେ କିୟେ ମୋହୋର ପିତା ।୨୫।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ରେ ମନ ଜାଣେ ପାପ

ଆର କିୟେ କହିବ ରେ ତୋ ମାତା ଜାଣେ ବାପ ।୨୬।

ମାତାକୁ ଯାଇଣ ତୋର ପଚାର ତଦନ୍ତ

କେ ତୋହୋର ପିତା ନାମ ସେ କହିବ ଯୁଗତ ।୨୭।

କହିଣ ନାରଦ ସେ ଗଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନେ

ମାତାର ଅଗ୍ରତେ ଯାଇ ପୁଛଇ ନନ୍ଦନେ ।୨୮।

କେ ମୋହୋର ପିତା ଗୋ କହସି ମହାତ୍ମାଣୀ

ମାତା ବୋଲେ ବାବୁ ମୁଂରେ ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ।୨୯।

ପିତା ତୋହୋର ଯେ ସୋମେକ ଶୂଦ୍ର ବୋଲି

ପ୍ରସବ ମାତ୍ରକେ ପୁତ୍ରରେ ପଳାଇଲା ଛାଡ଼ି ।୩୦।

ସେ ମୋତେ ହରିଲା ମୁଂ ନର ଚାଣ୍ତାଳୁଣୀ ହୋଇଲି

ଭୋ ମାତ ମୁହିଂ ନିଚୟେ ନରଚାଣ୍ତାଳ ହୋଇଲି ।୩୧।

ତୋହ ଯୋଗେ ମାତା ମୁଂ ହୋଇଲି କଳଂକିତ

କହ କାହାକଇଂ ସେବି ମୁଂ ହୋଇବି ମୁକତ ।୩୨।

ୟେ ମହାପାତକ ଖଣ୍ତିବଇଂ କାହାରହିଂ ବୋଲେ

ଦୁଷୁକୃତ ଖଣ୍ତିବରେ ବାବୁ ଶିବ ସେବାକଲେ ।୩୩।

ସାତ ବରଷର ନନ୍ଦନ ମାତାକୁ କଲାକ ଉପେକ୍ଷା

ଶିବ ସେବାରେ ସେ ବଳାଇଲା ଇଛା ।୩୪।

ସେହି ପରବତେ ବସିଣ ଅନେକ ତପ କଲା

ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ବରଷ ପବନ ଭକ୍ଷିଲା ।୩୫।

କଷ୍ଠୋର ତପ ଦେଖିଣ ସେ ବିଜୟେ ପଶୁପତି

ଜୀବନ୍ୟାସ ମନ୍ତ୍ରେ ସେ ସିଞ୍ଚିଲେକ ବିଭୂତି ।୩୬।

ବସିଲା କୁମର ଯେ ପାଇଣ ସାଷ୍ଟାମ

ବୋଇଲା କାହିଂର ମହାତମା ହୋ ନାଶକଲ ଧର୍ମ ।୩୭।

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ତୁ କାହାକୁ କରୁ ସେବା

ମୁହିଂ ସେ ବିଶ୍ଵନାଥ ଅନାଦି ବିଶ୍ଵଦେବା ।୩୮।

ସେ କୁମର ବୋଇଲା ଭୋ ନାଥ ତୁ ଯେବେ ଈଶାନ

ନିଜ ରୂପ ଧର ଆହେ ଦେବ ତ୍ରିଲୋଚନ ।୩୯।

ତତକ୍ଷଣେ ନିଜ ରୂପ ଧଇଲେ କାପାଳୀ

ନବଲକ୍ଷ ଡମ୍ଵରୁ ଯେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ହାମ୍ପୋଳି ।୪୦।

ସଦ୍ୟୁ ବାମ ଘୋର ଈଶାନ ତତପୁରୁଷ ପଞ୍ଚୁଶିର

ପଞ୍ଚଦଶ ଲୋଚନ ବିରାଜଇ ଦେବ ହର ।୪୧।

ସଙ୍ଗମ ମେଖଳ ନନ୍ଦକ ପିଙ୍ଗଳ ଜଟା

ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ଶରୀର ଦିଗବସନ ଉକୁଟା ।୪୨।

କଣ୍ଠେଣ ଶୋଭାବନ ରୁଣ୍ତ ମୁଣ୍ତମାଳା

ଅନନ୍ତ ଉଡ଼ଙ୍ଗ ଯାର କଟିରେ ମେଖଳା ।୪୩।

ଶେତ୍ଵପଦ୍ମ ମହାପଦ୍ମ ତକ୍ଷକ ନାଗ ଅଣ୍ଟି

ଭୁଜରେ ନାଗ ଯେ କଂକଣ ବାହୁଟି ।୪୪।

ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ସରସ୍ଵତୀ ତିନିଧାର

ୟେ ତିନିହେଂ ସଙ୍ଗମ ହୁଅନ୍ତି ମିଳି ଚନ୍ଦ୍ର ଜଟାର ।୪୫।

ଭସ୍ମ ବିଲୋପନ ତାମ୍ରବର୍ଣ୍ଣ ଫେଣୀ ମାଥେ

ନୀଳ ଲୋହିତ ପିଙ୍ଗଳ ଧବଳ ହୃଦଗତେ ।୪୬।

ନିଜରୂପ ଧରିଣ ବିଜେକଲେ ଦେବରାଜା

ହୃଦଗତେ ପଦ୍ମ ଆସନେ ବିଜୟେ ଶଇଳଜା ।୪୭।

ପିନାକ ସାରଙ୍ଗ ତ୍ରିଶୂଳ ଦଣ୍ତପାଣି

ଖଟ୍ଵାଙ୍ଗ ମୁଦୁଗର ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ଫଣି ମଣି ।୪୮।

ଅନନ୍ତ ଅମୃତ କୁଣ୍ତଳ ମଣିରେ ଶୋଭା

ତିମିରି ବିଦାରଣ ମଣି ମେଖଳ କଟିପ୍ରଭା ।୪୯।

ଜପା ଅଜପା ଲୟେ ଗମଇ ଯୋଗମତେ

ଅଧାଟି ଗଣପତି ଶରଗୁଣା ସର୍ବଯନ୍ତ୍ରେ ।୫୦।

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଯୋଗ ଆସନେ କ୍ଷଣେ ରଙ୍ଗଭୋଳା

ଭ୍ରୂକୁଟୀ ସଙ୍ଗତେ ନାଟ ହାସ୍ୟ ଅନର୍ଗଳା ।୫୧।

ଦକ୍ଷିଣେ ଗଜାନନ୍ଦ ବାମେଣ କାର୍ତ୍ତିକ

ଭ୍ରୂକୁଟୀ ତୁଲେ ମହାକାଳ ପଞ୍ଚକ ।୫୨।

ଟିଣାୟକ ବୀଣାୟକ ଜୟନ୍ତିକ ଅଜୟନ୍ତିକ

ଚଣ୍ତ ପ୍ରଚଣ୍ତ ଯେ ମଣିଭଦ୍ର ଭୀମେକ ।୫୩।

ଡିବି ଡିବି ଡମ୍ଵରୁ ବାଜଇ ଘନ ଘନ ଡାକି

କୋଟି କିରଣ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାୟ ଶୋଭା ଦିଶଇ ପିନାକି ।୫୪।

ୟେସନେକ ସ୍ଵରୂପେ ବିଜୟେ ବିଶ୍ଵବାସୀ

ବର ମାଗରେ ନନ୍ଦନ ବଦୟନ୍ତି ଦେବ କାଶୀ ।୫୫।

ସ୍ଵାମୀ ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ବରଷ କଲିଣି ମୁହିଂ ତପ

ଇଛାବର ମୋତେ ହୋ ଦେବା ବିଶ୍ଵରୂପ ।୫୬।

ସ୍ଵାମୀ ତିରୀଂକି ତିନିବର ପୁରୁଷକୁ ଦଶବର

ୟେସନେକ ବର ଦେବ ହେ ଦେବହର ।୫୭।

ଦଶବରୁଂ ବରେ ଅଧିକ ମାଗିଲେ

ଶିରଛେଦନ ହୋଅଇ ପୁରାଣେ ବୋଇଲେ ।୫୮।

ତିନିବରୁଂ ଅଧିକ ମାଗନ୍ତି ଯେବଣ ତିରୀ

ନାସା ଛେଦନ ଅବଶ୍ୟ ହୋଅଇ ତାହାରି ।୫୯।

ଇଛାୟେ ବର ଦେବା ମାଗଇଂ ମୁହିଂ ତୋତେ

ଉଦେହେଲା ଠାରୁ ବର ଦେଉଥିବୁ ରବିଅସ୍ତ ପରିଯନ୍ତେ ।୬୦।

ସଦାନନ୍ଦ ବୋଇଲେ ମନେ ଯାହା ଇଛୁ

ହୋଉ ତୋତେ ପ୍ରାପତ ଯିସ ମନେ ବାଞ୍ଚ୍ଥୁ ।୬୧।

ସ୍ଵାମୀ ଇଛାବର ମୋତେ ଦେବାକ ଧୂର୍ଜଟି

ତୃତୀୟେ ବହିଲୁ ତୁ କେବଣ ନାମଗୋଟି ।୬୨।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ମୋର ନାମ ତ୍ରିପୁରାରି

ସେ ବୋଇଲା ତ୍ରିପୁର ନାମ ଦେବାକ ଶୂଳଧାରୀ ।୬୩।

ତୁ ଯେ ତିନିପୁର ଭ୍ରମିଲୁ ବିଶ୍ଵନାଥ

ମୁହିଂ ଜିଣିବି ଦେବ ୟେ ତିନି ଜଗତ ।୬୪।

ସ୍ଵାମୀ ନର ଚଣ୍ତାଳ ରୂପେ ହୋଇଲି ମୁହିଂ ଜାତ

ସେ ପାତକ ମୋର କ୍ଷୟ ହୋଉ ବିଶ୍ଵନାଥ ।୬୫।

ଈଶ୍ୱର ବୋଇଲେ କଲି ପାପକ୍ଷୟେ

ସ୍ଵାମୀ ବଜ୍ରେ ନିର୍ବାଣ ଯେ ହୋଉ ମୋର କାୟେ ।୬୬।

ତ୍ରିପୁର ଶରୀରେ ଲେପିଲେ ବିଭୁତି ବଜ୍ରଛଉଂରୀ

ଶରୀର ଯାକ ବଜ୍ର ଯେ ହୋଇଲା ତାହାରି ।୬୭।

ସ୍ଵାମୀ ପୃଥୀ ଆପ ତେଜ ବାୟିବ୍ୟ ଆକାଶ

ପଞ୍ଚୁଧାତୁ ମଧ୍ୟେ ୟେ ପଞ୍ଚୁ ଯେ ପୁରୁଷ ।୬୮।

ୟେହି ପଞ୍ଚୁଧାତୁମାନଂକୁ ପାଇବି ମୁହିଂ ସାଧି

ଶହସ୍ର ଧରନ୍ତେ କେହୁ ସମାନ ନୋହିବେ ମୋତେ ଯୋଧୀ ।୬୯।

ସ୍ଵାମୀ ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ଆଉ ପବନ ଆଦିତ୍ୟ

ଯମ କୁବେର ଅନଳ ନଇଋତ ବରୁଣ ବିଧାତ ।୭୦।

ୟେମାନନ୍ତ ସମରେ ଜିଣିମି ମୁହିଂ ଧରି

ବାଞ୍ଚ୍ଥା ସିଦ୍ଧି ହୋଉ ସାଧ୍ୟ ହୋ ବୋଇଲେ ତ୍ରିପୁରାରି ।୭୧।

ସ୍ଵାମୀ ଅଗ୍ନିରେ ପଶିଲେ ନ ପୋଡ଼ିବ ମୋର କାୟେ

ମହା ପ୍ରଳୟକାଳେ ଜଳ ମୋତେ ହୋଇବ ଆଣ୍ଠୁୟେ ।୭୨।

ଋଷିଂକର ଶାପ ମୋତେ ନ କରିବ ବାଧା

ଦେବତାୟେ ଭସ୍ମ କଲେ ହୋଇବି ମୁଂ ସିଦ୍ଧା ।୭୩।

ପାତାଳେ ନାଗଲୋକ ମଞ୍ଚରେ ନରଲୋକ

ଗର୍ନ୍ଧବ କିନ୍ନର ଯେ ଦକ୍ଷ ରାକ୍ଷସଯାକ ।୭୪।

ସବୁନ୍ତି ସମରେ ଜିଣିମି ମୁହିଂ ଧରି

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ଅସ୍ତୁହୋଉ ଯେ ତୋହୋରି ।୭୫।

ଦିବ୍ୟଚକ୍ଷୁ ପ୍ରାପତ ହୋଉ ମୋତେ ଦିଅସି ଆଦିଦେବ

ୟେଥେ ଥାଇ ଚାହିଂଲେ ମୋତେ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଦିଶିବ ।୭୬।

ଶହସ୍ରମାନ ଭେଦ ନୋହିବ ଯେ ମୋର ଅଙ୍ଗ

ବଜ୍ର ଶକତି ବ୍ରହ୍ମ ଶକତି ଶୂଳ ଶକତି ଚକ୍ର ସମସ୍ତ ହୋଇବ ଭଙ୍ଗ ।୭୭।

କାଳଫାଶ ନାଗଫାଶ ଯମଫାଶ ତିନି

କାଳଦୂତ ବଶ ମୋତେ ହୋଇବେ ସଞ୍ଜୀବନୀ ।୭୮।

ତିରିଶି ବରଷ ଠାରୁ ଚାଳିଶି ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ

ୟେତେକହୁଂ ଅଧିକ ବୟସ ମୋତେ ନୋହିବେ ଯୁଗତେ ।୭୯।

ସ୍ଵାମୀ ୟେକସ୍ତରୀ ଗଣ୍ତା ଯୁଗେ ହୋୟେ ୟେକମନୁ

କାଳେହେଂ ବିଚଳିତ ନୋହିବ ମୋର ତନୁ ।୮୦।

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ରେ ସମସ୍ତ ହୋଉ ଅସ୍ତୁ

ଯେତେକ ମାଗୁ ତେତେକ ହୋଉ ତୋତେ ପରାପତୁ ।୮୧।

ସ୍ଵାମୀ ଦିବି ଭୁବି ପାତାଳ ୟେହି ତିନିପୁର

ବିଶ୍ଵରୂପ ଘୋଟିବ ମୋହୋର ଶରୀର ।୮୨।

ନାରାୟଣର ହାଥେ ଯେ ନୋହିବି ମୁହିଂ ହତ

ଅଶଉଚବନ୍ତେ ବିଦ୍ୟା ସାଧିବି ସମସ୍ତ ।୮୩।

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷମାନେ ଯେତେକ ବିହନ୍ତା

ସମସ୍ତେହେଂ ଖଟିଥିବେ ମୋତେ ହୋଇଣ ବଶ୍ୟଗତା ।୮୪।

ତୁହି ମୋତେ ସମାନ ନୋହିବୁ ଦେବହର

କପିଳାସ କନ୍ଦରୁ ତୁ ନୋହିବୁ ବାହାର ।୮୫।

ତୁମ୍ଭର ଚରଣେ କେହି ନ କରିବେ ପୂଜା

ତୁମ୍ଭସ୍ଥାନେ ବସିମୁହିଂ ବୋଲାଇବି ଦେବରାଜା ।୮୬।

ଈଶ୍ୱରେ ବୋଇଲେ ରେ ହୋଇଲା ମୋର ସତ୍ୟ

ତୁ ଯାହା ମାଗିଲୁରେ ସିଦ୍ଧ ହୋଉ ସମସ୍ତ ।୮୭।

ସ୍ଵାମୀ ପିନାକ ଶାରଙ୍ଗ ଯେ ଅକ୍ଷୟ ବେନିତ୍ରୋଣ

ୟେହା ମୋତେ ବିଶ୍ଵନାଥେ ଦେବାକ ୟେହିକ୍ଷଣ ।୮୮।

ତ୍ରିଶୂଳ ଶକତି ଅମୋହ ଶକତି ଯେ ମୁଦୁଗର

ଅଧାଚକ୍ର ମହାକାଳ ପାଶୁପତ ରୁଦ୍ରାଶର ।୮୯।

ତ୍ରିପୁରା ବଚନେ ରୁଦ୍ର ଦିଲେ ଯେ ସମସ୍ତ

ୟେ ତୋହୋର ବଇଲ ମୋତେ ଦେବାକ ବିଶ୍ଵନାଥ ।୯୦।

ୟେକାଦଶ ଲୋକେ ମୋତେ ଜିଣନ୍ତା ନୋହୁ କେହି

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ସେବା ମୋତେ କରିବେ ଗୋସାଇଂ ।୯୧।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ରେ ହୋଇଲି ତ୍ରିପୁତି

ବଇଲ ଡମ୍ଵରୁ ସହିତେ ଭୋଳେ ଦିଲେକ ପଶୁପତି ।୯୨।

ବର ମାଗନ୍ତେଣ ଦେବତାୟେ ମନେ କଲେ ଶଂକା

ରାଇଲେ ବାକ୍ୟଦେବୀ ଆଦି ଯେ କେତୁକା ।୯୩।

ତୁ ଦେବୀ ବିଜେକର ତ୍ରିପୁରା ହୃଦଗତେ

ଗଙ୍ଗା ପାର୍ବତୀଂକି ୟେ ନ ମାଗଇ ଯେମନ୍ତେ ।୯୪।

ଦେବଂକ ବଚନେ ଦେବୀ ବିଜୟେ ସରସ୍ଵତୀ

ତ୍ରିପୁରାର ହୃଦଗତେ ବିଜୟେ ତଡ଼ତି ।୯୫।

ସମସ୍ତ ମାଗିଲା ସେ ଗଙ୍ଗା ପାର୍ବତୀଂକି ଛାଡ଼ି

ଭୋଳେଣ ଈଶ୍ଵର ଯେ ଦିଲେ ସମସ୍ତ କାଢି ।୯୬।

ଆଦିତ୍ୟ ଦେବତାଂକୁ ବୋଇଲେ ପିତାମହ

ବହନ ହୋଇ ମେରୁ ଉହାଡ଼େଣ ରୁହ ।୯୭।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ବଚନେ ଆଦିତ୍ୟ ଦେବତା

ଚଉବିଂଶ ଦଣ୍ତେ ସେ ଯେ ଗଲେ ଅସ୍ତଂଗତା ।୯୮।

ବର ମାଗନ୍ତେ ଯେ ଆଦିତ୍ୟ ଅସ୍ତଗତ

କପିଳାସ ସ୍ଵର୍ଗେ ଯାଇଂ ବିଜୟେ ବିଶ୍ଵନାଥ ।୯୯।

ୟେହି ପର୍ବତେ ସେ ତ୍ରିପୁର ବୀର ଥାଇ ରହି

ଭୟେଣ ଅମରଗଣ ତୁଲାଇଲେ ମୁଣୋହି ।୧୦୦।

ଦିନେ ରମଣୀ ପ୍ରଭାତେ ବିଜୟେ ଈଶ୍ଵର କଉଣୋପ

ଦେବସଭାକୁ ବିଜୟେ ଈଶ୍ଵର ସରୂପ ।୧୦୧।

ପଞ୍ଚବଦନ ଯେ ପଞ୍ଚଜଟା ମାଥେ

ପିନାକ ତ୍ରିଶୂଳ ଯେ ଖଟ୍ଵାଙ୍ଗ ଡମ୍ଵରୁ ପ୍ରଶୁହାଥେ ।୧୦୨।

ଦିଗବସନ ଯେ ବଇଲ ବାହାନେ

ବିଜୟେ ତ୍ରିପୁରା ଯେ ଅମର ସଭାସ୍ତାନେ ।୧୦୩।

ଦୁତୀ ଈଶ୍ଵର ରୂପ ସରୂପେଣ ଦେଖି

ଉଠିଲେ ଦିଗପାଳେ ଆସନ ଉପେଖି ।୧୦୪।

ଈଶ୍ଵର ଆସନେ ଯାଇଂ ତ୍ରିପୁରା ବସଇ ମାଡ଼ି

ଦିଗପାଳମାନେ ଉଭା ହୋଇଲେ କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ।୧୦୫।

ମହାଭୟେ କରିଣ ଯେ ସମସ୍ତ ଦିଗପାଳେ

ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲେ ଯେ ତ୍ରିପୁରା ପାଦତଳେ ।୧୦୬।

ସେଦିନ ନାରାୟଣେ ବିଜୟେ ମେରୁସଭା

ତ୍ରିପୁରାକୁ ପିଠିକରି ବସିଲେ ଆଦିଦେବା ।୧୦୭।

ତ୍ରିପୁରା ବିଚାରି ଯେ କଲା ମନ୍ଦପଣ

ପ୍ରଶୁଘେନି ୟେହା ଶିରଗୋଟି ଛେଦିବି ୟେହିକ୍ଷଣ ।୧୦୮।

ମୁହିଂ ଈଶ୍ଵର ଅଟେ ୟେ ପିଠିକଲା ମୋତେ

ପ୍ରଥମେ ପ୍ରମାଦ ୟେହାକୁ କରିବି କେମନ୍ତେ ।୧୦୯।

ମତ୍ତଗର୍ବେ ମୋତେ ତ ୟେ ନୁଆରିଲା ଚିହ୍ନି

ବୋଇଲା ଜାଣୁ ଜାଣୁ ସିନା ୟେ କରଇ ଅମାନି ।୧୧୦।

ପଣ୍ତିତପଣେ ରାଗ ସଂହରିଲା ତ୍ରିପୁର

ତାହାର କୋପଖଣ୍ତି ଜାଣିଲେ ଦାମୋଦର ।୧୧୧।

ନକରୁ ମାନ୍ୟ ପଛେ ନ ବୋଲିବି କିଛି

ସ୍ଥିରହୋଇ ବସିଲା ତ୍ରିପୁରା ମନେ ପାଞ୍ଚି ।୧୧୨।

ନାରାୟଣ ପ୍ରତିଉତ୍ତର ଦିଲେ ତ୍ରିପୁରାକୁ

ଆହୋ ନମସ୍କାର କିମ୍ପେ ନ କଲେ ଆମ୍ଭଂକୁ ।୧୧୩।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ତୁ ଯେ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ

ଈଶ୍ୱର ଦେବତାଂକୁ ତୁ କରୁଟି କି ପ୍ରଣାମ ।୧୧୪।

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେ ଈଶ୍ୱର ଆମ୍ଭର ସାନଭ୍ରାଥ

ତାହାକୁ ଆମ୍ଭର ନମସ୍କାର ନୋହଇ ବିହିତ ।୧୧୫।

ଶିରରେ ଧବଳାଙ୍ଗୀ ପାର୍ବତୀ ଥାନ୍ତି ହୃଦେ ଯେବେ

ତହିଂକି ନମସ୍କାର କରୁ ଆମ୍ଭେ ହାଦେ ।୧୧୬।

ମହିଷା ବଧ କରି ସେ ହୋଇଲେ ଜଗମାୟେ

ତେଣୁକରି ନମସ୍କାର କରନ୍ତି ସର୍ବ ଦେବତାୟେ ।୧୧୭।

ଆହୋ ଈଶ୍ଵର ଯେ ଅଟନ୍ତି ଜଗତଭୂତ ବାଇ

ତାହାକୁ ଯେ ସେବା କରଇ ହୋଇବ ସେ ବାଇ ।୧୧୮।

ତୋତେ ଯେବେ ଈଶ୍ଵରପଦ ବର ଦେଇଥାନ୍ତା

ଗଙ୍ଗା ପାର୍ବତୀଂକି ସେ କିଂପେ ନ ଦିଅନ୍ତା ।୧୧୯।

ଈଶ୍ଵର ପଦ ଯେବେ ତୋତେ ସେ ପ୍ରାପତ

ଚନ୍ଦ୍ର ଗଙ୍ଗା ପାର୍ବତୀ ଥାନ୍ତେ ବସୁମାତ ।୧୨୦।

ତୋତେ ଯେବେ ଦେଇଥାନ୍ତେ ଚାରି ଯେ ଭାରିଜା

ତେବେ ସିନା ହୁଅନ୍ତୁ ତୁହି ଦେବରାଜା ।୧୨୧।

ଆରେ ନରଚଣ୍ତାଳ ଦେଖି ତୋତେ ଈଶ୍ଵର ଭଣ୍ତିଲା

ବାହିଜ ବର ମାନ ତୋତେ ଜାଣି ଦିଲା ।୧୨୨।

ଆମ୍ଭର ବୋଲକରି ଯାଅ ଯା ୟେହିକ୍ଷଣ

ଚାରିଜାୟା ଯାଇ ଈଶ୍ଵର ତହୁଂ ଆଣ ।୧୨୩।

ତେବେ ସେ ନିଚୟେ ହୋଇବୁ ଦେବରାଜ , ସ୍ଵାମୀ

ସମସ୍ତ ଦେବେ ତୋତେ ହୋଇବେ ପରିଣାମି ।୧୨୪।

ଚାରି ଭାରିଜା ତୋତେ ନ ଦିଅଇ ଅଥବା

ଦୁତୀ ଭାରିଜା ଆଣିଲେ ଅର୍ଦ୍ଧେଶ୍ଵର ପଦସେବା ।୧୨୫।

ଯଦ୍ୟପି ତୋତେ ଦୁଇ ଭାରିଜାଂଇ ନ ଦେବ

ବୃଦ୍ଧ ଈଶ୍ଵର ସେ ଆଉ ତହିଂ କିଂପା ଥିବ ।୧୨୬।

କପିଳାସେ ପଶି ତାର ଶିର ଛେଦିପକା

ଆଣ ଚାରି ଭାରିଜା ତୋତେ ଈଶ୍ଵରପଦ ହୋଉ ୟେକା ।୧୨୭।

ପୁରୁଣା ଈଶ୍ଵର ସେହିମତେ ଥିଲେ

ତୋତେ କିଂପେ ପୂଜିବୁ ୟେହା ଜଗନ୍ନାଥେ ବୋଇଲେ ।୧୨୮।

ନାରାୟଣ କହିଲେ ଯହୁଂ ଚକ୍ରକୂଟ ବୁଦ୍ଧି

ମୂର୍ଖ ପାମର ସେ ନ ଜାଣିଲା କଥା କୂଟଛନ୍ଦି ।୧୨୯।

ଅତିଅନ୍ତ ଉଗ୍ରବର ମାଗିଲା ତ୍ରିପୁର

ନିକଟେ ମୃତୁ ତାକୁ କରାଇଲେ ଦାମୋଦର ।୧୩୦।

ନାରାୟଣଂକ ବଚନେ ଧାମଇ କଉଣୋପ

ରୁଦ୍ର ଦେବତାଂକୁ କରିଣ ମହାକୋପ ।୧୩୧।

ଆରେ ଆରେ ବୋଲି ଧାମଇ ସେ ପାପିଷ୍ଠ

କପିଳାସ କନ୍ଦରେ ଯାଇ ବିଜୟେ ଦ୍ରପିଷ୍ଠ ।୧୩୨।

ତ୍ରଇଲୋକ କଂପମାନ ଅସୁର ଘୋରବୋବି

ତ୍ରିପୁର ଆଗତ ବୋଲି କହିଲେ ମହାଦେବୀ ।୧୩୩।

ଧ୍ୟାନେଣ ଜାଣିଲେ ତାହା ଦେବ ବିଶ୍ଵନାଥେ

ଅତି ଉଗ୍ରବର ପ୍ରାପତ ହୋଅଇ କି ଯୁଗତେ ।୧୩୪।

ମାଧବ ଚିନ୍ତିଲେକ ଚକ୍ରକୂଟ ବୁଦ୍ଧି

ଯେମନ୍ତ ଦାନବ ମରଣ କରାଇବେ ସିଦ୍ଧି ।୧୩୫।

ଈଶ୍ଵରେ ବିଜେ କଲେ ଉତ୍ତର କୋଣ କାଛେ

ତ୍ରିପୁର ଭେଟିଲେ ଦେବ ପଞ୍ଚମୁଛେ ।୧୩୬।

ତମ୍ଵାଚକ୍ର ପରାୟେ ଭ୍ରମଇ ବେନିଆଖି

ଈଶ୍ଵର ଦେବତାୟେ ଭୟ କଲେ ତାହା ଦେଖି ।୧୩୭।

ତ୍ରିଶୂଳ ବୁଲାଇ ବୋଲଇ ତ୍ରିପୁର

ଆହୋ ଈଶ୍ୱର କେବଣ ପ୍ରକୃତି ହୋଇଲା ତୋହୋର ।୧୩୮।

ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ବରଷ ଦୁଖେ ଅରଜିଲି ତପ

ବାହିଜ ବର ଯାହା ଦିଲୁ ନିରୁତାନ୍ତ କଲୁ ଗୋପ୍ୟ ।୧୩୯।

ଦେବତାୟେ ବସିଣ ନ ଦିଲେ ମୋତେ ମେରୁସଭା

ଯେବେ ମୋତେ ସଞ୍ଚିଲା ତୋର ଚାରି ଭାରିଜା ମୋତେ ଦେବା ।୧୪୦।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ତୁ ପାମର ଗୋଳଗୁଣ୍ତ

ଆରେ ଗୁରୁପତ୍ନୀ ହରଣ କଲେ ଛେଦନ ହୋୟେ ମୁଣ୍ତ ।୧୪୧।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ତୁ ହରିଲୁ ତୋ ନିଜମାତେ

ଈଶ୍ଵର ପଦ ତୋଠାରେ ଗଛଇ କେମନ୍ତେ ।୧୪୨।

ସଦାନନ୍ଦ ବୋଇଲେ ମାଗିଥାନ୍ତୁ ଯଦି କାଲି

ଉଦେ ଅସ୍ତ ପରିଯନ୍ତେ ଯାହା ମାଗିଲୁ ତାହା ଦିଲି ।୧୪୩।

କାଲି ଯଦି ମାଗିଥାନ୍ତୁ ଚାରି ଯେ ଘରଣୀ

ନିଚୟେ ଦେଇଥାନ୍ତି ୟେ ମୋହୋର ସତ୍ୟବାଣୀ ।୧୪୪।

ତ୍ରିପୁର ବୋଇଲା ତୁ ମୋହୋର ପରମ ଗୁରୁ

ଦୁଇ ଭାରିଜା ଦିଅ ମୋତେ କିଂପେ ନାସ୍ତି କରୁ ।୧୪୫।

ଯଦ୍ୟପି ନ ଦେବୁ ମୋତେ ଗଙ୍ଗା ଯେ ଗିରିଜା

କପିଳାସ ଭାଙ୍ଗିତୋର ମୁହିଂ ହୋଇବି ଦେବରାଜା ।୧୪୬।

ଶୁଣିଣ କୋପକଲେ ଦେବ ଶୂଳପାଣି

ୟେ ତୋହୋର ମୃତୁଭେଦ ତୁରେ ନୁଆରିଲୁ ଜାଣି ।୧୪୭।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ରେ ଆଜ ଛେଦିବି ତୋର ଶିର

ତେବେ ସେ ଈଶ୍ଵରପଦ ହୋଇବ ମୋହୋର ।୧୪୮।

କରେ ଧନୁ ଧରିଣ ସେ ନାରାଜେକ ପୂରୋଇ

ବିନ୍ଧନ୍ତେ ଈଶ୍ଵରଂକ ପାଦତଳେ ପଡ଼ିଲାକ ଯାଇ ।୧୪୯।

ଦେଖି ପ୍ରଜ୍ଵଳିତ ଯେ ହୋଇଲେ ପଞ୍ଚମନୁ

ରାଗେ ବିଶ୍ଵନାଥେ କରେ ଧଇଲେ ଶିବଧନୁ ।୧୫୦।

ପୁଣି ସହସ୍ରେକ ନାରାଜ ସନ୍ଧିଣ ତ୍ରିପୁରା

ଈଶ୍ଵର ଉପରକୁ ବିନ୍ଧଇ ମହାବୀରା ।୧୫୧।

ଗର୍ଜିଣ ନାରାଜମାନ ଅଇଲେକ ଉଡ଼ି

ଈଶ୍ଵର ପାଦତଳେ ସକଳ ଶସ୍ର ପଡ଼ି ।୧୫୨।

ସହସ୍ରେକ ନାରାଜ ବିନ୍ଧିଲେ ଦେବକାଶୀ

ତ୍ରିପୁରକୁ ଚୁମ୍ଵ ଦେଇ ମୁଖେଣ ସମ୍ଭାଷି ।୧୫୩।

ପୁଣି ସହସ୍ରେକ ନାରାଜ ଧରିଣ ତ୍ରିପୁର

ଈଶ୍ଵରଂକ ଉପରକୁ ବିନ୍ଧିଲା ମହାବୀର ।୧୫୪।

ବାୟେବା ଶରେକ ବିନ୍ଧିଲେ ଶୂଳପାଣି

ତ୍ରିପୁର ଶହସ୍ରମାନ ପକାଇଲେ ହାଣି ।୧୫୫।

ଅନ୍ୟୋଅନ୍ୟି ସମରେ ବଢିଲା ମହାରୋଳ

ବାଣ ଜାଳାବଳୀ ବରଷ ଧାର ଶହସ୍ରମାଳ ।୧୫୬।

ଲାଘବ ସମରେ କେହି କାହାକୁହିଂ ନ ଜିଣି

ଦେବ ଶହସ୍ରମାନ ସବୁ ଆଧାନ କଲେ ଆଣି ।୧୫୭।

ଭୂଲୋକ ସ୍ଵର୍ଗଲୋକ ପାତାଳ ଆଦିକରି

ଉଲୁକାପାତ ଜାଣି ଦିଶିଲା ତିନିପୁରୀ ।୧୫୮।

ଅବିଶ୍ରାମ ସମର ଲାଗିଲା ରାତ୍ର ଦିବା

ଆହାର ନିଦ୍ରା ଅବକାଶ ନାହିଂ ଯେ ଅଥବା ।୧୫୯।

ମହା ରଣଗୋଳ ଯେ ଲାଗିଲାକ ଅପ୍ରମିତେ

ସମର ବଢିଲା ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ବରଷ ପରିଯନ୍ତେ ।୧୬୦।

ଯୁଦ୍ଧେଣ ବିମୁଖ ସେ ପାଇଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ

ଦେବି ଦେବି ଭାରିଜାନ୍ତ ଭାଳନ୍ତି ପଞ୍ଚୁମନ ।୧୬୧।

ବିଘ୍ନରାଜେ ଜାଣିଲେ ବିଶ୍ଵନାଥଂକ ମତି

ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ସମରେ ଶ୍ରମ ପାଇଲ କି ପଶୁପତି ।୧୬୨।

ଈଶ୍ଵରେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ମୁହିଂ ବିନ୍ଧଇ ଯେତେ ଶର

ସମସ୍ତ ଚୂର ହୋଅଇ ତ୍ରିପୁର ଶରୀର ।୧୬୩।

ବିଘ୍ନରାଜ ବୋଇଲେ ୟେହାର ଶରୀରେ ଖଞ୍ଜିଲ ବଜ୍ରର ଛଉଂରୀ

ତେଣୁ କରି ଶସ୍ର ମାନ ନ ଭେଦନ୍ତି ୟେହାର ଶରୀ ।୧୬୪।

ୟେବେ ତୁ କେମନ୍ତ ବିଚାର କରୁ ଦେବ ମନେ

ଦୁଇ ଭାରିଜା ଦେବି ବୋଲି ବୋଇଲେ ଈଶାନେ ।୧୬୫।

ଆପଣେ ଦେବଇଂ ଯେ ବାରାହୀ ବସୁମତୀ

ତେବେ ସେ ଦଇତ ଯେ ହୋଇବ ତ୍ରିପୁତି ।୧୬୬।

ଆଥବା ତ୍ରିପୁତି ଯେବେ ନୋହିବ ତ୍ରିପୁରା

କଷ୍ଠୋର କଲେ ଦେବି ଗଙ୍ଗା ଯେ ଗଉରା ।୧୬୭।

ବିଘ୍ନରାଜ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭଂକୁ ସେହୁ ସେବି

ତାହାନ୍ତ ପାଇଲେ ତ୍ରିପୁର ହୋଇବ ତ୍ରିଜୀବୀ ।୧୬୮।..

ସ୍ଵାମୀ ୟେ କଥା ଯୁଗତ ନୁହଇଂ କଦାଶ୍ଚିତେ

ମୋହୋର ତହୁଂ ଶୁଣ ତ୍ରିପୁରା ବଧ ହୋଇବ କେମନ୍ତେ ।୧୬୯।

ସ୍ଵାମୀ ୟେ ଶହସ୍ରମାନ ଯେ ଘେନିଲା ତୋର ତହୁଂ

ତେଣୁ ସେ ବଧ ପୁଣ ହୋଇବ ହାଦେ କାହୁଂ ।୧୭୦।

ସ୍ଵାମୀ ସ୍ଵର୍ଗରୁ ଶହସ୍ରମାନ ଆଣ ୟେହିକ୍ଷଣ

ତେବେ ସେ ତ୍ରିପୁରାର ହୋଇବ ମରଣ ।୧୭୧।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଦେବଇନ୍ଦ୍ର ଆଉ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ

ପବନ ଅନଳ ଆଦିକରି ଆଣ ଦେବରାଜ ।୧୭୨।

ବିଘ୍ନରାଜଂକର ବୋଲେ ଦେବ ଯେ ଧୂର୍ଜଟୀ

ସମରିଲେ ଦିଗପାଳେ ଦେବତା ତେତିଶ କୋଟି ।୧୭୩।

ସଦାନନ୍ଦ ସୁମରନ୍ତେ ଅଇଲେ ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ

ଆକାଶ ଗଙ୍ଗାକୂଳେ ଭାଳନ୍ତି ଦେବଲୋକେ ।୧୭୪।

ବିଘ୍ନରାଜ ବୋଇଲେ ଆମ୍ଭେ ନାଶକରିବା ତ୍ରିପୁର

ଆପଣେ ନାରାୟଣ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭେ ଶର ।୧୭୫।

ବିଷ୍ଣୁର ଶରେ ଫଳ ହୋଇବ ବଇଶ୍ୟାନର

ପବନ ପଞ୍ଚୁପକ୍ଷୀ ହୋଇ ଲାଗିବ ତହିଂର ଉପର ।୧୭୬।

ଅନାଦି ଧନୁ ଆରଦ୍ରାବଳୀ ଯେ ହୋଇବ

ସେ ଶହସ୍ର ଘେନିକରି ଈଶ୍ଵର ବିନ୍ଧିବ ।୧୭୭।

ରକ ଯଜୁ ସାମ ଅଥର୍ବ ଯେ ଦେବ ଚାରି

ୟେହି ଅଶ୍ଵହୋଇ ଶୂନ୍ୟ ଚାଲିବେ ବେଗକରି ।୧୭୮।

ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ବ ପଛିମ ଚାରିଦିଗ ରୁଣ୍ତ

ୟେ ଚାରିହେଂ ରଥକୁ ହୋଇବେ ଚାରିକାଣ୍ତ ।୧୭୯।

ଆବର୍ତ୍ତକ ସଂବର୍ତ୍ତକ ଦ୍ରୋଣ ଯେ ପୁଷ୍କର

ୟେ ଚାରିମେଘ ରଥକୁ ହୋଇବେ ଚାରିପୀଢ ।୧୮୦।

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତୟା ଯେ ଦ୍ଵାପର ଯୁଗ କଳି

ୟେହି ଚାରିହେଂ ହୋଇବେ ରଥକୁ ଚାରିଚକ ଫଳି ।୧୮୧।

ମଧ୍ୟପୁର ଭୂମି ସୟଳ ବସୁନ୍ଧରୀ

ଦ୍ୟାବା ପୃଥିବୀ ହୋଇବ ରଥଚକ କଢି ।୧୮୨।

ହିମବନ୍ତ ମାଲ୍ୟବନ୍ତ ବିନ୍ଧ୍ୟମାଳ ଗନ୍ଧ ଯେ ମାଦନ

ୟେ ଚାରିନ୍ତ ରଥକୁ ଖୁରାକଲେକ ତ୍ରିଲୋଚନ ।୧୮୩।

ଦେବେ ଯେ ଚଳନ୍ତି ପିତାମହର ବୋଲେ

ଆପଣେ ବ୍ରହ୍ମା ରଥକୁ ସାରଥି ହୋଇଲେ ।୧୮୪।

ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗେ ରଥକୁ ହୋଇଲେ ଦଉଡ଼ି

ତେତିଶକୋଟି ଦେବତାୟେ ଧର ଧର ମାର ମାର

ବୋଲି ବୋବିପାଡ଼ି ।୧୮୫।

ତ୍ରିପୁରାକୁ ଈଶ୍ଵର ସମରେ ନୁଆରିଲେ

ବେନି ଭାରିଜା ଦେବି ବୋଲି ଶାନ୍ତ କରାଇଲେ ।୧୮୬।

ରାତ୍ରେଣ ଗଜାନନ ୟେସନେକ କଲେ କୂଟବୁଦ୍ଧି

ସମର ଆରମ୍ଭିଲେ କଥାକରି ସନ୍ଧି ।୧୮୭।

ଈଶ୍ଵର ରଥୀ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମା ସାରଥି ହୋଇଲେ

ତ୍ରିପୁରା ଛାମୁରେ ଯାଇଂ ଈଶ୍ଵର ମିଳିଲେ ।୧୮୮।

ଦୂରେ ଥାଇକରି ଦେଖିଲା ଯେ ଅସୁର ତ୍ରିପୁରା

ଈଶ୍ଵରଂକ ମୂରତି ଦେଖିଲା ସ୍ଵର୍ଗଧାରା ।୧୮୯।

ଭୟ ଉପୁଜିଲା ମନେ ତ୍ରିପୁରା ବିଚାରିଲେ

ନିଚୟେ ହାତୀମୁଣ୍ତା ମୋ ମୃତୁ ଭେଦଟି କହିଲା ।୧୯୦।

ବୃଷଭ ବାହାନେ ଯେ ପଳାଇଲା ତ୍ରିପୁର

ଗଗନେ ଖେପିଲେ ରୁଦ୍ର ଗୋଡ଼ାବନ୍ତି ଖର ।୧୯୧।

ଜଗନ୍ନାଥ ବୋଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ୟେ ସ୍ଵର୍ଗଧାରା ଦେବଶର

ୟେକାବେଳକେହିଂଟି ପେଷିବ ନିରାଧାର ।୧୯୨।

ସ୍ଵାମୀ ନାଭିଗର୍ଭର ଗମ୍ଭୀରେ ଯେ ନ ପଶିଲା ବଜ୍ରଛଉଂରୀ

ୟେଠାବକୁ ଶର ଯେ ବିନ୍ଧ ଶୂଳଧାରୀ ।୧୯୩।

ସ୍ଵାମୀ ବିଷ୍ଣୁ ଅଗ୍ନିଫଳ ପବନ ଦେବତା

ଅନ୍ୟ ଠାବରେ ପଡ଼ିଲେ ନାଶ ନୋହିବ ଦଇତା ।୧୯୪।

ଦେବଶର ବେଳକେଟି ହୋଇ ପରାପତ

ନାଭିକି ଦେଖି ନାରାଜଗୋଟି ବିନ୍ଧିବ ବିଶ୍ଵନାଥ ।୧୯୫।

ଦୁର୍ଗାମାଧବ ସୁମରି କର ତୁ ଅନକୂଳ

ବିଜୟେ ବିନାୟକ ରଥର ଧ୍ଵଜର ।୧୯୬।

ତ୍ରାସେ ପଳାଇଲା ଯେ ନର ଚାଣ୍ତାଳ ତ୍ରିପୁର

ପବନୁଂ ବେଗେ ଯେ ଗୋଡ଼ାବନ୍ତି ଦେବହର ।୧୯୭।

ଅନ୍ତରୀଛେ ପଳାବଇ ନଚାହିଂ ଲେଉଟି

ନାଭି ନ ଦିଶଇ ନାରାଜ ବିନ୍ଧନ୍ତି ଧୂର୍ଜଟୀ ।୧୯୮।

ତିରିଶି ସହସ୍ର ବରଷ ଯୁଦ୍ଧ କଲା ପ୍ରଥମେ

ତିରିଶ ସହସ୍ର ବରଷ ପଳାଇଲା ମହାଶ୍ରମେ ୧୯୯।

ୟେମନ୍ତେ ଯୁଦ୍ଧ ଷାଠିୟେ ସହସ୍ର ବରଷ ସମ୍ଵତ୍ସର

ପୂରୋଇ ଶହସ୍ର ଯେ ନ ପେଷନ୍ତି ଦେବହର ।୨୦୦।

ନିଦାଘର କାଳ ଯେ ବଇଶାଖ ମାସ

ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଉତ୍ତମବାର ଦ୍ଵାଦଶୀ ଦିବସ ।୨୦୧।

ହସ୍ତାନାମ ନକ୍ଷତ୍ର ଯେ ଭୋଗ ସେ ଦିନର

ବେଳ ହୋଇଅଛି ଅଷ୍ଟାଦଶ ଦଣ୍ତର ।୨୦୨।

ତ୍ରିପୁରା ପଳାଇ ନୁଆରି ରହିଲାକ ଫୁଟି

ବିଘ୍ନରାଜ ବୋଇଲେ ଦେବ ଶରବିନ୍ଧ ହେ ଧୂର୍ଜଟୀ ।୨୦୩।

ମହା ବଇଷ୍ଣବୀ ଅଟେ ମହା ତୀକ୍ଷବାଣ

ନାମ ଧରି ବୋଇଲେ ପଡ଼ ତ୍ରିପୁରା ନାଭିରେଣ ।୨୦୪।

ଶତେକୋଟି କିରଣଟି ଯେଉଂଣ ଶରତେଜ

ନାଭିରେ ପଡ଼ନ୍ତେ ତ୍ରିପୁରା ହୋଇଲା ଦହିଜ୍ୟ ।୨୦୫।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ଶୁଭିଲାକ ଜୟେ ଜୟେ ବାଣୀ

ତ୍ରିପୁରା ଧଂସନ ନାଥ ଜୟ ତୁ ଶୂଳପାଣି ।୨୦୬।

ତବ ପଦ୍ମପାଦେ ବିନୟେ ଭଗତି

ଦେବ ଦାନବ ଆଦିକରି ସମସ୍ତେ ତୋଷମତି ।୨୦୭।

ମେରୁଶିଖେ ସଭାକରି ବସିଲେ ସମସ୍ତ ଦଇବତେ

ତ୍ରିପୁରକୁ ବଧ କରି ବିଜେ ବିଶ୍ଵନାଥେ ।୨୦୮।

ସାନନ୍ଦେ ଆରୋପଣ କଲେ ତାଣ୍ତବ ଯେ ନୃତ୍ୟ

ଦେଖିଲେ ସାନନ୍ଦେ ଦେବ ଦାନବମାନନ୍ତ ।୨୦୯।

ଆପଣେ ପିତାମହ କରେ ବାଇଲେ ମର୍ଦ୍ଦଳ

ଇନ୍ଦ୍ର କଂସାଳ ଧଇଲେ ପବନ ଧଇଲେ କାହାଳ ।୨୧୦।

ନାରାୟଣ ତାଳ ଧରି ଗାଇଲେ ମଧୁର ସଂଗୀତା

କୁବେର ବୀଣା ଯେ ସପତସ୍ଵର ଜିତା ।୨୧୧।

ବସନ୍ତ ବଇଂଶୀ ଯେ ଅନଙ୍ଗ ସରଗୁଣା

ବିନାୟକ ଧଇଲେ ଯେ ପିନାକ ବ୍ରହ୍ମବୀଣା ।୨୧୨।

ଉଂକାର ଶବଦ ସୁରସ ସୁସ୍ୱରେ ଆଳାପନ୍ତି

ନୃତ୍ୟ ଆରମ୍ଭଣେ କାଛେଣୀ ପଶୁପତି ।୨୧୩।

ସବୁ ଦେବତାଂକ ମନେ ଆନନ୍ଦ ଅପାର

ବୀଣାନାଦ ଶବଦେ ନାଚନ୍ତି ନୃତ୍ୟକାର ।୨୧୪।

ଦେବତାୟେ ଭାସ୍କର ନିଦାଘ ଉଦିତ କିରଣ ଜ୍ୟୋତି

ରୁଦ୍ର ଦେବତାର ଶିରେ ମୁକୁଟ ବାନ୍ଧନ୍ତି ।୨୧୫।

ନିଦାଘ ଉଦୟେ କି କିରଣ କୋଟି କୋଟି

ରୁଦ୍ରଦେବତାଂକ ଫଣୀ ମୁକୁଟଗୋଟି ।୨୧୬।

କାମ୍ୟକ ଚଞ୍ଚଳା ମୋହିନୀ ବିଦ୍ୟାଧର ଗୀତି

ଷୋଳସହସ୍ର କଳା ଚନ୍ଦ୍ର ଲଲାଟେ ବିରାଜନ୍ତି ।୨୧୭।

ଶଙ୍ଖପଦ୍ମ ମହାପଦ୍ମ ତକ୍ଷକ କର୍କୋଟକ

ବାସୁକୀ କୁଳିକ ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗଲୋକ ।୨୧୮।

କର୍ଣ୍ଣାଞ୍ଚଳ ବାହୁଟି ଯେ ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗେ

ଅନନ୍ତ ନାଗ ମେଖଳା ଲାଗେ କଟିଭାଗେ ।୨୧୯।

କାଳ କାମ ରୁନ୍ଧେକ ଛନ୍ଧେକ ବନ୍ଧକ ପଞ୍ଚୁମୁଦ୍ରା

ୟେକବିଂଶ ପ୍ରୋଛନା ତିମ୍ଵୁର ନାମ ମୁଦ୍ରା ।୨୨୦।

ବେନିଲକ୍ଷ ପର୍ବତ ଘାଘୁଡ଼ିମାଳ ବେନିପାଦେ

ନବଲକ୍ଷ ଡମ୍ଵରୁ ବାଜଇ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ ମହାନାଦେ ।୨୨୧।

ନାଚନ୍ତେ ବାଦନ୍ତେ ଯେ ଟଳଟଳିତ ମେରୁ

ଧରଣୀ କମ୍ପଇ ଯେ ଅନନ୍ତ ନାଗ ଫେରୁ ।୨୨୨।

ସଙ୍ଗମ ଅଲେଖ ନିରେଖ ନନ୍ଦନ ପିଙ୍ଗଳ ପଞ୍ଚୁଜଟା

ମହାତାଣ୍ତବ ନାଟେ ଯେ ଚଳିତ ଭ୍ରୂକୁଟା ।୨୨୩।

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମହାବ୍ରହ୍ମ ଗ୍ୟାଂନରେ ନିରିଜିତା

ପିଙ୍ଗଳ ମୁର୍ଦ୍ଧନା ଦିଗବସନ ଅଟେ କଛା ।୨୨୪।

ତ୍ରିପୁର ବିଦାରଣ ଚରଣେ ନମସ୍ତେ

ଇଦଂଭୂତ ଭାବୁଂ ତଲୟେ ମମ ହୃଦଗତେ ।୨୨୫।

ସୁରବର ନାଥ ଚରଣ ଭାବୁଂ ହୃଦେ

କୁତୂହୋଳ ପୁରୁଷ ନାଥ ସଦାନନ୍ଦେ ।୨୨୬।

ବହଇ ସହସ୍ରଧାର ଶିରେ ଧବଳାଙ୍ଗୀ

ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ବର୍ଣ୍ଣ ଅଟୁ ପରମ ଯୋଗୀ ।୨୨୭।

ସେବକ ଜନକଇଂ ଦୋଉ ତୁ ସୁଖାସନ ଦଣ୍ତଛତ୍ର

ଆପଣେ ବଇଲ ବାହାନେ ବିଜୟେ ବିଶ୍ଵନାଥ ।୨୨୮।

ତ୍ରିପୁର ବିଧଂସି ଦେବତାଂକ ମନରଞ୍ଜି

ଅନେକ ସାନନ୍ଦେ ଯେ ଅମୃତକୁଣ୍ତ ଭୁଞ୍ଜି ।୨୨୯।

ଚଳିଲେ ଦେବତାୟେ ଯେ ଯାହା ଭୁବନ

କପିଳାସ ବିଜେକଲେ ଦେବ ତ୍ରିଲୋଚନ ।୨୩୦।

ତ୍ରିପୁର ବିନାଶନେ ସାନନ୍ଦ ହୋଇଲେ ଦେବୀ

ଅନେକ ଉତସଲ୍ୟ କଲେକ ଦିବିଭୁବି।୨୩୧।

ଇତି ଶ୍ରୀ ଶିବ ପୁରାଣ ବାକ୍ୟ ଯେ ସଂଗତେ

ମୁହିଂ ୟେହା ବଞ୍ଚାଇଲି ସଂସାର ଜନହିତେ ।୨୩୨।

ତ୍ରିପୁର ବଧ ଯେ ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣନ୍ତି ୟେକମନେ

ପାବନ୍ତି କପିଳାସନ ନ ଭେଟନ୍ତି ଯମଗଣେ ।୨୩୩।

ଶ୍ରୀ ବିଶ୍ଵନାଥ ବାରାଣସୀ ପୁର ନିତ୍ୟେ

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଅଭ୍ୟାସଇ ଶରୀର ଅନୁବ୍ରତେ ।୨୩୪।

ମୁହିଂ ରୁଦ୍ରଗଣ ନନ୍ଦିକେଶ୍ଵର କଳା

ଶୁଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ରୁଦ୍ରଗଣ ସଙ୍ଗେ ମେଳା ।୨୩୫।୧୦୮୩।

କହନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ମୁନି ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା

ଅଷ୍ଟଦଶ ପର୍ବେ ଯେ ବିରାଟ ପର୍ବ କଥା ।୧।

ଧର୍ମର ଆଗ୍ୟାଂ ଯେ ଅଲଂଘିତ ଶିରେ

ଅଗ୍ୟାଂତ ବନବାସ ପାଣ୍ତବଂକ ମଛଦେଶରେ ।୨।

କୀଞ୍ଚେକର ଭାରା ଯେ ସହି ନୁଆରଇ ପୃଥୀ

ତାହାର ବଧ ନିମନ୍ତେ ପାଣ୍ତବଂକୁ ୟେତେ ଶାସ୍ତି ।୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବେ ବୋଇଲେ ଭୀମ ଯାଅ ବିରାଟ ସଭାକୁ

ବିରାଟ ଚିହ୍ନି ପାରଇ କି ନୁଆରଇ ତୁକୁ ।୪।

ଯେବେ ତୋତେ ଚିହ୍ନି ନୁଆରେ ବିରାଟର ନାହା

ଯିବା ବିରାଟ ରାଜ୍ୟକୁ ତୁ ଆଗେ ହୋଇ ଯାଆ ।୫।

ଭୀମସେନ ବୋଇଲା ଆଗେ ଯେବେ ଯିବି

ବିରାଟ ସଭାରେ ମୁଂ କାହା ମୁଖ ଚାହିଂ ସମ୍ପାଦ କହିବି ।୬।

ଜାଣି ବିରାଟ ନ କଲେ ଗଉରୋବ

ସ୍ଵାମୀ ଆମ୍ଭର କୋପରେ ସେ ନିଚୟେ ନାଶଯିବ ।୭।

ତୁମ୍ଭେ ବସିବ ଯାଇ ବିରାଟ ଆସ୍ତାନେ

ସମସ୍ତ ସିଦ୍ଧ ହୋଇବ ତୁମ୍ଭର ଦରଶନେ ।୮।

ଭୀମସେନର ବଚନେ ସଜ ହୋଇଲେ ଦେବ କୋନ୍ତେ

ସଭାପଣ୍ତା ରୂପ ଧଇଲେ ଗୋପ୍ୟାନେ ନିମନ୍ତେ ।୯।

ଲମ୍ଵିତ ଜୂଡ଼ା ଯେ ତ୍ରିକଛ ବସନ

ତ୍ରାମ୍ରବସ୍ର ପରିହରଣ ବିଭୂତି ଶରୀରେ ଲେପନ ।୧୦।

ସଉରୋବ ତମ୍ଵାପାତ୍ରୀ କରେଣ ବେଦ ଯେ କରାଣ୍ତି

ଦ୍ଵାଦଶ ଚିତା ଶ୍ରୀବତ୍ସ ଲାଞ୍ଚ୍ଥନ ବାମକରେ କୁଶବିଡ଼ି ।୧୧।

ଦେବ ସମାର୍ଜନେ କାଖେ ବିଷ୍ଣୁପୁରାଣ ଯେ ପୋଥି

ବାମେ କାନ୍ଧେଣ ପଇତା ଉତ୍ତୁରୀ ପଡ଼ିଅଛି ।୧୨।

ଶ୍ରୀକରେ ପଞ୍ଚମୁଖୀ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ଡ଼ାହାଣାବ୍ରତେକ

ଚାଲନ୍ତେ ଜଗୁଜନ ମୋହୋଇ ତିନିଲୋକ ।୧୩।

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ନାଥ ଧର୍ମରାୟେ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ପବିତ୍ରା ଉତ୍ତରୀ ଯେ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠିରେ କୁଶଗଣ୍ଠି ।୧୪।

ମନୁ ସମ୍ଭାଷଣେ ଯେ ଗୋପ୍ୟାନ ଦୋହୋରା

ଅଜପା ଗାୟତିରୀ ପବିତ୍ର ବ୍ରହ୍ମସୋରା ।୧୫।

ୟେହେନ୍ନେକ ହୋଇଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦିବ୍ୟବେଶ

ପଣ୍ତୁର ନନ୍ଦନ ଯେ ଗମଇ ମଛଦେଶ ।୧୬।

ପଣ୍ତିତ ରୂପଗୋଟି ଧଇଲେ ଧର୍ମବାଳ

ସୁମରନ୍ତି ଦଧିବାବନ ସର୍ବ ଯେ ମଙ୍ଗଳ ।୧୭।

ପଛିମ ମୂରତି ହୋଇଲେ ବାଞ୍ଚ୍ଥାବଟର ତଳେ

ସୁମରନ୍ତି ବାକ୍ୟଦେବୀ ଶ୍ରୀ ସର୍ବ ସାରୋଳେ ।୧୮।

ଧନୁମାସ ଶୁକ୍ଲପକ୍ଷ ତ୍ରୟୋଦଶୀ ଗୁରୁବାର

ପୁନର୍ବସୁ ନକ୍ଷତ୍ର ଅଟଇ ସେ ଦିନର ।୧୯।

ତଇତିଳ ନାମେ କରଣ ଇନ୍ଦ୍ରନାମେ ଯୋଗ

ତାରଚନ୍ଦ୍ର ବେଳେଣ ରୋହିଣୀ ଘରେ ଭୋଗ ।୨୦।

ବିଜୟେ ଧର୍ମନନ୍ଦନ ଶୁଭଯୋଗ ଘେନି

ଲଳିତ ପାଦଗତି ଜଳେ ହଂସ ଜାଣି ।୨୧।

ଧର୍ମନନ୍ଦନ ଚାଲନ୍ତେ ପୃଥିବୀ ଶୋହଇ

ମତ୍ତଗଜ ଲୀଳା ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ଜନ ମୋହଇ ।୨୨।

ଦ୍ରହସିତ ବଦନେ ପକ୍ଵବିମ୍ଵ ଅଧର ପରକାଶ

ମଛଦେଶେ ଯାଇ ହୋଇଲେ ପରବେଶ ।୨୩।

ନଗ୍ରେ ଚାଲନ୍ତେଣ ଦେଖନ୍ତି ପୁରଜନେ

ଅମରାଧିନାଥ କି ବିଜୟେ କଲେ ମଘବାନେ ।୨୪।

କେବଣ ଦେଶୀ ୟେ ଆସି ମଧ୍ୟପୁରେ ପଶି

ମନୁଷ୍ୟ ଅବତାର ତ ସରୂପ ନ ଦିଶି ।୨୫।

ସମ୍ଭର୍ବେ ଆସ୍ତାନେ ବିଜୟେ ମଛପତି

ବାମଦେବ ପୁରୋହିତ ଯାଚକେଶ୍ଵର ମନ୍ତ୍ରୀ ।୨୬।

ବତିଶଲକ୍ଷ ଯୋଦ୍ଧା ତିନିଶତ ପାରିଦଣ୍ତ

ଚାରିଲକ୍ଷ ଆଲମ୍ଵ ତିନିଲକ୍ଷ ଚାମର ପ୍ରଚଣ୍ତ ।୨୮।

ସାତକ୍ଷଉଣୀ ବଳ ଯେ ଅଛନ୍ତି ପଟୋଆରୀ

ତିନି ଅହିବ୍ରତ ବୀରତୂର ବାଦ୍ୟନାଦ ପୂରି ।୨୯।

ଲକ୍ଷେକ ଶଙ୍ଖ ଯେ ଫୁରଇ ଆସ୍ତାନର ତଳେ

ପାଣ୍ତବ ସୁନ୍ଦର ଯାଇଂ ବିଜୟେ ଧର୍ମବାଳେ ।୩୦।

ଦ୍ଵାରେଣ ଉଭା ଯେ ହୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଆସ୍ତାନର ଲୋକେ ଯେ ହୋଇଲେ ୟେକଦୃଷ୍ଟି ।୩୧।

ଭୟେଣ ଦ୍ଵାର ଯେ ଛାଡ଼ିଲେ ଦ୍ଵାରପାଳ

ବିରାଟ ବୋଇଲେ ୟେ କେବଣ ଦିଗପାଳ ।୩୨।

ଯଶୋବନ୍ତୀପୁର ତେଜି କି ବିଜେକଲେ ବେଦବ୍ରହ୍ମା

ଅଲେଖ ବୋଧନ କି ୟେ ଗୁଣସାଗର ମହାତମା ।୩୩।

ଅଳକାର ନାଥ କି ୟେ ଅଟଇ କୁବେର

ଅମରାଧିନାଥ କି ୟେ ବିଜେ ସୁରେଶ୍ଵର ।୩୪।

କି ଅବା ଈଶ୍ଵରେ ୟେ କପିଳାସବାସୀ

ବାହାନ ଅଭାବେଣ କି ପାଦେ ଗମିଆସି ।୩୫।

ବିରାଟର ଅଗ୍ରତେ ଯେ ମନ୍ତ୍ରୀବର ପ୍ରକାଶଇ

ମୃଦ୍ଧନା ଅଭିଷେକୀ ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ ।୩୬।

ମୃଦ୍ଧନା ଅଭିଷେକୀ ହୋଇ ପାଦେଣ ନ ଚାଲି

ରାଜ୍ୟଭ୍ରଷ୍ଟ ରାଜାପ୍ରାୟ ବିଚାର ମୁହିଂ କଲି ।୩୭।

ଆକୁଞ୍ଚିତ କେଶ ଯେ ମକରନ୍ଦ ବର୍ଣ୍ଣ

ରସାଣିଲା କଣୟ ପ୍ରାୟେକ ଲଲାଟ ଘଟଣ ।୩୮।

ନୀଳାରେଖ ପ୍ରାୟେ ତଥିର ରୋମାବଳୀ

ହରିଣ୍ୟ ଉପରେ ଯେ ନୀଳାରେଖ ଝଳି ।୩୯।

ଖଗବର ଚଞ୍ଚୁଜାଣି ନାସା କଟି କଣୟ ମେଖଳା

ଗୁଞ୍ଜଫଳ ଜାଣି ଚଳନ୍ତି ବେନି ଡୋଳା ।୪୦।

ପଂକୁବିମ୍ଵ ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ ଅଧର

ଡ଼ାଳିମ୍ଵ ବୀଜ ଜାଣି ଦଶନ ଶୋଭାକର ।୪୧।

ଘଟଣ ହୀରା ପ୍ରାୟେକ ଶୋହେ ଗଣ୍ତସ୍ଥଳ

ବିସ୍ତାର ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ଉଛର୍ଗ ବୃଷାଳ ।୪୨।

କୁଞ୍ଜର ହାଥ ଜାଣି ବେନିବାହା ଦିଶି

ଚମ୍ପେକ କଢି ଜାଣି ଅଙ୍ଗୁଳି ବିକାଶି ।୪୩।

ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ଜାଣି ଦିଶଇ ଦଶନହ

କୁଂକୁମ ବର୍ଣ୍ଣ ଜାଣି ସୁବଳିତ ଦେହ ।୪୪।

ପୃଥୁଳ ପ୍ରାୟେକ ବପୁ ଶୋଭା ଦିଶଇ ଯେ କୁଛୀ

ଗଭୀର ନାଭିକୁନ୍ଦ ଘଟଣ ଜାଣି ଗଛି ।୪୫।

ଉଲଟ ରାମ କଦଳୀ ଜାଣି ଶୋହଇ ବେନିଜାନୁ

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ମଝା ଯେ ଅଳପ ଢଳଇ ତନୁ ।୪୬।

ଅୟେଂଳା ପୁଷ୍ୟ ପ୍ରାୟେକ ପାଦ ତଳିପାର କାନ୍ତି

ଘଟଣ ପୋୟେଳା ଜାଣି ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ବିରାଜନ୍ତି ।୪୭।

ତରାଟ ପାଖୁଡ଼ା ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ ଲଖରେହ

ମାନବ ଜନ୍ମ ପ୍ରାୟେକ ନୋହୋଇ ୟେହାଂକର ଦେହ ।୪୮।

ଆସ୍ତାନ ଯାକେ ସମସ୍ତେ ତହିଂ କଲେ ମହାଭୟେ

ଉପରେ ଉଠିଲେ ଯାଇଂ ତପୋଧନ ପ୍ରାୟେ ।୪୯।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲେ ଦେବ ଉଠ ଉଠ ହୋ ବିରାଟ

ଆଜ ତୁ ପାଇଅଛୁ ମହାତ୍ମା ପୁରୁଷର ଭେଟ ।୫୦।

ଦେବ ବିପ୍ର ତପୋଧନ ଦେଖିଲେ କରି ପୂଜା

ମନ୍ତ୍ରୀବର ବଚନେ ଯେ ଉଠିଲା ମହାରାଜା ।୫୧।

ଭୟେଣ ମହାରାଜା ଉଭା ଆସ୍ତାନ ଛାଡ଼ି

ବିରାଟର ଆସ୍ତାନେ ବସିଲେ ରାୟେ ମାଡ଼ି ।୫୨।

ଆସ୍ତାନରେ ବସନ୍ତେ ନିରଞ୍ଜନର ସାରିଛ

ଦେଖିଣ ପ୍ରଳମ୍ଵ ଯେ ହୋଇଲେ ରାୟେ ମଛ ।୫୩।

ସମସ୍ତେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇଲେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ପାଦତଳେ

ସମସ୍ୟା ନ ଫିଟଇ ଚାହାନ୍ତି ବେନିଡ଼ୋଳେ ।୫୪।

ସମସ୍ତେ ମଉନବ୍ରତ କାହାର ନ ଫୁରଇ ବାଣୀ

ମସ୍ତକେ ହାଥଦେଇ ଭୃତ୍ୟର ଭୃତ୍ୟ ଜାଣି ।୫୫।

ମନ୍ତ୍ରୀବର ବୋଇଲା ଦେବ ସମସ୍ୟା କର ରାୟେ

ବିରାଟ ବୋଇଲା ମୋତେ ଲାଗୁଛି ବଡ଼ ଭୟେ ।୫୬।

ଭୋ ମନ୍ତ୍ରୀ ତୁ ତାହାଂକୁ କହ ତୁସ୍ତିବାଣୀ

କିସ ଉତ୍ତର କହନ୍ତି ତୋହର ବଚନ ଶୁଣି ।୫୭।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲା ତୁମେ ରାଜ୍ୟର ଅଧିକାରୀ

ସେମାନେ କି ସମସ୍ୟା ଦେଇତ ଆମ୍ଭେ ପାରି ।୫୮।

ବେନିକର ଯୋଡ଼ି ଛାମୁରେ କହଇ ବିରାଟ

ଗୋସାଇଂ କେବଣ ଭୁବନର ଠାକୁର ତୁମେ ଅଟ ।୫୯।

କେବଣ ଦିଗପାଳ କେବଣ କୁଳଜାୟେ

କେବଣ ରାଷ୍ଟ୍ର କେ ଅଟଇ ପିୟର ମାୟେ ।୬୦।

ବଦୟନ୍ତି ଧର୍ମସୁତେ ଶୁଣ ଭୋ ମଚ୍ଛପତି

ପଛିମ ସଉରାଷ୍ଟ୍ରେ କୁଞ୍ଜଗଳ ଚକ୍ରବତୀ ।୬୧।

ବଇରାଷ୍ଟ ଗୋତ୍ର ଧର୍ମଦାସ ପଣ୍ଡାୟେ ଆମ୍ଭ ପିତା

ଭୋଜର ନନ୍ଦିନୀ ମାହେଶ୍ୱରୀ ଆମ୍ଭର ଯେ ମାତା ।୬୨।

ବେଦ ଶାହାସ୍ରେ ନିର୍ଜିତା ସୁବାକ୍ୟ ସୁଧର୍ମ

ଜନରଞ୍ଜନ ଭାବକୁ କୋନ୍ତପଣ୍ଡା ଆମ୍ଭ ନାମ ।୬୩।

ହସ୍ତିନା ଠାକୁର ଦେବ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ନୃପତି

କଉତୁକେ ପଶାଖେଳ ଖେଳାଇଲ ମାନଚକ୍ରବତୀ ।୬୪।

ପଶାଖେଳେ ଯହିଂ ହାରିଲେ ରାଜ୍ୟଭାର

ଦ୍ୱାଦଶ ବରଷ ଯେ ସେ ବୁଲିଲେ ବନଘୋର ।୬୫।

ଆମ୍ଭେ ସେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକର ସଭାପଣ୍ଡା ହୋଉ

ଧର୍ମ ବିଚାରନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ ୟେକଆତ୍ମା ସେହୁ ।୬୬।

ୟେକଭୂତ ହୋଇ ଆମ୍ଭେ ଯେ ନିରଞ୍ଜନ ଦେବ ଖଟୁଂ

ଯେ ସେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ସେ ପ୍ରତକ୍ଷ ଆମ୍ଭେ ଅଟୁଂ ।୬୭।

ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ ମହାତ୍ମା ସେ କରନ୍ତି ଆମ୍ଭକୁ ଦୟେ

ସେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକର ଆମ୍ଭର ଅଟଇ ୟେକକାୟେ ।୬୮।

ଆହୋ ବିରାଟ ପଞ୍ଚୁବଟୀ ହାଦେ ପାଣ୍ଡବେ ରହିଥିଲେ

ତୋହୋର ରାଜ୍ୟକୁ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ୟେହିକ୍ଷଣି ଅଇଲେ ।୬୯।

ତାହାଂକର ଅଇଲା ଶବଦେଣ କରି

ଆମ୍ଭେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବଂକୁ ଆସିଅଛୁ ଲୋଡ଼ି ।୭୦।

ସାଧୁ ସାଧୁ ମହିଂମା ସେ ଧର୍ମରାୟେ ସୁତ

ସତ କହି ପାଣ୍ଡବେ ହୋଉଛନ୍ତି ଗୁପତ ।୭୧।

ଯଦ୍ୟପି ବିଧାତା ଆହୋ ବିହିଲାକ ଶାସ୍ତି

କଦାଶ୍ଚିତେ ମିଥ୍ୟା ନୁଆସଇ ପ୍ରକୃତି ।୭୨।

ବିରାଟ ବୋଇଲେ କୋନ୍ତ ମୋହୋର ୟେତେକ ପୁଣ୍ୟ କାହିଂ

ବଂଶ ମୋହୋର ମୁକତ ହୋଇବନା ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ପାଦପଦ୍ମ ଚାହିଂ ।୭୩।

ରାଜୁସୀ ଯାଗ କଲେ ଯେବଣ କାଳେ

ତୁମ୍ଭେ ଥିଲଟିକି ମହାତ୍ମା ସେ ସଭାତଳେ ।୭୪।

ଆହୋ ବିରାଟ ତୁ ଦେଖି ନୁଆରିଲୁ ଆମ୍ଭର ବର୍ଣ୍ଣଚିହ୍ନ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଆମ୍ଭର ନାହିଂ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ ।୭୫।

ବିରାଟ ବୋଇଲା ମୁଂ ପାଞ୍ଚ ଉତ୍ତର ଶତେଭାର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଘେନିଗଲି

ଷୋଳଦିନ ପରିଯନ୍ତେ ଦେଖି ନୁଆରିଲି ।୭୬।

ସାତକ୍ଷଉଣୀ ବଳ ଘେନି ଭୁଞ୍ଜୁଥାଇ ଛତ୍ରଶାଳେ

କେହି ଜାଣନ୍ତା ନାହିଂ ସେ ସଭାର ତଳେ ।୭୭।

ଦିନେକ ଜଣାଇଲି ଭୀମସେନ ଠାକୁରଂକୁ

ଗଣ୍ଡସ୍ଥଳେ ହାତଦେଇ ସେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଘେନିଗଲେ ମୁକୁଂ ।୭୮।

ୟେହେର୍ଣ୍ଣେକ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ନେଲେ ମୋତେ ବୀର ଭୀମସେନ

ଶରୀରେ ଜୀବନ ରହିଲା ମୁଂ ବ୍ରତିଲି ଧର୍ମେଣ ।୭୯।

ଗଳଥା ଦେଇ ମୋତେ ପକାଇଲେ ଛାମୁରେ

ଉଠ ଉଠ ବିରାଟ ବୋଲି ଠାରି ଦିଲେକ ସେ କରେ ।୮୦।

ବଚ୍ଛ ମୁଦି ଗୋଟିଥିଲା ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି

ବିଜୁଳି ତେଜ ପ୍ରାୟେକ ଦିଶିଲା ମମ ଦୃଷ୍ଟି ।୮୧।

ଆବର ଦେଖିଲି ମୁହିଂ ବାମ ତଳିପାର କାନ୍ତି

ଇଦଂବାକ୍ୟେ ମୋହୋର ଫିଟିଲା ମନଭ୍ରାନ୍ତି ।୮୨।

ମୋହୋର ଛାର ପାମର ଚର୍ମ ନୟନ ବେନିଆଖି

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକ ଶ୍ରୀଚରଣ କାହିଂ ପାରିବି ଆର ଦେଖି ।୮୩।

ପୂର୍ବଜନ୍ମେ ଯେବେ କରିଥାଆନ୍ତି ତୀର୍ଥକୋଟି

ତେବେ ସିନା ମୋହୋର ରାଜ୍ୟକୁ ଆସନ୍ତେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ।୮୪।

ୟେଡେ ପରମ ଭାଗ୍ୟ କରିବ ମୋହୋର ରାଜ୍ୟ

ୟେ ମୋହୋର ରାଜ୍ୟେ ପଡ଼ିବକି ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବଂକ ପାଦରଜ ।୮୫।

ମୋହୋର ରାଜ୍ୟକୁ କିୟେ ଯେବେ ପାରିବ ତାଂକୁ ଆଣି

ଅଷ୍ଟରତ୍ନ ଭଣ୍ଡାର ବଧାଇ ଦେବି ୟେହିକ୍ଷଣି ।୮୬।

କୋନ୍ତେ ବୋଇଲେ ନ ଭାଳ ରାୟେ ଦେଖାଇବା ତୋତେ

ଆମ୍ଭେ ଯେବେ ଅଇଲୁ ସେ ଆସିବେ ଦିନାକେତେ ଅନ୍ତେ ।୮୭।

ତୁ ମହା ଧାର୍ମିକ ହୋ ଅଟ ବିବେକ ଗୁଣବନ୍ତ

ଅତିଅ ପୁଣ୍ୟେତା ଯେ ତୋତେ ହୋଇଲୁ ପରାପତ ।୮୮।

ଯତସତ ଦେବତା ବ୍ରାହ୍ମଣେ ଆରାଧନ୍ତା

ତୁହିଂ ସେ ପଣ୍ଡିତ ଗ୍ୟାଂନବନ୍ତ ଶିରୀବନ୍ତ ସୁଭାଗ୍ୟବନ୍ତା ।୮୯।

ବନ୍ଧୁମଚ୍ଛଳ ପ୍ରୀତିମଚ୍ଛଳ ଗୁଣମଚ୍ଛଳ ଧୃତିମଚ୍ଛଳ

ବାଚାମଚ୍ଛଳ ଦୟାମଚ୍ଛଳ ବୁଦ୍ଧିମଚ୍ଛଳ ବାଞ୍ଛାମଚ୍ଛଳ ଭଗତମଚ୍ଛଳ ।୯୦।

ତୁ ସେ ମତ୍ସପତି ଅଟୁ ମହାବଳା

ସରୂପ ଦିଶଇ ତୋର ପ୍ରତକ୍ଷେ ବିଷ୍ଣୁକଳା ।୯୧।

ଶିବନିନ୍ଦା କଲେ ହୁଅଇ କୋଷ୍ଠବ୍ୟାଧି

ବିଷ୍ଣୁ ନିନ୍ଦାକଲେ ନର୍କେଣ ସମ୍ପାଦି ।୯୨।

ବ୍ରହ୍ମା ନିନ୍ଦାକଲେ ବଂଶ ହୋୟେ ହାନି

ଗୁରୁ ନିନ୍ଦା କଲେ ହୋଅଇ ମୂର୍ଖ,ପଣ୍ଡିତେ ଅବଗ୍ୟାଂନୀ ।୯୩।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ନିନ୍ଦାକଲେ ଆଷ୍ୟ ହୋୟେ ହାନି

ଲକ୍ଷ୍ମୀକି ନିନ୍ଦାକଲେ ଦାରିଦ୍ର ହୋୟେ ପ୍ରାଣୀ ।୯୪।

ପୃଥୀ ନିନ୍ଦା କଲେ ହୋୟେ ଅନ୍ନଶାସ୍ତି

ପିତାମାତା ନିନ୍ଦାକଲେ ପଡ଼ଇ ଦୁରୁଗତି ।୯୫।

ଦେବ ନିନ୍ଦାକଲେ ଦିନ ନ ଯାଇ ଭଲେ

ଜନ୍ମକାଳ ହୁଅଇ ଶାସ୍ର ନିନ୍ଦାକଲେ ।୯୬।

ଆଦିତ୍ୟ ନିନ୍ଦାକଲେ ଛେଦନ ହୋଅଇ କନ୍ଧ

ଅକ୍ଷର ନିନ୍ଦା କଲେ ହୋଅଇ ଜାତି ଅନ୍ଧ ।୯୭।

ତୀର୍ଥ ନିନ୍ଦାକଲେ ଚାଣ୍ଡାଳେ ଉତପତି

ଜାତି ନିନ୍ଦାକଲେ ଅନେକ ହୋୟେ ଶାସ୍ତି ।୯୮।

ଜଳ ନିନ୍ଦା କଲେ ହୋଅଇ ଗର୍ଭରୋଗୀ

ଅଗ୍ନି ନିନ୍ଦାକଲେ ହୁଅଇ ଦୁଖଭୋଗୀ ।୯୯।

ସୁସ୍ତିରୀ ନିନ୍ଦାକଲେ ନଶିଲେ ଗୃହବାସ

ବହୁଜନ ନିନ୍ଦନ୍ତେ ଯେ ତୁଟଇ ଆୟିଷ ।୧୦୦।

ମନ୍ତ୍ରୀକି ନିନ୍ଦାକଲେ ନାଶଯାଇ ହେତୁ

ଶହସ୍ର ନିନ୍ଦାକଲେ ପଡ଼ଇ ଅପମୃତୁ ।୧୦୧।

ଭୋଜନ ନିନ୍ଦାକଲେ ଅନ୍ନ ଯେ ନ ମିଳି

ଗୃହ ନିନ୍ଦା କଲେ ହୋଅଇ ପଥଚାରି ।୧୦୨।

ଆତ୍ମା ନିନ୍ଦାକଲେ ହୋଅଇ ମହାଦୁଖୀ

ପରସ୍ତିରୀ ନିନ୍ଦାକଲେ ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ଦୁଖୀ ।୧୦୩।

ରାଜସଭା ନିନ୍ଦାକଲେ ହୋଅଇ କ୍ଲେଶଭୋଗୀ

ବାଳୁତ ନିନ୍ଦାକଲେ ହୁଅଇ ବିଯୋଗୀ ।୧୦୪।

ରାଜା ନିନ୍ଦାକଲେ ହୋଅଇ ଶିରଚ୍ଛେଦ

ଜପତପ ନିନ୍ଦାକଲେ ହୋଅଇ ପାଦଚ୍ଛେଦ ।୧୦୫।

ଗ୍ରହ ନିନ୍ଦାକଲେ ନୋହଇ ସନ୍ତାନ

ଦେବୀ ନିନ୍ଦାକଲେ ଅବଶ୍ୟ ଶିର ହୋଅଇ ଛେଦନ ।୧୦୬।

ବୃଦ୍ଧ ନିନ୍ଦାକଲେ ଯେ ହୁଅଇ ଦୀର୍ଘ ରୋଗୀ

ବାତୁଳ ହୁଅଇ ଯେ ନିନ୍ଦିଲେ ପୁଣଯୋଗୀ ।୧୦୭।

ସୁଜନ ନିନ୍ଦାକଲେ ହୁଅଇ ଦେଶାନ୍ତରୀ

ବୁଭୁକ୍ଷିତେ ନିନ୍ଦାକଲେ ହୁଅଇ ଭିକାରୀ ।୧୦୮।

କୁବେର ନିନ୍ଦାକଲେ ନ ମିଳେ ରତନ

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ନିନ୍ଦାକଲେ ବପୁ ହୁୟେ କ୍ଷୀଣ ।୧୦୯।

ଗୋରୁ ନିନ୍ଦାକଲେ ଶୂକର ହୋଇ ହୋୟେ ଜାତ

ଯୋନି ନିନ୍ଦାକଲେ ମୁଖେ କରାନ୍ତି ରେତ ।୧୧୦।

ଭଲ ନିନ୍ଦାକଲେ ସୁଖୀ ନୁହନ୍ତି କଦାଶ୍ଚିତେ

ରତ୍ନ ନିନ୍ଦାକଲେ ଦୁଖ ପାଇ ଅପ୍ରମିତେ ।୧୧୧।

ଗୁରୁଜନ ବାକ୍ୟ ନିନ୍ଦାକଲେ ସୁକୃତ ହୋୟେ ହତ

ପୁଣ୍ୟ ନିନ୍ଦାକଲେ ଅମୋକ୍ଷ ହୋୟେ ପ୍ରେତ ।୧୧୨।

ମୂରୁଖ ହୁଅଇ ସୁଜନ ବାକ୍ୟ ନିନ୍ଦାକଲେ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ପୁରାଣେ ବୋଇଲେ ।୧୧୩।

******

ଆହୋ ଚଇତନ୍ୟ ବଚନ ବଡ଼ାଇ ଯହୁଂ ଶୁଣିଣ ବିରାଟ

ବୋଇଲେ କୋନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ବଡ଼ାଇ ଧାର୍ମିକ ଅଟ ।୧।

କୋନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ କେବଣ ପୁରାଣେ ଶକତା କେବଣ ଗୁଣେ ବକତା

ଧର୍ମ ବିଚାରେ ଆମ୍ଭେ ବସୁଂ ଯେ ସର୍ବଥା ।୨।

ରାଜାର ସମାନେ ବସି ଆମ୍ଭେ ସଭାୟେ ବିଚାରୁଂ

ରାଜାର ଶରଧା ହୋଇଲେ ପଶାକ୍ରୀଡ଼ା କରୁଂ ।୩।

ବିରାଟ ବୋଇଲେ ତୁମେ ଆମ୍ଭ ସଭାପଣ୍ଡା

ତୁମର ଅନଗୃହ ହୋଇଲେ କରିବଇଂ ପଶାକ୍ରୀଡ଼ା ।୪।

କୋନ୍ତେ ବୋଇଲେ ବିରାଟ ତୁ ପଶାୟେ ଯାହା ହାରି

ତତକ୍ଷଣେ ଦେବୁଟି ଯାହା ପୀଢ଼କରି ।୫।

ଶୁଣ ହୋ ରାଜନ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକର

ଆପଣେ ନ ହାରିବେ ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ସଭାର ।୬।

ସତ୍ୟ ସରୂପ କରି ସେ କହୁଛନ୍ତି ବାଣୀ

ତଦ୍ୟାପି ବିରାଟ ଯେ ନୁଆରିଲା ହାଦେ ଜାଣି ।୭।

ଯାଚକେଶ୍ୱର ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ମହାରାଜା

ଠାକୁର ସମାନେ ଲୋକଂକୁ ବହୁତ ନ ବଜା ।୮।

ଠାକୁର ସମାନେ ୟେ ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭର

ଯୁଝେଷ୍ଠି ସମାନେ ଆମ୍ଭେ ଆର୍ଧନା କରିବୁଂ ପୟର ।୯।

ମନ୍ତ୍ରୀବର ବଚନେ ସେ ସାନନ୍ଦ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ଆପଣାର ଶ୍ରୀ ହାଥରେ ବିରାଟ ଘେନିଲାକ ଶାଢ଼ୀ ।୧୦।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକର ରାଜ୍ୟରେ ତୁମ୍ଭେ ଯେମନ୍ତ ହୋଇଥିଲ

ୟେ ମୋହୋର ରାଜ୍ୟେ ତୁମ୍ଭେ ସଭାପଣ୍ଡା ହୋଇଲ ।୧୧।

ବିରାଟ ଯେ ଯାଚଇ ଶାଢ଼ୀ ଘେନି ହାଥେ

ମୋହୋର ରାଜ୍ୟେ ଅଧିକାରୀ ହୋଇଲ ଶାଢ଼ୀ ଘେନ କୋନ୍ତେ ।୧୨।

ଧର୍ମର ନନ୍ଦନ ଯେ ବିରାଟ ଶାଢ଼ୀ ଦେଖି

ବୋଇଲେ ଭୋ ପରମାନନ୍ଦ ପୁରୁଷ ତୁ ୟେଥକୁ ହୋଅ ସାକ୍ଷୀ ।୧୩।

ମୁହିଂ ଯେବେ ଶାଢ଼ୀ ଘେନିବି ତଳହାଥେ

କୋପ କରିବ ଶାଢ଼ୀ ନ ବାନ୍ଧିଲେ ମାଥେ ।୧୪।

ଅଥପା କୋପ ଯେବେ ମୋତେ କରିବ ବିରାଟ

ବିଚାରି ଜାଣିବ ତୁମ୍ଭେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ ନିଚେ ଅଟ ।୧୫।

ମୁଂ ୟେହାର ଶାଢ଼ୀ ତଳ ହାଥରେ ଘେନିଲେ

ଭୃତ୍ୟପଣ ହୋଇବନା ଶାଢ଼ୀ ମଥାରେ ବାନ୍ଧିଲେ ।୧୬।

ଶାଢ଼ୀ ମଥାରେ ନ ବାନ୍ଧିଲେ ହୋଇବି ଜାଣନ୍ତା

ପ୍ରସନ୍ନେ ନାରାୟଣ ମୋତେ ୟେ କଷଣୁଂ ପାରି ଯେ କରନ୍ତା ।୧୭।

ଦୁସହ କଷଣେ ଯହୁଂ କୋନ୍ତେ କଲେ ଚିନ୍ତା

ନାରାୟଣ ବିଜେକଲେ ବିରାଟ ହୃଦଗତା ।୧୮।

ଧାତିକାରେ ବିରାଟ ଯେ ହାଥ କାଢ଼ିଆଣି

କୋନ୍ତେ ମୁଂ ତୁମ୍ଭଂକୁ ଶାଢ଼ୀ ଯାଚିଲି ନ ଜାଣି ।୧୯।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂଦେବ ସମାନେ ଯାହାକୁ କରିବି ପୂଜାସେବା

ଉପର ହାଥେ ଶାଢ଼ୀ କେମନ୍ତେ ଦେବି ଅବା ।୨୦।

ଠାକୁରଂକ ଅଧିକାରୀ ଯାହାର ମତ୍ସଦେଶେ

ତୁମ୍ଭର ଶାଢ଼ୀ ଦେବା ମୋତେ ବିହିତ ଯେ ଆସେ ।୨୧।

ମୁହିଂ ଛାର ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି ଦେଖିବି ଆର କାହିଂ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ସମାନେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ହୋ ଗୋସାଇଂ ।୨୨।

ଛାମୁରେ ବିରାଟ ଥୋଇଲାକ ନେଇଂ ଶାଢ଼ୀ

ଆଜହୁଂ ଗୋସାଇଂ ତୁମ୍ଭେ ଆସ୍ତାନେ ଅଧିକାରୀ ।୨୩।

ନାରାୟଣ ସୁମରି କୋନ୍ତେ ଆଭରଣ କଲେ ବସନ

ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ନେଇ ଆପଣେ ଥୋଇଲେ ସନ୍ନିଧାନ ।୨୪।

ଜୟତୁ ନାରାୟଣ କେଶବ ମୂରତି

ଯୋଗୀଜନ ହୃଦୟ ନାଥ ତୁହି ସେ ଆଧିପତି ।୨୫।

ଶ୍ରୀମାତ ପ୍ରସନ୍ନେ ଶ୍ରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଚରଣେ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ସଂଗତି ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣେ ।୨୬।

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ଯେ ମହୀଧର

ଅପୂର୍ବକଥା ଶୁଣ ହାଦେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂ ଦେବଂକର ।୨୭।

ସଭାପଣ୍ଡାପଣେ ସେ ପଶାକ୍ରୀଡ଼ା ରସେ

ବସିଲେ ଧର୍ମନନ୍ଦନ ମଚ୍ଛାଧିପର ପାଶେ ।୨୮।

ଅନେକ ସାନନ୍ଦ ସେ ବିନୟ ଭଗତିମାନେ

ପୂଜା ପାଇ ବସିଲେ ସେ ବିରାଟ ଆସ୍ତାନେ ।୨୯।

କୋନ୍ତେ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ମଚ୍ଛ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ତତକ୍ଷଣେ ଦେଇଟି ପଶାୟେ ଯାହା ହାରି ।୩୦।

ବିରାଟ ବୋଇଲେ ୟେ ଅଟଇ ଯୁଗତ

ମୋହୋର ଦେବାର ଅଟଇ ହାଦେ ତଥ୍ୟ ।୩୧।

ଶ୍ରୀ ବାସୁଦେବ ବାକ୍ୟ ଦେବୀର ପ୍ରସାଦେ

ବିଜୟେ ଧର୍ମନନ୍ଦନ ପଶାର ବିନୋଦେ ।୩୨।

ଶ୍ରୀକରେ ଖଡ଼ି ଘେନିଣ ଧର୍ମରାଜ ଯେ ଯୁଝେଷ୍ଠି

ଦକ୍ଷିଣକଇ ଶିରକରି କାଟିଲେକ ପଶାକୋଷ୍ଠି ।୩୩।

ବେନି ଅକ୍ଷରେ ଯେ ଭେଦିଲେ ନାମଗୋଟି

ତ୍ରିୟକଚ୍ଛ କରିଣ ଯେ ଦ୍ୱାଦଶ କୋଠି କାଟି ।୩୪।

ୟେକା ଘାନ୍ତିକେ ଯେ ପଶାକୋଠୀ କାଟନ୍ତି

ଅଶ୍ୱମେଧ ଯଗ୍ୟଂର ଫଳ କପିଳା ଦାନ ଫଳ ଶ୍ରୁତି ।୩୫।

ଦେଖିଣ ସାନନ୍ଦ ଯେ ହୋଇଲେ ରାୟେ ମତ୍ସେ

ବିରାଟ ନୃପତି କୋନ୍ତ ପଣ୍ଡାୟେ ବସିଲେ ପ୍ରତିକଚ୍ଛେ ।୩୬।

ୟେକ ଆସ୍ତାନେ ବିଜୟେ କଲେ ରାୟେ ବେନି

ଅମର ତେଜି କି ବିଜୟେ ସସ୍ରଯୋନି ।୩୭।

ଆହୋ ଚଇତନ ୟେମନ୍ତ ସମୟେ ଯେ ପାଞ୍ଚଘଡ଼ି ଦିନକର

ବିରାଟ ଭୁବନକୁ ଆସଇ ବ୍ରିକୋଦର ।୧।

ଖାଂକର କେଶ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଲମ୍ବିତ ଜୁଡ଼ାଗୋଟି

ଶ୍ରୀବତ୍ସ ଲାଞ୍ଛନ ହୃଦେ ଶରୀରେ ଚିତା ଦ୍ୱାଦଶ ଫୁଟି ।୨।

ବାମକନ୍ଧେ ଯଗ୍ୟଂ ପବିତ୍ର ଉତ୍ତରୀ ବେଦ ଯେ କରାଣ୍ଡି

ତ୍ରିକଚ୍ଛ ବସନ ଯେ ଅଣ୍ଟାରେ କୁଶବିଡ଼ି ।୩।

ବିକ୍ରମସିଂଘ ଯେହ୍ନେ ସୁସଞ୍ଚା ସର୍ବଦେହା

ହିରଣ୍ୟ ପର୍ବତେ ଯେହ୍ନେ ଜଳଧର ମେହା ।୪।

କନ୍ଧେଣ ଉପୁରାଣ ବସ୍ରଗୋଟି କଳା

ଗିରିବର ଗମଇ କି ତେଜେଣ ଅନର୍ଗଳା ।୫।

ବିଜେକର୍ଣ୍ଣକଟାରୀ କରେଣ ରାନ୍ଧଣା ଯୋଗାଡ଼ଧାରୀ

ଗଜକଇଂ ଆକର୍ଷଣ ଯେହ୍ନେ ବିକ୍ରମ କେଶରୀ ।୬।

ମହା ସମ୍ଭର୍ବେଣ ଆସ୍ତାନେ ଯେ ବିଜୟେ ବିରାଟ

ଭୀମସେନ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ନିକଟ ।୭।

ଦେଖିଣ ଚକିତ ଯେ ବିରାଟ ସଭାଜନେ

ଦେଶାଉରେ ବାରତା ଜଣାଇଲେ ବିରାଟ ଆସ୍ତାନେ ।୮।

ଅବଧାନ ମହାରାୟେ କେବଣ ଦିଗପାଳେ

ଆକାଶ ତେଜିଣ କି ବିଜୟେ ୟେ ମଞ୍ଚ ମଣ୍ଡଳେ ।୯।

ଆସ୍ତାନେ ଥୋଇଣ ବିରାଟ ଚାହିଂଲା ଲେଉଟି

ମହାତେଜ ଦେଖି ସର୍ବେ ବୁଜିଲେ ବେନି ଚଛୁଗୋଟି ।୧୦।

କି ଅବା ଅନଳ ଦେବତା ଅଇଲେ ବ୍ରାହ୍ଣଣ ସରୂପେ

ମମ ଧର୍ମ ବିଡ଼ିତେ ସରୂପ ହୋଇ ଗୋପ୍ୟେ ।୧୧।

ବିରାଟ ବୋଇଲା ହୋ ଦେଖ ଦେଖ କୋନ୍ତଭଟ୍ଟେ

ୟେସନେକ ରୂପ ପୁରୁଷ ଦେଖିଛ କି ୟେ ମଧ୍ୟଜଗତେ ।୧୨।

ଦେଖିଣ ସଇନି ଯେ ହୋଇଲେ ବେନିଭାଗ

ପାଣ୍ଡବ ସୋହୋଡ଼ା ଯାଇଂ ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ ବେଗ ।୧୩।

ଦୂର ଦୂର ହୋଇଣ ଅମନାତ୍ୟ ଗଣେ ଗଲେ ଘୁଞ୍ଚି

ତ୍ରାସେଣ ସମାସ୍ୟା ଯେ ନ ଦିଅନ୍ତି କେହି କିଛି ।୧୪।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ କିଞ୍ଚିତ ଅବଲୋକନ ଆଖି

ଭୀମସେନ ପ୍ରଣପତ୍ୟ କୋନ୍ତଂକ ମୁଖ ଦେଖି ।୧୫।

ମାରୁତି ପ୍ରଣପତ୍ୟ ବିରାଟର ଆସ୍ତାନର ତଳେ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଦେବ ତାହା ଦେଖିଲେ ବେନିଡୋଳେ ।୧୬।

ଅନେକ କ୍ରୋଧ ରାୟେ ଭୀମସେନର ପ୍ରଳମ୍ବ ଦେଖି

ଜ୍ୱଳିତ କିମ୍ବା ନ ଗଲାରେ ୟେ ମୋହୋର ବେନିଆଖି ।୧୭।

ଛତ୍ରୀବର ସୋହୋଡ ରେ ସାଂଗ୍ରାମେ ଜଗୁଜିତା

ଯାହାର ଭୟେ ନାଶଗଲେ ବକ ହିଡ଼ିମ୍ବକ କୁମ୍ଭିରୀ କିନ୍ନରୀ ୟେ ଚାରିଦଇତା ।୧୮।

ବାବୁ ଲକ୍ଷେକ ନୃପତି ଯାହାର ଚରଣେ ବନ୍ଦେ

ଈଶ୍ୱରେ କପିଳାସ ଭୋଗ ଯାହାର ପରସାଦେ ।୧୯।

ବାବୁରେ ଦ୍ୱାରିକା ରକ୍ଷାପାଳକ କଉରବ ଦର୍ପଗଞ୍ଜା

ବିଷଲଡ଼ୁ ପାର କରନ୍ତା ନାଗୁଣୀଂକ ମନରଞ୍ଜା ।୨୦।

କାହ୍ନୁ ସଂକ୍ରିଷେଣ ଯାହାର ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ

ୟେ ଭୁବି ଭୁବନ ମଧ୍ୟେ ମହିଂମା ତୋର ସାଧୁ ।୨୧।

ବାବୁ କେଉଂଣ ପୁଣ୍ୟ ମତ୍ସରାଜା କରିଥିଲା ପୂର୍ବେ

ତାହାର ଆସ୍ତାନ ତଳେ ମିଳିଲୁ ଆସି ୟେବେ ।୨୨।

ୟେ ମୋହୋର ଶରୀର ହୋଅଇ କିନା ଦହିଜ

ୟେ ତୋହୋର କଷ୍ଟ ବାବୁରେ ଦେଖିଲଇଂ ମୁହିଂ ନିଲଜ୍ଜ ।୨୩।

ହାଥର ସୁଖରେ ବାବୁ ମୁଂ ଯେ ଖେଳିଲାଇ ପଶା

ପଞ୍ଚୁ କଟକ ହାରି ୟେବେ ଭୃତ୍ୟପଣକୁ କଲି ଆଶା ।୨୪।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ ଜିଣିତ ସାମରଥ ମୋର ଭାଇ

କାହିଂର ନିମନ୍ତେ ବାବୁରେ ୟେଡେ କଷ୍ଟ ପାଇ ।୨୫।

ବଚନେ ଦରିଦ୍ର ହୋଇ ମୁଂ କାର୍ଯ୍ୟନାଶ କଲି

କଉରୋବନ୍ତ ମାର ବୋଲି କିଂପେ ନ ବୋଇଲି ।୨୬।

ଦ୍ରୋପତୀ କେଶ ଆକ୍ରଷଣ କରିବାର ବେଳେ

ମୋତେ ଆଗ୍ୟାଂ ମାଗିଲୁ ତୁ ଭାଇ ଦୁସହ କଟାଳେ ।୨୭।

କିଞ୍ଚିତ କରି ଯେବେ ଆଗ୍ୟାଂ ମୁହିଂ ଦ୍ୟନ୍ତି

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ଆଦିକରି ମାରନ୍ତୁ ସବୁନ୍ତି ।୨୮।

ଫୁଟି କହି ନୁଆରନ୍ତି ହୃଦୟ ବିକଳେ

ବ୍ରିକୋଦର ପ୍ରଣପତ୍ୟ ଆସ୍ତାନର ତଳେ ।୨୯।

ବିରାଟ ବୋଇଲେ ଆହୋ ଶୁଣ ଦ୍ୱିଜବର

ଉଠିଣ କହ କେବଣ ଆଧ୍ୟାନ ତୋହୋର ।୩୦।

ବିରାଟ ବଚନେଣ ଭୀମସେନ ନ ଉଠି

ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ଯେ ଧର୍ମରାଜ ଯୁଝେଷ୍ଠି ।୩୧।

ଆମ୍ଭର ତହୁଂ ସେ ଯେ ଆଗ୍ୟାଂ ନ ପାଇଲେ

କିଂପେ ଉଠିବ ୟେହୁ ବିରାଟର ବୋଲେ ।୩୨।

କୋନ୍ତେ ବୋଇଲେ ଉଠ ଉଠ ହୋ ଦ୍ୱିଜବର

ଠାକୁରଂକର ଆଗ୍ୟାଂ ହୋଇଲା କାର୍ଯ୍ୟ କହସି ତୋହୋର ।୩୩।

ବିରାଟର ବଚନରେ ଭୀମ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ଥିଲା

କୋନ୍ତଂକର ବଚନ ଶୁଣି ଧାତିକାରେ ଉଠିଲା ।୩୪।

ବିରାଟର କତିକି ଅଂଗସାର ଦେଇ

ମସ୍ତକେ ହାଥେ ଦିଲା କୋନ୍ତଂକର ମୁଖ ଚାହିଂ ।୩୫।

ବିରାଟ ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣିମା ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଆଦି ଶାସନ ତୋହୋର କେବଣ ରାଜ୍ୟେଣ ।୩୬।

କେବଣ ବେଦବିଦ୍ୟା କେବଣ କୁଳଶୀଳ

ମୁହିଂ ତୋତେ ମଣଇ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦିଗପାଳ ।୩୭।

ଅନେକ ବିନୋୟ ତୁ ମୋତେ କଥା କହୁ

ମୁହିଂ ତୋତେ ବିଚାରଇ ତୁ ମାନବଜନ୍ମ ନୋହୁ ।୩୮।

କୋନ୍ତେ ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣ ହେ ଦ୍ୱିଜବର

ତୋହୋର କଥାମାନ କହସି ଠାକୁରଂକ ଛାମୁର ।୩୯।

ଶୁଣ ହୋ ମଚ୍ଛପତି ବଦୟନ୍ତି ବଲ୍ଲଭ

ପଛିମ ସଉରାଷ୍ଟ ଜାଣୁକି ମଚ୍ଛଦେବ ।୪୦।

ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଯେ ବେନି ନଦୀଂକର ମଧ୍ୟେ